Του Γιάννη Κορομήλη
Κλείνουμε οσονούπω μια ολόκληρη δεκαετία κρίσης. Δεκαετία διότι μπορεί μεν το πρώτο μνημόνιο να υπογράφηκε τον Μάιο του 2010 (κυβέρνηση ΓΑΠ)- όμως η κρίση είχε ξεκινήσει ήδη από το 2008. Με το μνημόνιο επιβεβαιώθηκε επισήμως η κρίση. Παράλληλα με τις συμφωνίες που περιλαμβάνει (κυρίως με το άρθρο 14 της δανειακής σύμβασης – μνημονίου) δεθήκαμε χειροπόδαρα ως χώρα και ως λαός. Έτσι ώστε η έξοδος μας από τα μνημόνια να είναι σχεδόν αδύνατη και «κρυμμένη» κάπου πολύ βαθιά στο μέλλον πολλών δεκαετιών. Κι ας επαναλάμβανε – δίκην κολλημένων πλακών γραμμοφώνου – ο τότε πρωθυπουργός: «Θα βγούμε από το μνημόνιο του χρόνου», «θα βγούμε από την κρίση του χρόνου» (το 2011 δηλ)! Εμένα μου λες;
Και για να παραφράσουμε τον παππού του Γιωργάκη, τον Γεώργιο τον Α΄ Παπανδρέου Μας έλεγε: «Μπορούμε να βγάλουμε, με τη χώρα το ΄11 από το μνημόνιο. «Μπορούμε», έλεγε, μπορούν, θα μπορούσαν, διότι δεν μπόρεσαν, να μας απαλλάξουν από τα μνημόνια. Το τραγικό – διότι περί αυτού πρόκειται, (θα το καταλάβαιναν αν μελετούσαν καλά το μνημόνιο)- ότι ούτε τότε (το 2011) ούτε αργότερα (το 2014), ούτε και τώρα, όπως στεντορία τη φωνή, επαναλαμβάνει πλειστάκις ο «μοιραίος» κ. Τσίπας, θα γλυτώσουμε από το δικό του, το τρίτο και φαρμακερό, μνημόνιο.
Η Ε.Ε όπως και η ΟΝΕ μας το ξεκαθάρισαν με σαφήνεια. Είναι μας είπαν, κανονισμός της ΕΕ που και η Ελλάδα υπόγραψε που λέει ότι όταν μια χώρα μέλος μπει σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής ή οικονομικής στήριξης τελεί μόνιμα υπό επιτροπεία, μέχρι να εξοφλήσει το 75% τουλάχιστον του χρέους του. Δεδομένου ότι το χρέος της χώρας μας ξεπερνάει τα 350 δις ευρώ, για να βγούμε από την επιτροπεία (με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο) θα πρέπει πρώτα να εξοφλήσουμε το 75% του ποσού αυτού. Να δώσουμε δηλ. (πού άραγε θα τα βρούμε και πότε;) 262 δις ευρώ!. Είναι αυτό δυνατό; Ναι, αλλά αν αγωνιστούμε επί δεκαετίες – τρεις, τέσσερις; ή και περισσότερες.
Συμπέρασμα από τα μνημόνια θα απαλλαγούμε κάποτε, αλλά όχι τώρα. Του χρόνου ή μετά δυο ή πέντε χρόνια. Πάντως, στην καλύτερη περίπτωση, σε κάποιες δεκαετίες. Λίγες η πολλές, εξαρτάται κυρίως από μας. Όλοι μας αλλά κι ο καθένας ξεχωριστά πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά και ν΄ αλλάξουμε μυαλά. Γιατί αν συνεχίσουμε – πολιτικοί και πολίτες- να λειτουργούμε όπως όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπως ακόμη και τώρα που ήρθαν τα πάνω κάτω, τότε θα πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι κι αν από θαύμα οι «θεσμοί» διέγραφαν παντελώς το χρέος μας εμείς σε λίγες δεκαετίες θα δημιουργούσαμε καινούργιο και μεγάλο.
Χιλιοειπωμένο αλλά αξίζει: Ο Αϊνστάιν είπε ότι «το άκρον άωτον του παραλογισμού είναι να κάνεις τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα». Βλέπετε εσείς τους κυβερνώντες σήμερα να κάνουν διαφορετικά πράγματα (πελατειακές σχέσεις, διορισμοί ημετέρων, δαπάνες άμετρες, κομματοκρατία κ.λ.π.). Σ΄ ένα μόνο πράγμα διαφέρουν: βάζουν συνεχώς νέους φόρους. Και παραδόξως αυξάνονται συνεχώς τα χρήματα που πληρώνει ο κοσμάκης και το όλον χρέος αντί να μειωθεί αυξάνεται διαρκώς!
Είναι προφανές ότι εμείς μεν, ο λαός, ζητούμε μια καλύτερη ζωή πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη, πιο έντιμη και πιο ανάλγητη. Η ζωή όμως όπως τη διαμόρφωναν αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις που μας , και την, αφορούν, μας το αρνείται πεισματικά. Ας το δούμε λοιπόν κι από την άλλη πλευρά: Η ζωή έγινε για τους περισσότερους από μας αβίωτη. Τι άραγε ζητάει από μας η ζωή ώστε να γίνει πιο φιλάνθρωπη, πιο άνετη, πιο βιώσιμη;
