Ανοιχτά παράθυρα στο φως, δαρμενα απ’ το Ολύμπιο αγιάζι, μα και γλυκασμε’να απο αερι της θάλασσας μας , κρατούν τις θύμησες ζωντανές!
Περπατώντας στους δρόμους του χωριού έρχονται στο νου μου πολλά, καθώς αντικρίζω τα παλιά σπίτια που στέκουν αγέρωχα ή προσπαθούν να σταθούν παρά τα χρόνια τους και την εγκαταληψη και τη μοναξιά που τα βασανίζει.
Μένουν γιατί έχουν ιστορία, έχουν πολλά να μας πουν!
Μα ….αν είχαν στόμα και φωνή……. Και όμως έχουν!
Είναι οι διηγήσεις των παλιών λιτουχωρνω’ν που φέρνουν δάκρυα στα μάτια.
Πρέπει να γραφουν τα λόγια των σπιτιών για να μείνουν. Οι άνθρωποι φεύγουν και κεινα τους ξεπροβοδουν..
Κοιτούν παντού με τα μεγάλα παραθυρα της σάλας με το σαχνισι’, δημιουργήματα της μακεδονικής αρχιτεκτονικής από πέτρα γερά θεμελιωμένη.
Η νινιε μας, όταν μιλούσε για τα γλέντια τους και τους γάμους και τους χορούς στις αυλές και στα ανω’για, έλαμπαν τα βαθουλωτα μάτια της!
Σκοτείνιαζε, όταν θυμόταν το τελευταίο αντίο των ανθρώπων τους και σιχοψυθιριζε ένα μοιρολόι:
Πόρτες μου ανοίξετε και αυλές μου μαραθητε
Με ήρθε μήνυμα να πάω στο σεφε’ρι
Κι το σεφε’ρι είν’ μακριά κι οι μέρες ήταν λίγις….’
Δύσκολα πέρασαν, μα χάρηκαν και πολλά!
Και τις γιορτινες μέρες, καθώς να δέρνει ο βοριάς και τα στολίζει το παγωμένο χιόνι πάλι την ιστορία τους λένε….!
Σ’αυτό το σπίτι πουρθαμε πέτρα να μη ραγίσει
Κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλιους χρόνους να ζήσει!
Σ’αυτό το σπίτι το ψηλό
μι μάρμαρα στρουμενου
Πουχει τα χίλια πρόβατα
τα πιντακοσια γίδια
Κι χιλιασαν κι μι’λιασαν
Κι γι’νγκαν τρεις χιλιάδες!
Κι τ χρον μι γεια κι χαρά!
Καλή χρουνιά.
Νοσταλγικές θύμησες απ’ το παλιό Λιτόχωρο
Δέσποινα Καρτσιουνα Παπαζαχαρια.
