Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη
Τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε για τη φωταγώγηση των Χριστουγεννιάτικων δέντρων σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη, σε κάθε κωμόπολη και χωριό της Ελλάδας.
Φώτα, λαμπιόνια, παγοδρόμια, ξωτικά, καλικάντζαροι, καρουζέλ, τρενάκια, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, αστέρια και ΑγιοΒασίληδες πλημμυρίζουν τους δρόμους και τις γειτονιές. Όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα η διάθεση όλων αλλάζει ως δια μαγείας. Το χαμόγελο που τόσο καιρό κρύβεται από τα χείλη μας, αυτές τις ημέρες, δειλά-δειλά, αποκαλύπτεται και ζεσταίνει τις ψυχρές ημέρες.
Ποιο όμως είναι το σημαντικό γεγονός που αυτή την περίοδο επιφέρει την αλλαγή, έξω και μέσα μας; Τι είναι άραγε αυτό που προκαλεί τέτοιο ανθρωπομάζωμα στους δρόμους, στα πάρκα, στους πεζόδρομους;
Είναι τα Χριστούγεννα, η Χριστού γέννα.
Είναι η γέννηση του Χριστού. Αυτόν γιορτάζουμε, μην το λησμονούμε. Η μήπως μας διαφεύγει εντελώς και απλά ευχόμαστε «Καλά Χριστούγεννα» από μια παθητική συνήθεια χωρίς να εννοούμε το αληθινό νόημα και την ουσία της εορτής.
Ο Χριστός είναι ο πρωταγωνιστής αυτών των αγίων ημερών και κανένα γήινο και τεχνητό, πολύχρωμο κατασκεύασμα δεν είναι δυνατό να τον αντικαταστήσει. Αυτόν οφείλουμε να αναφέρουμε στις λαοσυνάξεις των στολισμένων δρόμων και πλατειών. Αυτόν πρέπει να τιμούμε και να δοξάζουμε. Από αυτόν πρέπει να διδαχτούμε.
Καλό θα ήταν να υπερβούμε τον εαυτό μας πέρα από την έξαψη των λαμπιονιών και των χρωμάτων. Να ταπεινωθούμε απέναντι στον συνάνθρωπο μας που τον πικράναμε με την άδικη συμπεριφορά μας και να του ζητήσουμε ειλικρινά συγνώμη. Κι αυτός να είναι προετοιμασμένος εσωτερικά, να έχει νικήσει τα πάθη και τους εγωισμούς και να αποδεχτεί με χαρά τη συγνώμη μας.
Όταν αγκαλιάσουμε αυτόν που αισθανόμαστε εχθρό, όταν νικήσουμε τη φιλαυτία μας, όταν υπερβούμε τον εαυτό μας, τότε τα αστέρια και τα φώτα θα έχουν καθαρότερη λάμψη γιατί δεν θα τα καλύπτει καμιά σκοτεινή σκιά.
Όταν δείξουμε αγάπη και αλληλεγγύη σε ανθρώπους που δεν το περιμέναμε και έχουν πραγματική ανάγκη από βοήθεια, τότε αληθινά θα έχουμε φωταγωγήσει, από τη μια τον εσωτερικό μας κόσμο και από την άλλη τον έξω, αυτόν που υποδύεται τον φωτεινό και τον λαμπρό αλλά δεν είναι. Και δεν είναι γιατί στερείται αισθήματα αγάπης, συμπόνιας, κατανόησης.
Είναι καιρός στη γιορτή των Χριστουγέννων να μιλήσουμε για όσα μας δίδαξε αυτός που πραγματικά γιορτάζει. Να μιλήσουμε επιτέλους για Χριστό.
Είναι ευκαιρία να αρχίσουμε να ζούμε με έργα και πράξεις που υπερβαίνουν τα όρια του εγωκεντρισμού και του καταναλωτισμού.
Είναι καιρός η γέννηση του σωτήρα μας να γίνει η πιο ζωντανή και φωτεινή εικόνα στην ψυχή μας.
Ας προβληματιστούμε λίγο με την επισήμανση του φίλου Θεολόγου Γιάννη Μπεινά: «Για άλλη μια χρονιά ο Χριστός απών από την γιορτή του! Νεράιδες, ξωτικά, καλικάντζαροι, μάγισσα Φρικαντέλα, τσιγκούνης Σκρούτζ, Home alone, Πάρκο χρωμάτων, Χριστουγεννιάτικο χωριό, Ονειρούπολη, κι ο Χριστός πουθενά!!!
Δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ άλλη γιορτή που να την διαστρέψαμε περισσότερο!!!».
