Στέλιος Καζαντζίδης. Ιστορικό πρόσωπο, η φωνή της Ελλάδας, ελληνικό φαινόμενο, η μεγαλύτερη και μοναδική φωνή που γνώρισε η Ελλάδα και όχι μόνο. Ο λαϊκός καλλιτέχνης που τα τραγούδια του είναι παρακαταθήκη για τη νέα γενιά. Μια αθάνατη φωνή, ένας καλλιτέχνης ταπεινός και σεμνός, ποτέ δεν ζούσε για το χρήμα, τη δόξα και την πολυτέλεια.
γράφει ο Σωτήριος Δ. Μασταγκάς
Ακόμα και μετά τον θάνατό του σήμερα πωλούνται οι δίσκοι του σαν καραμέλες. Δεκάδες είναι οι πολιτιστικοί σύλλογοι που ιδρύθηκαν και συνεχώς ιδρύονται σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και φέρουν το όνομά του.
Το Λιτόχωρο της μετανάστευσης, της ξενιτιάς, των ναυτικών αλλά και το Λιτόχωρο της μουσικής, των χορωδιών, της καντάδας δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστο από τις παρατηρούμενες ανά την Ελλάδα πολιτιστικές εξελίξεις. Έτσι με την υπ’ αριθμόν 35/16-1-2009 απόφαση του Πρωτοδικείου Κατερίνης, που καταχωρήθηκε στο βιβλίο αναγνωρισμένων σωματείων με α/α 7, ιδρύθηκε σωματείο με την επωνυμία «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ», με έδρα το Λιτόχωρο.
Το καταστατικό αποτελείται από 23 άρθρα και καλύπτει τους σκοπούς, τις δραστηριότητες, τα μέλη και τις υποχρεώσεις αυτών, τα όργανα, τη γενική συνέλευση, το διοικητικό συμβούλιο, τις αρχαιρεσίες, τους πόρους, τα βιβλία κλπ.
Σκοπός του Συλλόγου είναι πλέον των άλλων η συλλογή, διάσωση και διάδοση των τραγουδιών του Στέλιου Καζαντζίδη, η δημιουργία μουσικής βιβλιοθήκης του λαϊκού τραγουδιού, η διοργάνωση συναυλιών, η διάδοση της γνήσιας λαϊκής ελληνικής μουσικής, η συνεργασία με αντίστοιχους συλλόγους και φορείς για την από κοινού διοργάνωση εκδηλώσεων για το λαϊκό τραγούδι κλπ.
Οι σκοποί του Συλλόγου είναι κοινωνικοί και πολιτιστικοί. Αναντίρρητα η Ελλάδα και συνεπώς το Λιτόχωρο περνάει δύσκολη οικονομικο-κοινωνική κρίση και ζει επιτηδευμένες αλλοιώσεις των αξιών που άλλοτε χαρακτήριζαν τη διαφορετικότητά μας ως λαό και κοινωνία. Χρέος των παλαιότερων γενεών είναι να μεταφέρουν την πολιτιστική μας κληρονομιά αναλλοίωτη στους νέους που τόσο ανάγκη έχουν την ύπαρξη αξιών.
Ο σκοπός του Συλλόγου «Φίλων Στέλιου Καζαντζίδη» στο Λιτόχωρο είναι να γνωρίσουν οι νέες γενιές έναν λαϊκό τραγουδιστή – φαινόμενο, που αντίστοιχό του δεν βρίσκουμε στην Ελλάδα, χωρίς marketing και τους image makers των σταρ της σύγχρονης βιομηχανίας τραγουδιού. Ο Καζαντζίδης είναι ένα λαϊκός τραγουδιστής με την πλήρη του όρου έννοια. Ο Λαϊκός Τραγουδιστής! Ένας τραγουδιστής βγαλμένος από τα σπλάχνα του λαού, που τραγουδάει για τον λαό, στη γλώσσα του λαού και τον εκφράζει σε απόλυτο βαθμό, χωρίς ποτέ να τον προδώσει. Αυτό εξάλλου πιστεύουν και υπόσχονται οι φίλοι του στο Λιτόχωρο.
Έτσι απλά και αγνά δημιουργήθηκε ένας χώρος – στέκι για όλους αυτούς που αγάπησαν και αγαπούν ό,τι εκφράζουν τα τραγούδια του Στέλιου, όπου μπορούν να συζητήσουν και να σιγοτραγουδήσουν. Είναι ευτύχημα η δυνατότητα να υπάρχει ένα στέκι συγκέντρωσης αποκλειστικά για τα μέλη του Συλλόγου, όπου να μπορούν να συνευρεθούν με άλλους, να ανταλλάξουν απόψεις, να δημιουργήσουν φιλίες, να διδαχτούν από τα βιώματα και τις απόψεις ζωής του μεγάλου λαϊκού βάρδου, του Στέλιου Καζαντζίδη.
Σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα από την ίδρυσή του ο Σύλλογος διοργάνωσε λαϊκές βραδιές στα κέντρα ΔΙΑΣ, ΔΑΜΑΣΚΗΝΙΑ, ΠΑΖΑΡΙ, έκοψε την πρώτη Πρωτοχρονιάτικη πίτα του, πραγματοποίησε Γενική Συνέλευση και εκλογή Διοικητικού Συμβουλίου, επισκέφθηκε και ψυχαγώγησε το ίδρυμα ΞΕΝΩΝΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑ και ως κορυφαίο γεγονός, τον Αύγουστο 2009, διοργάνωσε μεγάλη ανοικτή συναυλία με τραγούδια του Στέλιου στο Πάρκο του Λιτοχώρου. Η ονομασία μιας οδού του Λιτοχώρου με το όνομα του Στέλιου και η καθιέρωση ετήσιας εορτής προς τιμήν του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη είναι “εκ των ων ουκ άνευ”.
Ένας χείμαρρος συναισθημάτων και ανεξάντλητης αγάπης. Σιγοτραγουδώντας τον «Γυάλινο Κόσμο» θέλουμε να ενώσουμε τις φωνές μας και να εξυμνήσουμε όλοι μαζί την Ελλάδα, το Λιτόχωρο, την τέχνη, την κουλτούρα μας… Η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη κουβαλάει τον πόνο και το παράπονο από τα βάθη του DNA μας. Μας κάνει να ξεχειλίσουμε σε νότες που καίνε τις ψυχές. Ο μετανάστης, ο ναυτικός, ο ξενιτεμένος, ο κυνηγημένος, ο αδικημένος, ο προδομένος, ο πληγωμένος. Με τον αναστεναγμό ανάμεσα στα σφιγμένα χείλη. Με αυτό το παράπονο και τον πόνο γεννήθηκε ο Καζαντζίδης, με αυτό έζησε και τραγούδησε, με αυτό έφυγε και έχουν μείνει χρυσή παρακαταθήκη οι δίσκοι και τα τραγούδια του.
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Μπαντιάς Αστέριος ενθουσιασμένος από την ανταπόκριση του κόσμου δήλωσε: «Σκοπός του Συλλόγου είναι να διασωθούν τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη και να διαδοθούν στις καινούριες γενιές. Προσπαθούμε με το κοινωνικό έργο και διάφορες εκδηλώσεις που πραγματοποιούμε να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή. Θέλουμε ο Στέλιος να μπει σε κάθε Λιτοχωρίτικο σπίτι, για να μάθει όλος ο κόσμος για τις αξίες και τη ζωή του. Ήταν μια θεσπέσια φωνή, αλλά προπαντός ένας υπέροχος άνθρωπος με αναζητήσεις για τα προβλήματα του κόσμου και της νεολαίας. Ήταν κάτι διαφορετικό ο Καζαντζίδης».
Λαϊκό τραγούδι είναι αυτό που γράφτηκε από τον λαό για τον λαό και αγαπήθηκε και αγαπιέται από τον λαό. Οι φίλοι και τα μέλη του Συλλόγου των «Φίλων Στέλιου Καζαντζίδη» στο Λιτόχωρο, δηλαδή οι άνθρωποι του λαού, ξέρουν να τραγουδούν τα τραγούδια του Στέλιου, να τα νιώθουν στην ψυχή τους, στο πετσί τους και σε όλη την ύπαρξή τους. Τους νοιάζει το συναίσθημα που νοιώθουν ακούγοντας Στέλιο και τραγουδώντας Στέλιο.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης μέχρι το τέλος τραγουδούσε για τον λαό, δεν τραγούδησε σε «Μέγαρα» και σε παλάτια. Εξάλλου έτσι έζησε, σαν τον λαό, χωρίς παλάτια, αλλά με την αγάπη του λαού. Για τα μέλη του Συλλόγου στο Λιτόχωρο και τους φίλους του αξέχαστου λαϊκού βάρδου υπάρχει ο πραγματικός Καζαντζίδης του λαού, γι’ αυτό αγαπούνε τα τραγούδια του και τον αντιμετωπίζουν με σεβασμό.
Οι αγαπητοί φίλοι και τα μέλη πιστεύουν ότι ήταν κάτι που έλειπε από το Λιτόχωρο και θα προσπαθήσουν να παρουσιάσουν κοινωνικό και μουσικό έργο, ώστε να καταξιωθούν έτσι σταδιακά στη συνείδηση της τοπικής κοινωνίας του Λιτοχώρου. Θέλουν να είναι αρωγοί, στα μέτρα των οικονομικών τους δυνατοτήτων, σε δραστηριότητες που θα κάνουν πράξη τα πιστεύω του Στέλιου Καζαντζίδη.
Ως διακριτικός τίτλος του Συλλόγου προτείνεται το τραγούδι -σταθμός του: “ΥΠΑΡΧΩ”, ως σημείο αναφοράς στις χαρές και στις λύπες μας.
