Του Μακρυγιάννη
Κατά τη μεταπολίτευση ανελήφθη ανίερη εκστρατεία για να καλυφθεί με λήθη το μεγάλο έπος του ελληνισμού, η θριαμβευτική νίκη των Ελλήνων κατά των Ιταλών εισβολέων.
Οι δυνάμεις της πλουτοκρατίας, στην υπηρεσία των ισχυρών της γης, επιχείρησαν αυτό κυρίως μέσω της προπαγάνδας ενός κοσμοπολίτικου διεθνισμού, ο οποίος υποκατέστησε τα ιδεολογήματα περί φιλοπατρίας του παρελθόντος, χάρη στα οποία τα συντηρητικά κόμματα εξουσίας υφάρπαζαν την ψήφο του άδολου τότε λαού μας. Τον κοσμοπολίτικο διεθνισμό έχει πλέον υποκαταστήσει ο νεοταξικός. Τα μέσα ενημέρωσης, ιδίως τα ιδιωτικά, με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση λόγω του εκμαυλιστικού προγράμματος, το οποίο συντελεί στον εκχυδαϊσμό του λαού μας, από καιρό έχουν πάψει να αναφέρονται στις εθνικές επετείους, για να παρέρχονται αυτές απαρατήρητες.
Οι δυνάμεις της αριστεράς και «αριστεράς», καθώς την ύστατη στιγμή αποφάσισαν να συστρατευθούν με τον λαό κατά του εισβολέα, επιχειρούν να υποκαταστήσουν τον εορτασμό του ηρωικού ΟΧΙ με τον άλλο της εθνικής αντίστασης. Αλλά για την εθνική αντίσταση έχει οριστεί άλλη ημέρα και είναι λυπηρό ότι αυτή δεν γιορτάζεται με ομόνοια. Βέβαια, αν εξετάσουμε τα συμβάντα σε βάθος, θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπήρξε εθνική, αλλά έσπειρε το ζιζάνιο της διχόνοιας προς εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων. Και δυστυχώς οι μεν, υπό το βάρος των ενοχών για την αθώωση των δωσιλόγων, απαξιώνουν ακόμη και τη μεγαλειώδη πατριωτική αντίσταση στην Αθήνα, οι δε επιμένουν να τη μονοπωλούν, απαξιώνοντες τον λαό μας, ο οποίος αγνοώντας τις ιδεολογικές και άλλες αθλιότητες έσπευσε να συστρατευθεί συνεχίζοντας τον υπέροχο αγώνα, που άρχισε στα χιονισμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου.
Για τρίτη φορά εφέτος γιορτάστηκε στην Αθήνα πανηγυρικά με σειρά εκδηλώσεων η ημέρα αποχώρησης των στρατευμάτων κατοχής από την πόλη. Κάποιοι επιχειρούν να ρίξουν το βάρος στον εορτασμό αυτό, ώστε να «ξεθωριάσει» ο άλλος, ο λαμπρός κατά το παρελθόν εορτασμός του ΟΧΙ. Δουλόφρονες στο έπακρον οι της εξουσίας και οι περί αυτούς, όπως βέβαια και οι του παρελθόντος, επιχειρούν για μία ακόμη φορά την πλήρη ευθυγράμμιση προς τους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους «εταίρους» μας, οι οποίοι στο σύνολό τους εορτάζουν τη λήξη του πολέμου. Και πολύ καλά κάνουν, καθώς δεν έχουν λόγους να εορτάζουν την έναρξη. Οι Δανοί παραδόθηκαν, δια του βασιλέως τους, σ’ έναν Γερμανό μοτοσυκλετιστή. Οι Ολλανδοί έριξαν μια δυό ντουφεκιές για την «τιμή των όπλων». Οι Γάλλοι εξευτελίστηκαν, καθώς η γραμμή Μαζινό δεν επαρκούσε να υποκαταστήσει τις νεκρωμένες ψυχές των αδιαφόρων πολεμιστών, των «πουρκουάδων»! Οι Γερμανοί βέβαια θα προκαλούσαν, αν γιόρταζαν τις αρχικές τους επιτυχίες, οι οποίες οφείλονται εν πολλοίς στην παθητικότητα των ισχυρών αντιπάλων τους, οι οποίοι ενέχονται για την υποταγή τους στους τραπεζικούς κύκλους, οι οποίοι χρηματοδότησαν την ενδυνάμωση της ναζιστικής πολεμικής μηχανής.
Και τί γίνεται κατά τον εορτασμό της απελευθέρωσης στην Αθήνα; Μήπως οι Αθηναίοι κάνουν τον κόπο να αναζητήσουν την καταχωνιασμένη κάπου σημαία, η οποία βέβαια δεν κυματίζει στον εξώστη κατά τις εθνικές γιορτές; Μήπως γνωρίζουν πώς κυμάτιζαν με την είσοδο του απελευθερωτικού στρατού μας στη Βόρεια Ήπειρο ελληνικές σημαίες, φυλαγμένες από τους λησμονημένους εκεί Συνέλληνες με ευλάβεια επί πολλά έτη για την ημέρα της λευτεριάς; Μήπως έχουν διαβάσει κάπου ότι οι Έλληνες εκείνοι, οι Αλβανοί για τους συγχρόνους ανερμάτιστους Νεοέλληνες, έστρωναν στους ψειριασμένους στρατιώτες μας νυφιάτικα σεντόνια, περιποιούνταν τις πληγές των τραυματιών, έθαβαν τους νεκρούς και κρατούσαν τα στοιχεία τους, ώσπου το ελληνικό κράτος να ευδοκήσει κάποτε να τους αναζητήσει. Και αυτό ακόμη δεν εξεπλήρωσε το χρέος, που μας έχουν διδάξει οι πρόγονοί μας με πρώτον τον μεγάλο τραγωδό Σοφοκλή στο πρόσωπο της Αντιγόνης.
Τι άραγε βρίσκεται στο επίκεντρο των εκδηλώσεων; Η ανάμνηση της ετοιμασίας για τον εμφύλιο, που δεν άρχισε να ξεσπάσει μετά την αποχώρηση των Γερμανών, καθώς το έδαφος είχε κατάλληλα παρασκευαστεί από τους «συμμάχους» μας Άγγλους; ΟΙ αντιστασιακές οργανώσεις περίμεναν την αποχώρηση των κατακτητών, ώστε να ξεκαθαρίσουν τους ανοικτούς λογαριασμούς τους στη διεκδίκηση της εξουσίας περιφρονώντας με ακραίο τρόπο τον άδολο τότε λαό μας! Αξίζει όντως ο εορτασμός της μάχης στο Κερατσίνι, κατά την οποία δυνάμεις του ΕΛΑΣ απέτρεψαν την ανατίναξη του ηλεκτρικού σταθμού. Τι άλλο έγινε τότε, ώστε να μας καταστήσει υπερήφανους. Τέσσερες μήνες είχαν μεσολαβήσει από την άγρια σφαγή στο Δίστομο, αλλά οι αντιμαχόμενοι Έλληνες κρατούσαν δυνάμεις, για να αποτελειώσουν την καταστροφή της χώρας, μετά την αποχώρηση των κατακτητών! Μάλιστα βοήθησαν και οι «σύμμαχοί» μας Άγγλοι βομβαρδίζοντας ανελέητα χωρίς λόγο τον Πειραιά φονεύοντας αρκετούς και καταστρέφοντας τις υποδομές του λιμανιού. Και μόλις έφυγαν οι κατακτητές άνοιξε νέο μέτωπο στην Ήπειρο, ώστε να δοθεί χρόνος στους Άγγλους να εδραιώσουν την εξουσία τους στην πρωτεύουσα του προτεκτοράτου τους. Και όλα αυτά με υπογραφές σε συμφωνίες με τους αντιπάλους τους κομμουνιστές. Τί άραγε έδειξαν οι οργανωτές; Τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον κατ’ εξοχήν υπηρέτη των Άγγλων, να ανυψώνει την ελληνική σημαία στον βράχο της Ακρόπολης; Μήπως προχώρησαν και στα Δεκεμβριανά, κατά τα οποία διεπράχθησαν ειδεχθή εγκλήματα με θύματα εν πολλοίς αθώα, όταν οι κομμουνιστές αντιλήφθηκαν (!) ότι έχασαν την εξουσία; Μήπως οι «νικητές» μετάνοιωσαν που δεν έστησαν μνημείο δωσιλόγων και ετοιμάζονται έστω και τώρα; Αλλά οι νουνεχείς πρέπει να έχουν αντιληφθεί, ιδιαίτερα μετά το τελευταίο ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, ότι παίζεται ακόμη άθλιο θέατρο σε βάρος του λαού, ο οποίος όμως φέρει ευθύνη, καθώς με ευχαρίστηση αποδέχθηκε τον εκμαυλισμό του.
Την 28η Οκτωβρίου εορτάζουμε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Δεν πρέπει να συζητούμε «περί όνου σκιάς», αν δηλαδή το είπε ο Μεταξάς, ο δοτός από τους Άγγλους δικτάτωρ, και γιατί το είπε. Κατά τον πόλεμο που ακολούθησε ο κόσμος θαύμασε την ανδρεία των προγόνων μας. Και αν ήταν υποκριτικές οι εκφράσεις θαυμασμού εκ μέρους των «συμμάχων» μας, Ανατολής και Δύσης, υπάρχουν οι άλλες των Γερμανών, ακόμη και των Ιαπώνων. Ας μη περιμένουμε πλέον αυτά να διδάσκονται στα σχολεία. Το σχολείο υπηρετεί ολοφάνερα τη νέα τάξη πραγμάτων. Οφείλουμε να προβάλλουμε νέα αντίσταση στο μετερίζι της οικογένειας. Να βγάλουμε την καταχωνιασμένη σημαία, στην οποία ο σταυρός ετέθη από δεκαετιών στην άκρη, και να την απλώσουμε να κυματίζει στον εξώστη και μια και περισσότερες ημέρες. Να πάρουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας από το χέρι, για να τα οδηγήσουμε στην παρέλαση, την κακομοιριασμένη έστω. Και ύστερα να τους διαβάσουμε ιστορίες από το έπος, το κάθε έπος των προγόνων μας, ανάξιοι των οποίων είμαστε, γι’ αυτό και μας βολεύει η λήθη.
Η ιστορία είναι άτεγκτη! Οι προγονικές δάφνες δεν επαρκούν, ώστε να μας κάνει τη χάρη αυτή να επιτρέπει την επιβίωσή μας επί μακρόν. Ή θα καλλιεργήσουμε την ιστορική μνήμη ή θα χαθούμε.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
