Σφήνες του Αφεντούλη
Καπνίζει η τσιμινιέρα,
και έξω από την πύλη, / οι εργατοπατέρες / σηκώνουνε παντιέρα / για να δηλώσουν φίλοι / στου Ντόναλντ τις φοβέρες.
Λιγνίτες ανεμίζουν, / στηρίζουν Τραμπ απόψεις / για το οκέι κλίμα, / κι ειδήμονες σαστίζουν, / το νέφος σαν φουντώσει, / μας πνίγει κι είναι κρίμα.
Πέρασε ένας μήνας, / «Μήτσε», θα το θυμάσαι, / με της ΓΕΝΟΠ τα φιάσκα, / πλην σύνταξης της πείνας, / κόβουμε να κοιμάσαι / με μάσκα οξυγόνου,
«Τώωωρα(!), από την ημέρα που φίλησα τη σκυλίτσα μας, χαϊδεύοντας συνάμα τη «Μήτσαινα», προς μεγάλη απορία αυτής, τις αιθαλομίχλες μέσα(!), το μηχάνημα παροχής ζωογόνου αερίου βρίσκεται στο κομοδίνο!» απάντησε, ο διά πένας εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, καλούμενος να σχολιάσει την σε πείσμα των οφθαλμοφανών επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής ανακοίνωση συνδικαλιστών της ΔΕΗ με την οποία τάχθηκαν υπέρ της καύσης λιγνιτών προς φτηνότερη τάχαμου, δείτε και τις αβάσταχτες λυπητερές, ηλεκτροδότηση ημών των καταναλωτών, υιοθετείτε παρόμοια λεγόμενα, οικολογικά ευαισθητοποιημένοι αναγνώστες μου;
Δεν νομίζω(!), καθόσον με τόση ατμοσφαιρική ρύπανση, άσθμα ή άλλες αναπνευστικές δυσλειτουργίες αποκλείεται να μην σας φοβίζουν, χώρια οι καρδιακές αρρυθμίες κάθε που καλείστε να αποπληρώσετε τις προαναφερθείσες κιλοβατώρες.
Αποτέλεσμα; Με το συμπάθιο κιόλας για την κακοποίηση των εμπνευσμένων στίχων του Φώντα Λάδη, αλλά η διασκευή του αριστουργήματος που συνόδευσε αγώνες κι αγώνες εργαζομένων, παρενέργεια των οποίων, όμως, είναι και τα προνόμια των σημερινών επικριτών της περιβαλλοντικής επιστήμης, αν δεν απατόμαστε, όλο και θα σας βρίσκει σύμφωνους.
Ναι, για(!), και τώρα που αποσαφηνίσαμε ότι οι αμερόληπτες «σφήνες», συνταραγμένες, επαπειλουμένων βηξιμάτων ένεκεν, θα κάνουν μικρή εξαίρεση τασσόμενες αναφανδόν υπέρ των θέσεων κυβερνητών πολιτειών, δημάρχων ή άλλων διαπρεπών Αμερικανών που παραμένουν πιστοί στη «συνθήκης του Παρισιού» για καθαρότερη ατμόσφαιρα παρά την αποχώρηση του νέας κοπής «πλανητάρχη» – Donald, my friend, την έκανες την πατάτα κι αν ο εξάψαλμος ενόχλησε, πού είσαι; Ξύδι, θα σου περάσει!… – φύγαμε να επαυξήσουμε τα επιτίμια, άδοντες σε παράφραση Νίκου Γκάτσου το μοιρολόι:
Ο εφιάλτης της Περσεφόνης.
Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα εργάτες καλουπώνουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
Εκεί που αγέρι φύσαγε τις νύχτες
κι ήτανε ρομαντικών το ησυχαστήριο
τώρα στη λάβρα περιμένουνε τουρίστες
που το καινούργιο επισκέπτονται διυλιστήριο.
Εκεί που η θάλασσα ανέδυε αλμύρα
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα τα περιττά πετάει κοσμοπλημμύρα,
κονσερβοκούτια, πλαστικά, χαρτιά κι ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης,
στου κόσμου το μπαλκόνι,
αν πεις να ξαναβγείς,
ο ήλιος τσουρουφλίζει,
η συννεφιά επιφέρει
βροχή που πλημμυρίζει
κι όσο για το αγέρι;
Σε καρτερούν ανεμοστρόβιλοι ή και τυφώνες,
σε ομιχλώδη δίνη να βρίσκεσαι η θεά,
είναι η λαίλαπα που προξενούν αγώνες
δοσμένοι από βολεμένων συνδικαλιστών τη γενεά,
κι αν συνεχίσουν να ποντάρουν στον λιγνίτη,
συγκράτησε την ορμήνια, Περσεφόνη,
ώστε να βρεις κρεβάτι άλλου πλανήτη
για να καταστραφούμε μόνοι,
οι όψιμοι υποστηρικτές του δόγματος «America first», που αφού καρπώθηκαν τα οφίκια των «έξω οι βάσεις του θανάτου» συλλαλητηρίων, σήμερα αψηφούν τον όλεθρο, εννόησαν ότι τους πήραμε χαμπάρι; Όβερ!…
-Ω-
