Η αναζήτηση ενός αθλήματος από τους γονείς για την ενασχόληση των παιδιών τους αφορά καθαρά σε υποκειμενική επιλογή η οποία εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες (έφεση σε κάτι, σωματικά προσόντα, η παρέα των παιδιών, ο ελεύθερος χρόνος, ο τόπος κατοικίας κ.ά.).
Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία σε οποιαδήποτε επιλογή είναι η ευχαρίστηση του παιδιού, να είναι δηλαδή αρεστή στο ίδιο και να καταλήγει στην ικανοποίησή του. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ταυτίζονται οι δικές μας εμπειρίες με τα θέλω των παιδιών.
Η ενασχόληση του παιδιού με τον αθλητισμό, και στην περίπτωσή μας με το ποδόσφαιρο, δεν πρέπει να αποσκοπεί στην εδραίωσή του ως ταλέντο.
Εξάλλου δεν είναι οι γονείς αυτοί που θα κρίνουν αν το παιδί τους είναι γεννημένο για ποδόσφαιρο. Σε όσους ασχολούνται με την προπονητική διαδικασία σίγουρα έχει τύχει να ακούσουν από γονείς ότι το παιδί τους αδικείται, δεν παίζει στη σωστή του θέση, δεν, δεν, δεν…
Όμως οι προπονητές των αναπτυξιακών ηλικιών με τη στήριξη των συλλόγων τους δεν θα πρέπει να επιτρέπουν στους γονείς να παρεμβαίνουν, είτε στην προπόνηση είτε στη διάρκεια των παιχνιδιών. Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ως γνώμονα σωματεία-clubs, προπονητές και γονείς, το τρίπτυχο ”Διδασκαλία, Εκπαίδευση, Πράξη”.
Σε οργανωμένα σωματεία, clubs ή συλλόγους που συντηρούν τμήματα αναπτυξιακών ηλικιών, υποτίθεται ότι υφίσταται ένα προπονητικό πλάνο προσαρμοσμένο στους στόχους βελτίωσης της αγωνιστικής απόδοσης των παιδιών, ανάλογα με την ηλικία τους. Φανταστείτε τι θα συμβεί αν κάθε γονιός παρεμβαίνει στην διαδικασία αυτή και επιζητά για διάφορους λόγους κάτι για το παιδί του.
Θεωρώ ότι μόνο στο θέμα της συμπεριφοράς των προπονητών-γυμναστών μπορεί, σε ειδικές περιπτώσεις, να υπάρξει παρέμβαση του γονιού, κάτι βέβαια που οφείλει να το διαπιστώσει πρώτα το ίδιο το σωματείο. Η αντιμετώπιση των παιδιών ως επαγγελματίες αθλητές, από πολύ μικρές ηλικίες, είναι κάτι που δεν έχει κανένα όφελος στην εξέλιξή τους.
Αντίθετα, η προσέγγιση των συλλόγων επιβάλλεται να τείνει προς την επαγγελματική λειτουργία των ακαδημιών τους, αναδεικνύοντας τη σοβαρότητα που αντιμετωπίζουν την όλη διαδικασία.
Νομίζω ότι, και αυτό είναι προσωπική εκτίμηση, αφενός η προχειρότητα που επικρατεί στον τομέα των φερόμενων ως ακαδημιών ποδοσφαίρου και αφετέρου η έλλειψη παιδείας (ή και ο υπερβάλλων ζήλος αρκετές φορές) από παράγοντες, γονείς και προπονητές, επιτρέπουν να δημιουργούνται εντάσεις και προβλήματα, με σοβαρό αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεση των παιδιών.
Εκτιμώ ότι όλοι μπορούν να συμβάλλουν έτσι ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση, με κύριους αποδέκτες τα παιδιά όλων μας. Δυστυχώς πάντα επιζητούμε να φθάσουμε στο Ω χωρίς να θέλουμε να περάσουμε από το Α το Β το Γ κτλ.
Θέλουμε να έχουμε τέλειο χλοοτάπητα χωρίς να έχουμε μπάλες, θέλουμε γεμάτες εξέδρες χωρίς να έχουμε μάθει να καθόμαστε, θέλουμε το παιδί μας 10 ετών να υπογράψει συμβόλαιο μεγαλύτερο από τον Messi της Barcelona, χωρίς να σκεπτόμαστε ότι είναι παιδί και πρέπει να ΠΑΙΖΕΙ, θέλουμε, θέλουμε, θέλουμε… αλλά δεν κάνουμε τίποτα σχεδόν για να το πετύχουμε.
Είναι πραγματικότητα ότι ο αθλητισμός με πληρωμή άλλαξε άρδην τον τρόπο προσέγγισης των αθλητών. Η μηνιαία συνδρομή που καταβάλλουν οι γονείς, αν και θα έπρεπε να βελτιώσει την υπάρχουσα κατάσταση και να έχουν φανεί ήδη τα πρώτα αποτελέσματα, λειτούργησε στις περισσότερες περιπτώσεις ανασταλτικά.
Ενώ θα έπρεπε να έχουμε όλοι μας απαιτήσεις για την ποιότητα των προπονητών (διπλώματα, πτυχία, προσωπικότητα, εμφάνιση, συμπεριφορά κτλ.), για το στοιχειώδες επίπεδο των εγκαταστάσεων και για πολύ πιο ουσιαστικά θέματα, όπως η συμπεριφορά των παραγόντων των σωματείων, ενδιαφερόμαστε κυρίως για τα αποτελέσματα των αγώνων και το χρόνο συμμετοχής των παιδιών μας (αν ο προπονητής χρησιμοποιεί πολύ χρόνο για το παιδί μας είναι καλός, αλλιώς δεν κάνει…).
Αδρανούμε μπροστά στην αδιαφορία των σωματείων ως προς την ανταπόδοση προς τα παιδιά μας. Εννοώ πως τα περισσότερα σωματεία (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν λειτουργούν ανταποδοτικά. Δεν παρέχουν αυτά που πρέπει σύμφωνα με τον τρόπο αμοιβής τους.
Είναι βέβαια κοινό μυστικό και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι σε αυτό, ότι τα χρήματα των περισσότερών ακαδημιών ποδοσφαίρου είναι μαύρα (απ’ τ’ άγραφα δηλαδή) και πηγαίνουν οπουδήποτε αλλού εκτός από εκει που θα ‘πρεπε.
Κι εμείς, αντί να απαιτήσουμε να πιάνουν τόπο τουλάχιστον, καθόμαστε και τσακωνόμαστε στις κερκίδες για ένα φάουλ ή ένα πλάγιο άουτ.
Παράδοξο και ουτοπικό θα το χαρακτήριζα. Τι μένει τελικά να κάνουμε;
- Η διαρκής ενθάρρυνση των παιδιών.
- Η χαρά συμμετοχής στο παιχνίδι, χαρείτε κι εσείς ως γονείς, την όλη διαδικασία, λάβετε μέρος με τον τρόπο σας στο παιχνίδι.
- Αντιμετωπιστείτε τα παιδιά ως αθλητές και όχι ως παιδιά πρωταθλητές.
- Μην λησμονείτε ότι κάθε παιδί είναι και μια ξεχωριστή προσωπικότητα.
- Μην τους επιβάλλετε την άποψή σας.
- Τέλος, ακούστε τα παιδιά, πάντα έχουν κάτι να πουν.
Πηγή: http://www.proponisi.gr/
