Τα πέντε χρόνια της Αρχιερατικής του Διακονίας στην Πιερία
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ “Ο.Β” ΣΤΙΣ 28/2/2019
Στις 27 Φεβρουαρίου του 2014 χειροτονήθηκε Επίσκοπος ο Μητροπολίτης μας (Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος) κ.κ. Γεώργιος. Επακολούθησαν η ενθρόνιση του και τα σχετικά προβλεπόμενα. Έκλεισε συνεπώς πέντε χρόνια Αρχιερατικής διακονίας στην περιοχή μας.
Με αφορμή αυτό γεγονός, παρακαλέσαμε τον Μητροπολίτη μας, αν είχε την καλοσύνη να απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις μας σχετικές πάντα με την Ορθοδοξία και το υψηλό λειτούργημα του. Ευπροσήγορος, ως συνήθως και με την γνωστή του (ως πανεπιστημιακού) άνεση απάντησε στα ερωτήματα που του θέσαμε.
Η συνέντευξη
ΕΡΩΤ: Σεβασμιώτατε, είστε πέντε χρόνια ο Επίσκοπος της περιοχής μας. Ζήσατε από κοντά την Πιερία και τον κόσμο της. Θα θέλατε να μας πείτε τις εκτιμήσεις σας για αυτό τον κόσμο από άποψη χριστιανική αλλά και γενικότερα.
ΜΗΤΡ: Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την εκλογή, χειροτονία και ανάδειξή μου σε μητροπολίτη της Αποστολικής και Ιστορικής Μητροπόλεως Κατερίνης, Κίτρους και Πλαταμώνα. Είναι αλήθεια ότι δεν ήρθα σε ένα άγνωστο για μένα μέρος ή σε άγνωστους ανθρώπους. Διότι και από την προηγούμενη διακονία μου στην πλησιόχωρη Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας και λόγω της εκτεταμένης γειτνίασης των δύο αυτών περιοχών, αλλά και λόγω των πολλών επισκέψεων και επαφών που είχα με πρόσωπα, με διακοπές το Καλοκαίρι σε Βεροιώτες που παραθέριζαν στην Πιερία. Είτε λόγω των πολλών φοιτητών μου πολλοί από τους οποίους είναι σήμερα κληρικοί στην Πιερία, είχα πολύ συχνές επαφές και επικοινωνία που μου επέτρεψαν να γνωρίσω τόσο την Πιερία όσο και τους ανθρώπους της. Για τους οποίους ανέκαθεν έτρεφα μια βαθιά εκτίμηση διότι αναγνώριζα ότι είναι άνθρωποι φιλοπρόοδοι, ήσυχοι, δημιουργικοί και πιστοί όσον αφορά τις παραδόσεις της εκκλησίας μας.
Αυτό δεν είναι άσχετο από την προσφυγική καταγωγή πολλών Πιεριέων αλλά και από το γεγονός ότι ο Χριστιανισμός στην Πιερία έχει πολύ βαθιές ρίζες που ανάγονται από την εποχή του Αποστόλου Παύλου. Ανέκαθεν θαύμαζα αλλά άκουσα και άλλους αξιόπιστους ανθρώπους να μιλούν για την πίστη των κατοίκων της Πιερίας για τους ωραίους και μεγαλοπρεπείς ναούς τους οποίους έκτισαν και διακόσμησαν και συντηρούν. Για τη συμμετοχή πυκνού εκκλησιάσματος στις ιερές ακολουθίες, για την ποιότητα του Ιερού Κλήρου.
Πολλά από αυτά ομολογήθηκαν και δημόσια, από τον μακαριστό πλέον μητροπολίτη Λαρίσης Ιγνάτιο, ο οποίος ήταν τοποτηρητής της Μητρόπολής μας, ο οποίος δημόσια κατά την ενθρόνισή μου αναγνώρισε όλα αυτά τα προτερήματα του κλήρου και του λαού της Πιερίας. Αλλά και από άλλους ανθρώπους που ήλθαν προσκεκλημένοι στην ενθρόνισή μου άκουσα διαπιστώσεις που αφορούν αυτή την πραγματικότητα.
Δεν μπορώ να πω ότι στα πέντε χρόνια που πέρασαν άλλαξε αυτή η γενική αίσθηση. Ίσα – ίσα παγιώθηκε και εμπεδώθηκε παρά το γεγονός ότι κλήθηκα να αντιμετωπίσω και πολλά προβλήματα και ελλείψεις και θέματα τα οποία αφορούν τη φθορά που μοιραία επιφέρει ο χρόνος και οι ανθρώπινες σχέσεις. Δεν έχει αλλάξει στον τομέα αυτό η αίσθησή μου για την ποιότητα των ανθρώπων της Πιερίας και για το υψηλό επίπεδο της θρησκευτικής ζωής που υπάρχει.
ΕΡΩΤ: Ζούμε σε μια εποχή εθνομηδενισμού. Σε μια εποχή παρακμής και υποχώρησης του θρησκευτικού συναισθήματος η οποία δεν άρχισε σήμερα αλλά από την εποχή του Διαφωτισμού ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μια μάλλον υλιστική εποχή. Εσείς αυτά τα χρόνια εδώ στην Πιερία τι διαπιστώσατε; Μένει στο ίδιο επίπεδο που βρήκατε; Ο κόσμος μας όπως έγινε σήμερα κατά που βαδίζει;
ΜΗΤΡ: Σίγουρα η εκκλησία διαχρονικά μέσα στην ιστορία αν δούμε, δεν υπάρχει περίοδος ιστορική που η εκκλησία να μην αντιμετώπιζε μια πρόκληση. Στην αρχή ήταν οι διωγμοί, μετά την εποχή του Χριστού, μετά ήταν οι αιρέσεις. Σήμερα έχουμε τον σύγχρονο τρόπο ζωής, που αποτελεί μια πρόκληση για την εκκλησία.
Θεωρώ ότι εμείς ως εκκλησία δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτού του είδους τις προκλήσεις, διότι όλα αυτά έρχονται και παρέρχονται. Οι φιλοσοφίες, οι ιδέες, τα συστήματα. Ενώ αντίθετα η Εκκλησία, όπως λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, είναι ένα καράβι μέσα στην τρικυμισμένη ιστορία, προχωράει, κλυδωνίζεται αλλά δεν καταποντίζεται, δέχεται τραύματα αλλά δεν πέφτει από τα έλκη της και μέσα από τις περιπέτειες της ιστορίας της πορεύεται προς τη Βασιλεία των Ουρανών, όπου είναι ο τελικός προορισμός όλων μας.
Μέσα σ’ αυτήν την προσπάθεια στην Ελλάδα όπως είναι γνωστό, το θρησκευτικό συναίσθημα των ανθρώπων είναι πολύ υψηλότερο απ’ ότι συμβαίνει σε άλλες χώρες. Ειδικά όμως εδώ στη Βόρεια Ελλάδα το θρησκευτικό συναίσθημα είναι ακόμη υψηλότερο. Και πολύ περισσότερο σε περιοχές όπως είναι η Πιερία, όπου έζησαν άγιες μορφές της πίστεως μας που σημάδεψαν κυριολεκτικά την ιστορία της εκκλησίας, όπως ο Άγιος Διονύσιος εν Ολύμπω, ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, και άλλοι άγιοι.
Επίσης η γειτνίαση με το Αγιον Ορος και άλλες πόλεις με έντονη θρησκευτικότητα όπως η Θεσσαλονίκη, η Βέροια κ.α. λειτούργησαν σαν μια προστατευτική ασπίδα χριστιανικής αυτοσυνειδησίας. Το γεγονός ότι το 1922 επίσης ήλθαν πολλοί πρόσφυγες στην Ελλάδα και ειδικά στην Πιερία, αυτό ήταν μια τονωτική ένεση. Γιατί τον 20ο αιώνα διεθνώς επικράτησαν είτε αθεϊστικές ιδεολογίες όπως ο άθεος ανθρωπισμός, ο μαρξισμός, ο υλισμός, η παγκοσμιοποίηση και ο σύγχρονος τρόπος ζωής που είναι κατά τεκμήριο αντίθετος προς τη ζωή της εκκλησίας.
Βεβαίως η Εκκλησία δεν φοβάται τις προκλήσεις γιατί στο παρελθόν αντιμετώπισε χειρότερες. Ιδιαίτερα στον 20ο αιώνα έχουμε το παράδειγμα των ομοδόξων λαών της Ανατολικής Ευρώπης που πέρασαν μέσα από τη λαίλαπα της κρατικής αθεΐας και βγήκαν με χιλιάδες νεομάρτυρες και οσίους και αγίους της πίστεως τους οποίους τιμούμε κι εμείς, όπως ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός. Συνεπώς πραγματικά ισχύει αυτό που λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος η «Εκκλησία πολεμουμένη νικά». Αυτό καθιστά πολύ υπεύθυνους εμάς τους ποιμένες της εκκλησίας που έχουμε μία ευθύνη. Και το είπα και κατά τη χειροτονία μου ότι έχω συνείδηση ότι η εποχή στην οποία καλούμαι να διακονήσω ως επίσκοπος εκκλησίας δεν είναι εποχή ανθοστόλιστη, ανθόσπαρτη. Είναι εποχή μέσα από αγκάθια και τριβόλια τα οποία πρέπει να ξεριζώσουμε, στους ανθρώπους βεβαίως καλής θελήσεως. Διότι η Εκκλησία απευθύνεται όχι μόνο στους πιστούς αλλά και στους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο Θεό, αλλά είναι άνθρωποι καλής θελήσεως. Πολλά πράγματα δεν είναι σήμερα αυτονόητα. Παλιά ήταν αυτονόητος ο σεβασμός προς την Εκκλησία. Αντίθετα σήμερα πρέπει να τον κερδίσεις. Και εδώ είναι και ευθύνη της εκκλησίας. Αυτό είχε συμβεί και παλιότερα. Υπάρχει μια κατηγορία πατέρων που λέγονται Απολογητές. Γιατί κλήθηκαν να απολογηθούν, δηλαδή να εξηγήσουν τι είναι η χριστιανική πίστη. Διότι ο άλλος αν δεν γνωρίζει τι πιστεύει, δεν το πιστεύει σωστά. Και παλιότερο πίστευαν όλοι οι άνθρωποι αλλά λόγω των συνθηκών πίστευαν μεν, αλλά δεν ήξεραν τι πίστευαν.
ΕΡΩΤ:Πάντως είναι αλήθεια και σωστά το επισημάνατε ότι είναι μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη ιδιαίτερα για εσάς, δηλαδή τους ιερωμένους όπου και η παιδεία μας σε ένα βαθμό προσθέτουν υποχρεώσεις και καθήκοντα στους κληρικούς. Πώς θα μπορούσε η εκκλησία να ανταποκριθεί σ’ αυτές τις έκτακτες συνθήκες;
ΜΗΤΡ: Όλη αυτή η κατάσταση έχει λειτουργήσει και θετικά όσον αφορά τη συσπείρωση των ανθρώπων γύρω από την Εκκλησία. Είναι γεγονός και από δημοσκοπήσεις που γίνονται, αλλά εμείς το βλέπουμε και στην πράξη, υπάρχει αύξηση του εκκλησιάσματος και συμμετοχή στους θεσμούς της Εκκλησίας, όπως είναι τα μυστήρια, η λειτουργική και πνευματική ζωή, οι εκδηλώσεις. Αυτό κατέδειξε και η συμμετοχή του κόσμου στα συλλαλητήρια που έγιναν για τη Μακεδονία. Και ιδιαιτέρως οι άνθρωποι εκτίμησαν τη συμμετοχή μας και το ρόλο τον οποίο διαδραμάτισε οι επίσκοποι και οι κληρικοί γενικότερα στην υπεράσπιση όχι μόνο των θρησκευτικών αλλά και των εθνικών μας αξιών και δικαίων. Είχα παρακολουθήσει μια ομιλία πριν μερικά χρόνια, του Μητροπολίτη Βοιωτίας Καλλίστου Γουέρ, είναι Άγγλος επίσκοπος, ο οποίος ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Όταν τον ερώτησα τι σας έκανε εντύπωση όταν ήλθατε στην Ελλάδα απάντησε, ότι στην Ελλάδα οι ιερείς περιμένουν από το δάσκαλο και τον αστυνόμο να κάνουν τη δουλειά τους. Δηλαδή αναθέσαμε την κατήχηση στο μάθημα των Θρησκευτικών. Ενώ τώρα επειδή το μάθημα των θρησκευτικών δεν είναι ομολογιακό πλέον αλλά είναι θρησκειολογικό, ιστορικό ακριβώς είναι υποχρεωμένη η Εκκλησία να αναλάβει το ρόλο της . Παλιότερα έφερνε ο δάσκαλος τα παιδιά στην εκκλησία. Σήμερα πρέπει εμείς να πείσουμε τα παιδιά να ρθουν στην εκκλησία. Πήγαιναν στο σχολείο και ήξεραν τι Απόστολο και τι Ευαγγέλιο θα ακούσουν την Κυριακή στην εκκλησία. Ενώ τώρα πρέπει να μαζέψουμε τα παιδιά, και όσο παιδιά βέβαια έρθουν το Σάββατο για να το πούμε αυτό. Η επίσης ερχόταν αιρετικές , παραθρησκευτικές ομάδες και η αστυνομία τους απομάκρυνε. Σήμερα εμείς πρέπει να έλθουμε σε διάλογο με αυτούς για να τους απομακρύνουμε. Έχουν αλλάξει τα δεδομένα, αλλά πιστεύω ότι αυτή η αλλαγή δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μεγαλύτερη αυτοσυνειδησία, αλλά για μεγαλύτερη ενεργοποίηση των δυνάμεων που είναι μέσα στην Εκκλησία.
ΕΡΩΤ: Κάποιοι διανοούμενοι και στοχαστές δίνουν στο χριστιανισμό και την ορθοδοξία ιδιαίτερα ένα καινούργιο ρόλο. Μιλούμε για το ρόλο του νέου ανθρώπου, του νέου πολιτισμού. Αυτή η νεωτερικότητα που βρίσκεται τώρα στην τελική της φάση, μοιάζει με την εποχή της ελεύσεως του Χριστού. Ο δικός μας πολιτισμός με την παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά άρα έρχεται ο πολιτισμός του προσώπου. Και μ’ αυτή την έννοια ξαναγυρίζουμε στη διδασκαλία του Χριστού. Από την άλλη πλευρά ο κόσμος δείχνει να γίνεται όλο και πιο ατομικιστής. Τι πιστεύετε πάνω σ’ αυτό το θέμα. Θα μπορούσε να ελπίζει κανείς ή να περιμένει μια παλιγγενεσία του Χριστιανισμού, της Ορθοδοξίας;
ΜΗΤΡ: Αυτό είναι πραγματικά πολύ ελπιδοφόρο όπως ακούγεται. Δεν μπορώ να γνωρίζω, ούτε να προβλέψω τι πραγματικά συμβαίνει. Αλλά εκείνο το οποίο γνωρίζω από την ιστορία της ανθρωπότητας και την ιστορία της Εκκλησίας είναι όποτε έγιναν τέτοιου είδους κοσμογονικές, φιλοσοφικές ή κοινωνικές αλλαγές, πάντοτε ο Χριστιανισμός επιβίωσε και μεγαλούργησε σε πολλές περιπτώσεις μέσα από αυτές τις αλλαγές. Γιατί όλα αυτά, όπως είπα, λειτουργούν ως προκλήσεις για το Χριστιανισμό που οδηγούν και σε μεγαλύτερη ετοιμότητα των ποιμένων της εκκλησίας αλλά και σε μεγαλύτερη αφύπνιση του πληρώματος της εκκλησίας. Επίσης ήθελα να πω ότι δεν θα πρέπει ξεχνούμε τη μεγάλη θεολογική αλήθεια ότι η Εκκλησία δεν επηρεάζεται από όλα αυτά τα κοσμικά σχήματα. Διότι όπως λέει ο Αγιος Χρυσόστομος η εκκλησία μπορεί να παροικεί στον κόσμο αλλά δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Ανήκει σε μια άλλη πραγματικότητα. Που σημαίνει ότι συμβαίνει στον κόσμο κατ’ ουσίαν δεν επηρεάζει την εκκλησία που είναι ένας θεοίδρυτος θεσμός. Είναι σαν να λέμε ότι είμαστε σε ένα πλοίο το οποίο βρίσκεται μέσα σε θαλασσοταραχή, αλλά εμείς είμαστε πάνω από το πλοίο σε ένα ελικόπτερο. Μπορεί να βλέπουμε τη θαλασσοταραχή, μπορεί να βλέπουμε τον κίνδυνο τον οποίο υφίστανται οι επιβάτες του πλοίου, αλλά αυτό δεν υφίσταται σε εμάς, διότι εμείς είμαστε σε μια άλλη πραγματικότητα. Η Εκκλησία δεν επηρεάζεται από τις καιρικές πρόσκαιρες αλλαγές που επικρατεί από πλευράς ιδεολογίας ή φιλοσοφίας διότι ενώ παροικεί στον κόσμο δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Είναι αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος «Ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει». Εκεί αποβλέπουμε.
ΕΡΩΤ: Μπορεί να είμαστε σε ένα ελικόπτερο, αλλά μας πονάει και η μοίρα αυτών των ανθρώπων Και φροντίζουμε και το Θεό παρακαλούμε. Είναι πράγματι όπως τα είπατε ο Χριστιανισμός αλλά το χρέος των κληρικών είναι να βοηθήσουν αυτόν τον κόσμο, με τους τρόπους που ασφαλώς γνωρίζουν.
ΜΗΤΡ:Σ Ειδικά στις μέρες μας έχει αναδειχθεί αυτός ο ρόλος της εκκλησίας που οι ιερείς και γενικότερα οι άνθρωποι της εκκλησίας θα πρέπει ζωστούν και το λέντιο της διακονίας του ανθρώπου. Για αυτό και έχει αναπτυχθεί, υπήρχε πάντα βέβαια, η αλληλεγγύη και η φιλανθρωπία έναντι των ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχτεί αυτός ο ρόλος της Εκκλησίας και μάλιστα έχει αναγνωστεί από ανθρώπους που δεν ανήκουν σ’ αυτήν. Ειδικά εδώ στην Πιερία, σίγουρα έχει κορυφωθεί την περίοδο της κρίσης, αλλά ήδη εδώ και 60 χρόνια, ο μακαριστός προκάτοχός μου Βαρνάβας, και ο άλλος προκάτοχός μου Αγαθόνικος ανέπτυξαν ένα ευρύ δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης με ιδρύματα όπως το Γηροκομείο, το συσσίτιο κλπ αλλά και άλλες δομές τις οποίες εγώ βρήκα και βεβαίως διατήρησα, και ανάπτυξα και προσέθεσα.
Το Κοινωνικό Φροντιστήριο για παράδειγμα, ίδρυμα το οποίο δεν υπήρχε, γιατί ακριβώς πρέπει να έχουμε όπως πολλές φορές ανέφερα, τα αφτιά μας ανοικτά προς την κοινωνία και να είμαστε σε διαρκή διάλογο με το σύγχρονο άνθρωπο. Αλλιώς η Εκκλησία, δεν είναι Εκκλησία. Διότι λέμε ότι ο Χριστός ενανθρώπισε, δηλαδή κατέβηκε στον άνθρωπο. Αν η Εκκλησία δεν ενανθρωπίζεται καθημερινώς τότε δεν είναι εκκλησία. Δεν ακολουθεί τα χνάρια του ιδρυτού της. Γι αυτό προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο κοντά γίνεται στον άνθρωπο, είτε στο χώρο εργασίας, είτε στα σχολεία, και γενικότερα στους ανθρώπους που έχουν μία ανάγκη. Είτε μας το ζητούν είτε όχι. Χωρίς μάλιστα να κάνουμε εξαιρέσεις αν είναι άνθρωποι που ανήκουν στην εκκλησία, είτε δεν ανήκουν στην εκκλησία. Αυτός είναι ο ρόλος της εκκλησίας και αυτή την ανάγκη τη βλέπω και με την ακαδημαϊκή μου ιδιότητα, διότι η επαφή μου με τους φοιτητές και τις φοιτήτριες με βοηθάει να είμαι πιο προσγειωμένος στην πραγματικότητα, γιατί οι νέοι έχουν μια απροσποίητη συμπεριφορά, δεν με βλέπουν σαν Δεσπότη τους, αλλά ως καθηγητή τους και μ’ αυτή την ιδιότητα με βοηθούν και μένα να βλέπω καλύτερα τις κοινωνικές εξελίξεις.
Και εγώ όσο μπορώ προσπαθώ να μην είμαι κλεισμένος σε γυάλινο γραφείο, αλλά με καθημερινές επισκέψεις σε σχολεία, έξω γενικότερα στην κοινωνία και τις ενορίες να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Τα μηνύματα που εισπράττουμε από όλη αυτή τη διαδικασία είναι ενθαρρυντικά. Βεβαίως γνωρίζω ότι δεν είμαι αλάνθαστος. Άλλωστε η χριστιανική διδασκαλία απορρίπτει το αλάθητο ως αίρεση.
Σίγουρα έχω την πεποίθηση ότι στα πέντε χρόνια της Αρχιερατείας μου ούτε θαύματα έκανα, ούτε μεγαλειώδη πράγματα. Ισα – ίσα θεωρώ ότι αυτά τα οποία δεν έκανα και έπρεπε να κάνω είναι περισσότερα. Και γι αυτό καθημερινά παρακαλώ το Θεό να με συγχωρήσει για τις ελλείψεις μου και τα λάθη μου και αφετέρου και παρακαλώ ο Θεός να αναπληρώσει τα δικά μου λάθη με τη χάρη του. Μπορεί βέβαια στα μάτια των καλοπροαίρετων ανθρώπων κάποια πράγματα να φαίνονται ως πολύ σπουδαία, εγώ όμως δεν έχω τέτοια αίσθηση. Ισα – ίσα πηγαίνοντας προς το παρελθόν βλέποντας και μαθαίνοντας καθημερινά το τι έκαναν οι προκάτοχοί μου διαπιστώνω ότι αυτά που στα πέντε χρόνια έκανα όχι μόνο δεν είναι πολλά απεναντίας είναι και πάρα πολύ λίγα. Μάλιστα τον πρώτο καιρό όταν είχα ενθρονιστεί, κάποιος κύριος που συνάντησα στο δρόμο μου είπε σου εύχομαι να γίνεις σαν το Βαρνάβα. Μου έκανε πάρα πολύ εντύπωση αυτό, γιατί και η ηλικία του ανθρώπου ήταν τέτοια, δεν ήταν κάποιος ηλικιωμένος άνθρωπος που να θυμάται πάρα πολύ καλά τον Επίσκοπο Βαρνάβα. Και πρέπει να ήταν έφηβος όταν πέθανε. Αλλά και ταυτόχρονα με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τη βαριά κληρονομιά που αναλαμβάνω και από το ζώντα άμεσο προκάτοχό μου Μητροπολίτη, το γέροντα Αγαθόνικο, αλλά και από τους άλλους προκατόχους μου που κι εκείνοι στην εποχή τους πραγματικά έκαναν πράγματα που σήμερα θεωρούνται σπουδαία και μεγάλα, όπως είναι τα ιδρύματα στο Σβορώνο και όλα τα άλλα. Το Πνευματικό Κέντρου Αγίου Φωτίου που για την εποχή τους ήταν πραγματικά μεγαλουργήματα. Και εύχομαι ο Θεός όσα χρόνια μου χαρίσει, στη ζωή, να μπορέσω όχι να φανώ καλύτερος και ανώτερος εκείνων, αλλά τουλάχιστον ισάξιός τους.
ΕΡΩΤ:Σε σας έλαχε μια πιο δύσκολη εποχή. Σήμερα ο ποιμενάρχης έχει έναν άλλο ρόλο, πολύ υψηλότερο. Οι απαιτήσεις σήμερα από τους ιερωμένους είναι ακόμη μεγαλύτερες. Και είναι λογικό, μέχρις ενός σημείου, γιατί εκπροσωπεί το Θεό. Και για το λόγο αυτό η Εκκλησία πρέπει να λάβει ρόλο παιδευτικό του λαού.
ΜΗΤΡ: Και πέραν αυτού η Εκκλησία θα πρέπει να διδάσκει και ιστορία. Ήδη η Εκκλησιαστική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος προβαίνει σε μία σειρά εκδόσεων παιδικών βιβλίων εικονογραφημένων που αφορούν την ιστορία, δεν αφορούν βίους αγίων. Γραμμένα από ειδικούς στην παιδική βιβλιογραφία. Στον Άγιο Φώτιο γίνονται μαθήματα αρχαίων ελληνικών για τη διατήρηση της γλώσσας. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει αναλάβει πρωτοβουλίες για την προστασία του περιβάλλοντος. Και γενικότερα έχει αναδειχτεί ο παιδευτικός αυτός ρόλος, που έρχεται αναπληρωματικά σ’ αυτό που δεν γίνεται στην οικογένεια , στο σχολείο, στην πολιτεία.
ΕΡΩΤ:Οι άνθρωποι σήμερα στην Ελλάδα και τον κόσμο έχουν απογοητευτεί από τα πάντα. Από τους πολιτικούς, από τους δασκάλους. Από την άλλη πλευρά ο άνθρωπος χτυπημένος από κάθε πλευρά θέλει κάπου να πιαστεί.
Με αυτή την έννοια αυτό που χρειάζεται είναι η Εκκλησία να είναι δίπλα στον άνθρωπο. Όπως αυτό που κάνατε με το Μακεδονικό, που το επαίνεσαν όλοι. Δεν είναι όμως μόνο το Μακεδονικό, που είναι σοβαρότατο θέμα. Σήμερα οι άνθρωποι υποφέρουν. Και έχουν περισσότερη ανάγκη σήμερα από το Θεό.
ΜΗΤΡ: Μου έκανε εντύπωση αυτό. Είναι αλήθεια ότι δεν είναι κύριο έργο μου, ο ρόλος μου δεν είναι εθνικός. Αυτό προέκυψε αυθόρμητα από καθήκον προς την πατρίδα. Ξεκίνησε σαν πεποίθηση ότι οφείλω να το κάνω αυτό.
Οι άνθρωποι εκτίμησαν τη συμμετοχή μας και το ρόλο τον οποίο διαδραμάτισε οι επίσκοποι και οι κληρικοί γενικότερα στην υπεράσπιση όχι μόνο των θρησκευτικών αλλά και των εθνικών μας αξιών και δικαίων.
Έχω την πεποίθηση ότι στα πέντε χρόνια της Αρχιερατείας μου ούτε θαύματα έκανα, ούτε μεγαλειώδη πράγματα. Ισα – ίσα θεωρώ ότι αυτά τα οποία δεν έκανα και έπρεπε να κάνω είναι περισσότερα.
* Η παραπάνω συνέντευξη ήταν η τελευταία που πραγματοποίησε ο εκδότης του ΟΛΥΜΠΙΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ Γιάννης Κορομήλης
