Σφήνες του Αφεντούλη
Κακά τα ψέματα, αναγνώστες μου. Με τον κύριο εκδότη κατοικοεδρεύουμε σε διαφορετικές σελίδες των φυλλάδων, γεγονός που εμποδίζει την άμεση θέαση των γραφομένων του, βεβαίως – βεβαίως.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως η αρθογραφία του, εσχάτως υπό τον ανησυχητικό πλην, εκ της απαισιόδοξης επικαιρότητας κρίνοντας, ευστοχότατο, υπερθεματίζουμε, τίτλο: «Μπλέξαμε…», θα μπορούσε να διαλάθει της προσοχής του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, το διαβάσατε φιλομαθείς μου;
Εντάξει, λάθος ερώτηση, αφού αποκλείεται να μην το ξεκοκαλίσατε, αλλά να, με το συμπάθιο κιόλας: Μια υπόθεση να μη θεμελιώσουμε κι εμείς, προκειμένου να οικοδομήσουμε ρεπορτάζ:
Ανεβασμένοι στα κεραμίδια.
Ναι, για! Βλέπετε, όταν αρχές της δεκαετίας του ’60, ένας Νικίτα Σεργκέγεβιτς Χρουστσώφ, που ως πρώτο Γραμματέα του ΚΚΣΕ όδευαν να συναντήσουν σιδηροδρομικώς τα στελέχη του «τιμημένου», για να μη χαθεί η «γραμμή», επιστράτευσε την παροιμία των εξ ανατολών γειτόνων: «Καλά ανεβάζουμε γάιδαρο στα κεραμίδια, πώς όμως θα κατέβει;», προκειμένου να σχολιάσει, από τουρκικού εδάφους, την εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ, οι διδαχές του κυρίου εκδότη χρήζουν εμβαθύνσεως, όσο να πείτε, αμφιβάλλει κανείς;
Δεν νομίζω(!), και η συντρόφισσα σύζυγος χαμηλοσυνταξιούχου, κυρία «Μήτσαινα», να μην αυτοανακηρύσσεται υπερασπίστρια του «δεύτερη φορά αριστερά» κυβερνητικού έργου, αναφωνούσα: «Σιγά, θα χαλάσετε τη σκεπή».
Διότι, όπως έχουμε ξαναγράψει, μπορεί οι «συριζανέλ» να παρέλαβαν τα κακώς κείμενα από τους «σαμαροβενιζέλ», καλό, ε(!), που τους τα κληροδότησαν οι προηγούμενοι και πάει λέγοντας, αλλά έχουμε και μάτια.
Όραση αρίστη, δηλαδή, ώστε να διαπιστώνουμε από τηλεοράσεως ότι μέρα τη μέρα η όλη κατάσταση εξελίσσεται σε «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα», που ισχυρίζεται η σοφία των αρχαίων ημών προγόνων, και το χειρότερο;
Από το 2002, έτος εισόδου στο ευρώ, διευκρινίζουμε με την υποσημείωση κάλλιο να σπάζαμε το ποδάρι, καθόσον σκληρό μεν το νόμισμα αλλά εκεί που πήγε ο τιμάριθμος ανεπαρκές το μηνιάτικο για να τα φέρουμε βόλτα, ο «Μήτσος», πάλευε να χτίσει εντός του μια καλή εικόνα των εταίρων, εσείς αναγνώστες μου;
Αν όχι, εμείς πάνω που κεραμώναμε τη σκεπή, ακούσαμε, από Καστελλορίζου, τον Γιώργο να καλεί την Τρόικα κι όσο για τη συνέχεια;
Μην τα ρωτάτε, χρεοφειλέτες μου. Διότι, όλα γκρεμίστηκαν μονομιάς μέσα μας κι έκτοτε βγάζουμε έξω μόνο τη θλιμμένη παράφραση παλαιότερης επιτυχίας του μέγιστου Στράτου (Διονυσίου), άδοντες:
Πάρ’ τα ενθύμια, παλιατζή…
Αυτόν τον «Μήτσο» που κοιτάτε σκυθρωπό
τον παλιατζή απόψε περιμένει,
για να μαζέψει ό,τι μένει
απ’ την ελπίδα που μας βγήκε συμφορά
με των πολιτικών τα χωρατά.
Πάρε ό,τι θέλεις, παλιατζή,
από μια ελπίδα που δε ζει
ποιος στέργει πια να ψωμοζεί,
πάρε ό,τι θέλεις, παλιατζή.
Πάρ’ το τσουβάλι κι έλα μέσα, παλιατζή,
έχω ενθύμια πολλά να το γεμίσεις,
ξεκίνα από του ευρώ τις αναμνήσεις,
δικές σου και οι άστοχες υπερψηφίσεις,
που με πονούν σαν ανατρέχω στα παλιά,
κυλώντας της ανέχειας τα σκαλιά.
Αμάν! Λόγω κάλυψης του περιορισμένου χώρου, αναγνώστες μου, ίσα που χωρά, προς επεξήγηση του τίτλου, να πέμψουμε αρμοδίως τη διασκευασμένη επιτυχία:
Τα μασημένα, τ’ άδικα, τα φορολογημένα,
πάρτε και φύγετε, ταγοί,
δεν κάνετε για μένα,
επί της οποίας κι υποσχόμαστε να επανέλθουμε, πρώτα ο Θεός.
-Ω-
