Στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου θαρρείς ότι κάπου στις σκιές είναι έτοιμοι να ξεπηδήσουν ο Βαλερί Μπορζόφ, ο Άκι Μπούα ή ο Λάσε Βίρεν, θρυλικές μορφές των αιματοβαμμένων Ολυμπιακών Αγώνων του 1972.
Ο Γιάννης Φιλέρης εξηγεί το γιατί
Ο “Μαύρος Σεπτέμβρης”, η παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση που είχε εισβάλει στο ολυμπιακό χωριό με στόχο την αποστολή των Ισραηλινών αθλητών, κατέληξε σε ένα λουτρό αίματος στο αεροδρόμιο της βαυαρικής πρωτεύουσας.
Οι Αγώνες ήταν έτοιμοι να αναβληθούν, αλλά στο πανέμορφο αυτό Στάδιο (δυο χρόνια αργότερα φιλοξένησε και τον ιστορικό τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, Δυτική Γερμανία-Ολλανδία 2-1) και στην επιμνημόσυνη δέηση για τους νεκρούς (17 συνολικά) ο τότε πρόεδρος της ΔΟΕ, Εϊβερι Μπράντεϊτζ, είχε ανακοινώσει ότι θα συνεχιστούν.
Στην συμπλήρωση 50 χρόνων από την σφαγή (οι δυτικογερμανικές αρχές κατακρίθηκαν για την επιχείρηση στο αεροδρόμιο της πόλης) οι Γερμανοί ήθελαν μια μεγάλη διοργάνωση για να μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο η θεόπικρη γεύση που άφησαν οι Ολυμπιακοί του 1972.
Η εικόνα είναι σχεδόν ίδια, με το περίφημο πλέγμα στη μια πλευρά, τις μπάρες που παλιότερα κάθονταν όρθιοι οι θεατές, στη… θέση τους, και σε ένα Στάδιο που προφανώς έχει υποστεί πολλές ανακαινίσεις στο διάστημα αυτού του μισού αιώνα που πέρασε, γίνεται μια εξαιρετική διοργάνωση, όπου ο ελληνικός στίβος παλεύει για το καλύτερο.
Ήδη η ελληνική αποστολή μετράει τρία μετάλλια, δυο χρυσά από την καταπληκτική Αντιγόνη Ντρισμπιώτη και τον απαράμιλλο Μιλτιάδη Τεντόγλου και ένα αργυρό από τη μεγάλη κυρία του ελληνικού κλασικού αθλητισμού, Κατερίνα Στεφανίδη.
Έχουν περάσει πολλές σπουδαίες αθλήτριες ειδικά μετά τον θρίαμβο της Βούλας Πατουλίδου το 1992 στη Βαρκελώνη, από τον οποίο πέρασαν, ήδη, 30 χρόνια.
Αλλά και πριν από τη Βούλα, υπήρχαν τεράστιες μορφές, όπως η τωρινή πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ, Σοφία Σακοράφα.
Η Κατερίνα τις ξεπέρασε όλες.
Είναι μακράν η κορυφαία αθλήτρια όλων των εποχών για τον ελληνικό στίβο με έντεκα μετάλλια σε μεγάλες διοργάνωσες, όπως τα μέτρησε η Μαρία Καούκη, μετά το ασημένιο που κατέκτησε την Τετάρτη στο Μόναχο.
Αν προσθέσετε και τα τρία Diamond League που έχει στο παλμαρέ της, πάμε σε 14 σπουδαίες διακρίσεις για μια διαδρομή χωρίς κενά αέρος.
Που να τα βρει, άλλωστε, μια κοπέλα που από 15 χρονών (αν και φοβάται τα ύψη, όπως έχει παραδεχθεί) περνάει τον πήχη όσο ψηλά κι αν βρίσκεται.
Την Τετάρτη έκανε φετινό ρεκόρ (4.75) μια επίδοση που υπό κανονικές συνθήκες θα της έδινε το χρυσό, αν η τρομερή Βίλμα Μούρτο δεν βελτίωνε το ατομικό ρεκόρ της κατά 14π, περνώντας τα 4.85! Με αυτό το ύψος θα διεκδικούσε το χρυσό και στο Παγκόσμιο του Γιουτζίν, πριν από ένα μήνα.
Τότε η Κατερίνα με 4.70 ήταν πέμπτη, ήξερε ότι με 4.75 θα μπορούσε να είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης για τρίτη φορά στην καριέρα της.
Έμεινε δεύτερη μεν, απόλυτα επιτυχημένη δε, αφού οι μεγάλοι αθλητές ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους λόγω της διάρκειας και της σταθερότητας τους.
Η Στεφανίδη διαθέτει και τα δυο.
Γεννημένη να πρωταγωνιστεί σε μεγάλους αγώνες, έχει κατακτήσει όλους τους τίτλους, που μπορεί να ονειρεύεται μια Ευρωπαία αθλήτρια, αφού έχει ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Μπορεί το ατομικό της ρεκόρ (4.91) να υστερεί από εκείνα της Σάντι Μόρις, ή της Αντζέλικα Σιντόροβα, που έχουν περάσει τα 5 μέτρα, η Ελληνίδα πρωταθλήτρια, ωστόσο, είναι μακράν η καλύτερη όλων, μετά την βασίλισσα του αγωνίσματος Γελένα Ιζινμπάγεβα.
Σίγουρα είναι η καλύτερη Ελληνίδα αθλήτρια όλων των εποχών, σε μια πολύχρονη διαδρομή η οποία δεν έχει ακόμη ορατούς τους τίτλους τέλους…
Και καλύτερος όλων ο τρομερός Μίλτος
Οκτώ χρόνια μικρότερος από τη Στεφανίδη, ο Μίλτος Τεντόγλου έχει κερδίσει ήδη τον τίτλο του κορυφαίου Έλληνα στον στίβο.
Έξι χρυσά μετάλλια και ένα αργυρό συνθέτουν μια καταπληκτική διαδρομή για ένα νεαρό που δεν καταλαβαίνει τίποτε.
Ο Τεντόγλου έχει κερδίσει χρυσό σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμιο Κλειστού, Ευρωπαϊκό ανοικτού και κλειστού στίβου (από δυο φορές) και έχει χάσει μόνο το χρυσό στο Γιουτζίν, από τον σχεδόν ουρανοκατέβατο Γουάνγκ.
Ακόμη και τότε, όμως, ένα μήνα πριν δηλαδή, ο Έλληνας αθλητής ήταν απίστευτα σταθερός.
Ό,τι δηλαδή τον διακρίνει στην εποχή που μεσουρανεί στο αγώνισμα και θυμίζει τους μεγάλους άλτες του παρελθόντος.
Είναι σπάνιο το προσόν η σταθερότητα στους μηκίστες.
Αποτελεί και την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στους καλούς και τους … μέτριους.
Ο Τεντόγλου ανήκει, βέβαια, στους πρώτους.
Το χρυσό που πήρε στο Μόναχο ήρθε σχεδόν με γεωμετρική πρόοδο.
Άκυρο το πρώτο άλμα, “καλό για να βελτιώσει τα λάθη του” και μετά κατά σειρά 8.23, 8.35 και 8.52.
Πού να τον φτάσουν οι άλλοι;
Ένα μήνα πριν είχε πέντε άλματα από 8.20 και πάνω.
Άκυρο το πρώτο και μετά 8.30 στο δεύτερο, 8.29 στο τρίτο, 8.27 στο τέταρτο, 8.32 στο πέμπτο και 8.20 στο τελευταίο, ενώ έψαχνε άλμα πάνω από τα 8.36 που είχε πηδήξει στην έκτη προσπάθεια του ο Κινέζος Γουάνγκ.
Αντίστοιχη ήταν και η εμφάνιση του στο παγκόσμιο του κλειστού, όταν έκανε δυο άλματα πάνω από 8.50 (8.55 και 8.51) και ένα στα 8.26.
Δεν ξέρουμε αν θα ξεπεράσει τα 9 μέτρα, που έχει κάθε δικαίωμα να ονειρεύεται (όπως όλοι οι άλτες αυτού του επιπέδου) η κυριαρχία του στο αγώνισμα του, ωστόσο, αυτά τα τρία – τέσσερα χρόνια που πρωταγωνιστεί είναι απόλυτη.
Αγώνισμα στο οποίο διακρίνονται οι Αμερικανοί και ένας Έλληνας βρίσκεται στο νο 1 εδώ και 51 εβδομάδας.
