Γράφει η Δέσποινα Χ. Ποικιλίδου, Ζωγράφος – Λογοτέχνης
Δώσ’ μου το χέρι σου, φίλε αναγνώστη, και μαζί ας πορευτούμε στα βάθη των αιώνων και ας σταματήσουμε έξω από τον …κήπο της Εδέμ, από όπου εκδιώχτηκαν οι πρωτόπλαστοι της «κείνου ρήμασι πειθόμενοι», τουτέστιν του τοξικού και θανατηφόρου «φίλου» τους, κι έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό.
Εκεί έξω λοιπόν, αφού πέρασαν από σπηλιές και απόκρημνες χαράδρες, κατάφεραν με πολύ κόπο και ιδρώτα, κάτω από το λιοπύρι και την παγωνιά, να καθαρίσουν την καταραμένη γη από τ’ αγκάθια και τα τριβόλια, και με πολύ λύπη να τρώνε τους καρπούς της.
Απέκτησαν παιδιά, τον Κάϊν και τον Άβελ. Ο Κάϊν έγινε γεωργός, ενώ ο Άβελ ήταν ποιμένας. Το σενάριο γνωστό.
Ο εκρηκτικός, και όχι μόνον, Κάϊν, κάποια στιγμή που θύμωσε και ζήλεψε για την εύνοια που έδειξε ο Θεός στον Άβελ επειδή ήταν καλός, πήρε μια πέτρα (το πρώτο φονικό όπλο από καταβολής κόσμου), και το πέταξε με μανία στον αθώο αδελφό του τον Άβελ και τον σκότωσε επί τόπου. Ήταν η πρώτη επαφή του ανθρώπου με το θάνατο που δεν γνώριζε κάν τι εστί.
Φαντάζεσαι, φίλε μου, την απόγνωση του Κάϊν όταν πήγε μετά κοντά στον αδελφό του και τον κουνούσε να σηκωθεί; Φαντάζεσαι, πώς τραβούσε τα μαλλιά του, όσο εκείνος έμενε ακίνητος και δεν αντιδρούσε;
Έχω δει κάποια έργα μεγάλων ζωγράφων που απεικονίζουν τον Κάϊν σε έξαλλη κατάσταση να μην ξέρει που να κρυφτεί. Αυτός ήταν ο πρώτος αδελφοκτόνος πόλεμος και από τότε μέχρι σήμερα δεν σταμάτησε ποτέ. Οι άνθρωποι άρχισαν να οργανώνονται σε κοινωνίες, σε φυλές και σε έθνη με αντικρουόμενα συμφέροντα και όσο ο ανθρωποκτόνος «φίλος» κυκλοφορούσε ελεύθερος ο ένας πόλεμος διαδεχόταν τον άλλο.
«Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνο κακία πάσας τας ημέρας. Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού. Και είπεν ο Κύριος, θέλω εξαλείψη τον άνθρωπον, τον οποίον εποίησα, από προσώπου της γης. Από ανθρώπου έως κτήνους και ερπετού, και έως πτηνού του ουρανού επειδή μετεμελήθην ότι εποίησα αυτούς». (Γεν. ζ’ 5-7)
Και έτσι κατέστρεψε ο Θεός τον τότε κόσμο με κατακλυσμό, για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν στην πρώτη κτήση, όταν κατέστρεψε τον τότε κόσμο μετά από το πραξικόπημα του Εωσφόρου. Ακολούθησε και η τρίτη φορά όταν έβρεξε «πύρ και θείον» στα Σόδομα και Γόμορα. Μετά το ουράνιο τόξο δεν είχαμε άλλη τέτοιου είδους καταστροφή. Ακολούθησαν οι καταστροφές και οι πόλεμοι που τους προκαλούσαν οι ίδιοι οι άνθρωποι κατά τακτά διαστήματα.
Ένας από τους πρώτους στρατηλάτες ήταν και ο δικός μας Αλέξανδρος ο Μέγας, για τον οποίο προφήτευσε ο Δανιήλ πριν από 300 χρόνια, λέγοντας πως «ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος» ο οποίος κατέκτησε τον τότε γνωστό κόσμο. «Και ο τράγος είχε κέρας περίβλεπτον μεταξύ των οφθαλμών αυτού…Δια τούτο ο τράγος εμεγαλύνθη σφόδρα. Και ότε ενεδυναμώθη, συνετρίβη το κέρας το μέγα και αντ’ αυτού ανέβησαν τέσσερα άλλα περίβλεπτα». (Δανιήλ η΄ 5-8-21)
Η συνέχεια είναι γνωστή.
Μετά ήρθαν οι Καίσαρες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι σταυροφόροι και προ καιρού οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι με τα εκατομμύρια αθώα θύματα. Και η ειρήνη πουθενά, ενώ ο αιφνίδιος όλεθρος καραδοκεί.
Τη φονική πέτρα του Κάϊν αντικατέστησαν τα σπαθιά, τα πυροβόλα, οι πυρηνικές βόμβες που έπεσαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Σήμερα τα εργοστάσια παραγωγής οπλικών συστημάτων, δουλεύουν ακατάπαυστα για να εφοδιάζουν τα διάφορα κράτη να διεξάγουν τους πολέμους που σκόπιμα υποκινούν οι παγκόσμιοι δυνάστες.
Συμβαίνουν και τα ατυχήματα, όπως του Τσέρνομπιλ, με απρόβλεπτες συνέπειες. Ακολουθούν τα χημικά όπλα, εκείνα με τους ιούς και τελευταία οι έξυπνοι πύραυλοι με τους οποίους απειλεί ο πλανητάρχης τους αντιπάλους του.
Εδώ εμείς οι Έλληνες, έχουμε το «προνόμιο» να έχουμε ένα γείτονα που εποφθαλμιά μονίμως τα εδάφη μας, αν και όλα αυτά που κατέχει ήταν πάλαι ποτέ δικά μας. Τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν και ο πρωθυπουργός του Γιλντιρίμ μας απειλούν πως θα μας ρίξουν στη θάλασσα, όπως έκαναν με τους προγόνους μας.
Απέναντι σ’ αυτούς τους λεονταρισμούς έχω να θυμίσω πως ο μικρός Δαβίδ με μία εύστοχη βολή της σφεντόνας του σκότωσε τον ανίκητο Φιλισταίο Γολιάθ. Ας πάρει λοιπόν στα σοβαρά και αυτό το ενδεχόμενο, το οποίο περιγράφεται στη βίβλο. Αυτοί βέβαια δεν το γνωρίζουν αφού διαβάζουν μόνο το κοράνι που τους προτρέπει διαρκώς να σκοτώνουν τους απίστους, ενώ, αυτοί οι «πιστοί», επικαλούνται το δικό τους θεό και ζητούν με τη βοήθειά του να εξοντώσουν όλους τους αντιπάλους τους, βομβαρδίζοντας την Αφρίν και σκοτώνοντας μικρά παιδιά και άμαχους πληθυσμούς. Ποιος κακός θεός είναι αυτός;
Και διερωτάται κανείς πώς αυτόν τον επίγειο παράδεισο τον κατάντησαν κόλαση; Μέχρι πότε το κακό θα πολεμάει το καλό;
Όμως, φίλε αναγνώστη, υπάρχει ακόμη ένα ισχυρό φονικό όπλο, πιο δυνατό και από την πέτρα του Κάϊν, που όμως είναι απόλυτα ευεργετικό για όλους εμάς τους απογόνους του Αδάμ. Ποιο; Μα φυσικά το μαστίγιο, το ακάνθινο στεφάνι, ο ξύλινος σταυρός και τα σιδερένια καρφιά.
Ά, ναι. Είναι και η λόγχη με την οποία λογχίσθηκε ο ίδιος ο Θεός, που με αυτήν οι «άνθρωποι των εξεκέντησαν» (Ιωαν.ιβ΄34) μόλις είπε το «τετέλεσται». Πόση η ανέκφραστη αγάπη του Χριστού για τον άνθρωπο! Πόσο το μίσος για τον άνθρωπο, ο αντίδικός του! Επαφίεται σ’ όλους εμάς να επιλέξουμε, φίλε μου.
Δέσποινα Χ. Ποικιλίδου, Ζωγράφος – Λογοτέχνης
