Εις ώτα μη ακουόντων
Αυτό που κατάφερε ο Σύριζα δεν είναι μικρό πράγμα. Κι αυτό που θα γίνει τις επόμενες μέρες με την 3η αξιολόγηση θα ξεπερνούν τις αρχικές φιλοδοξίες των δανειστών μας. Αυτοί στην αρχή είχαν να κάνουν με τον Γιωργάκη που σκεφτόταν μια υπόθεση μέχρις ότου η απάντησή του δεν θα είχε νόημα. Μετά τον είχαν βραχυκυκλώσει οι συνδικαλιστές και δεν τον άφηναν να κάνει κάποιο εκσυγχρονισμό στο δημόσιο. Έτσι άλλα υπέγραφε κι άλλα έκανε για να τα έχει καλά με όλους (κάτι ήξερε ο αδελφός του ο Νίκος που έλεγε ότι το παιδί δεν κάνει για πολιτικός).
Πιο μετά είχαν τη κυβέρνηση Παπαδήμου όπου η πολιτικοί τον είχαν δεμένο χειροπόδαρα και τέλος το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου που τους περίμενε ο Αλέξης στη γωνία για την παραμικρή απόπειρα να γίνει κάτι.
Ευτυχώς όμως για τους δανειστές αυτή η κυβέρνηση κάνει ότι της ζητήσουν, μετά από τις απαραίτητες ιαχές για τη…νίκη που καταφέρνει κάθε φορά που παραχωρεί κάτι, και η αντιπολίτευση κάνει την πάπια αφού αυτά την βολεύουν για την περίπτωση που θα γινόταν κυβέρνηση. Τώρα οι συνδικαλιστές κατάλαβαν ότι μια ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιά ισχύ για διαχείριση οικονομικών και κάνουν απεργίες για το θεαθήναι όπου βέβαια δεν πατάει ψυχή εκτός από τον θίασο των κινητοποιήσεων.
Και τη μέση είμαστε εμείς που μας έχουν μπερδέψει τι σημαίνει αριστερά, τι δεξιά, τι φιλελευθερισμός, τι σοσιαλισμός αφού όλοι τα ίδια κάνουν. Απλά μερικοί είναι πιο ικανοί και άλλοι αναπληρώνουν την ανικανότητα με το θράσος και την προπαγάνδα. Αυτή είναι όλη η υπόθεση για όσους δεν κατάλαβαν ότι υπάρχουμε ακόμα σαν χώρα γιατί δεν θέλουν να μας διαλύσουν σαν την Γιουγκοσλαβία αφού βέβαια μετέχουμε στο ΝΑΤΟ και τους κάνουμε όλα τα χατίρια.
Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις που γίνονται και οι αισιόδοξοι (υπάρχουν;) αν δεν είναι τρόφιμοι κομμάτων ή φρενοκομείου είναι σίγουρα περιπτώσεις για ψυχαναλυτές.
Βέβαια η ελπίδα πεθαίνει τελευταία κι όλοι ξέρουν ότι η ανεξαρτησία κερδίζεται με αγώνες και θυσίες. Και θυσίες έχουμε κάνει πολλές αλλά οι αγώνες αν εξαιρέσουμε αυτούς για τον επιούσιο οι κοινωνικοί δεν είναι ορατοί δια γυμνού οφθαλμού.
Το χειρότερο από όλα είναι η μοιρολατρία που συνοψίζεται στο εξής: «αφού ετούτοι οι επαναστάτες δεν κατάφεραν τίποτε τι να περιμένουμε από τους…Γερμανοτσολιάδες!» Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Και να στεκόμαστε σαν επαίτες να μας δώσουν ένα ψίχουλο από τα καρβέλια που μας έκλεψαν. Και να στέλνουν στα ΚΕΠ τα γεροντάκια να ξεφτιλίζονται. Και η ανοχή καταντάει μαζοχισμός.
Αν αυτό δεν είναι τέλεια γνώση της ψυχολογίας των μαζών και πλήρη επιβεβαίωση του σύνδρομου της Στοκχόλμης τι άλλο είναι. Για όσους δεν το θυμούνται, στη Στοκχόλμη σε μια ληστεία τράπεζας, οι όμηροι δέθηκαν συναισθηματικά με τους ληστές τους και τους υπερασπίστηκαν! Ο άνθρωπος είναι δύσκολο ον και δεν συμπαθεί όσους τον βοηθούν γιατί βλέπει σ’ αυτούς τη δική του αδυναμία. Σε όσους τον ληστεύουν ή απειλούν να τον σκοτώσουν βλέπει τη δύναμη που εκτιμά! Και η λογική πάει περίπατο!
Δύσκολη δουλειά να είσαι άνθρωπος και απείρως πιο δύσκολη το να είσαι Έλληνας.
Κώστας Δαλακιουρίδης
