Οι λέξεις
έχουν την δική τους ιστορία !
Κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά …
Ίσως , πάλι, και να την χάραξε
στους ελικοειδείς διαδρόμους, τους λαβύρινθους
και στα σοκάκια του νού !
Γιαυτό, σοφοί οι Έλληνες,
μας είχαν ειδοποιήσει έγκαιρα
«Αρχή σοφίας , ονομάτων επίσκεψις»,
κατηγορηματική η διατύπωση του Αντισθένη,
του μαθητή του Σωκράτη,
την ουσία των ονομάτων να γνωρίσεις χρειάζεται
εάν την σοφία επιδιώκεις,
το κρυμμένο των λέξεων βάθος να ερευνήσεις,
αλλοιώς , πώς, αφού
οι λέξεις,
πολυτιμότερες χρυσίου και αργυρίου,
την δική τους έχουν ιστορία,
τούτες είναι που
τις ανθρώπινες συγκροτούν κοινωνίες,
τούτες είναι που
τον πολιτισμό των λαών σε κάθε εποχή
αψευδώς μαρτυρούν,
σ’ αυτές τις άυλες
ενώσεις γραμμάτων και φθόγγων
πολυτίμητο φορτίο τους ανατέθηκε
να μεταφέρουν,
όχι δεν αρκεί η γνώση
των λέξεων , μα το βίωμα , η επίσκεψις,
η σχέση του πολιτισμού
με τις ψηφίδες που τον συγκροτούν,
κι είν’ οι λέξεις αυτές
το ψηφιδωτό που απαρτίζουν,
φτωχές εάν είναι οι λέξεις, φτωχό το ποίημα,
κι όσο πλουτίζει το ανθοστόλι
με λέξεις,
κι όσο πιό μεγάλη η ανάγκη τ’ ανθρώπου
να εκφραστεί,
τόσο πλαταίνει και βαθαίνει ο νούς,
τόσο ωραίζεται του πολιτισμού
το ψηφιδωτό ,
οι λέξεις ,
της ομορφιάς τεκμήριο,
πολυτιμότερες λίθων πολυτίμων,
τ’ ανθρώπου το βίωμα κλήθηκαν
να εκφράσουν,
γιαυτό της σοφίας αρχή
η βιωματική κι όχι απλώς η γνωστική σχέση
των λέξεων ονομάστηκε !
Και εμείς
σ’ εποχή λεξιπενίας,
σε καιρούς μιξοβαρβαρισμού,
με αδειανό το σακκούλι
των λέξεων
στων εκπτώσεων τις μέρες
να κοινωνήσουμε προσπαθούμε
μα το συνέχον κοινόν
απωλέσαμε,
άλλο άθροισμα ανθρώπων σ’ ένα τόπο
κι άλλο κοινωνία , πόλη,
πόσο φτωχύναμε
από λέξεις ,
πόσο πισωγυρίζουμε,
και πώς, αναρωτιέμαι,
να σταθεί
η ανθρωπότη χωρίς κοινωνία ,
και πώς
η δημοκρατία χωρίς δημοκράτες,
και πώς
η παιδεία χωρίς λέξεις, χωρίς την ουσία,
χωρίς την αγωνία του βιώματος,
και πώς
ο πολιτισμός χωρίς ομορφιά, χωρίς κάλλος
κι ωραιότητα,
οι λέξεις
έχουν την δική τους ιστορία,
κάποτε, πορεία στις ακρώρειες της ύπαρξης,
διακινδύνευση ορειβασίας,
στων λέξεων τα βραχώδη όρη,
και τι τάχα μπορεί νά ‘ναι ο άνθρωπος
των λέξεων άνευ,
άνθρωπος μη θρώσκων,
τα άνω ,
εκπεσών ως άγγελος,
της Κίρκης μεταμορφωθείς από τον δείκτη
στην τάξη των χοίρων,
στης Βαβέλ το γιαπί ,
η γής ολάκερη γίνηκε ένα γιαπί,
στης Βαβέλ αδιέξοδη η προσπάθεια,
συμφέροντα ισχυρά ωσεί χόρτος,
μας λείψαν οι λέξεις,
τις αλλάζουν το νόημα ,
φτωχαίνουμε,
κληρονόμοι ατίμητης κληρονομιάς,
το πλούτος των λέξεων,
η ουσία και το περιεχόμενο,
κληρονόμοι ανίδεοι ,
δεν αντιληφθήκαμε πώς,
ο δείκτης της Κίρκης πώς ,
τους συντρόφους πώς , έναν – έναν ,
πώς στης έκπτωσης το μαντρί ,
μας μαντρώνει,
χωρίς λέξεις, χωρίς νοήματα, χωρίς ουσία
και βιώματα, χωρίς ψυχή ,
μόνον με λίγα ξυλοκέρατα,
του ασώτου,
να ζήσουμε , πώς, χωρίς λέξεις …
Μα , οι λέξεις, αδρέφια,
έχουν την δική τους ιστορία ,
Να , μας γνέφουν,
καράβι ν’ αρματώσουμε , μας προσκαλούν,
αρμενάκια εμείς,
στων καιρών το διάβα ,
της Κίρκης από το νησί να αποπλεύσουμε,
στην ωραιότητα του πελάγους,
στην ομορφιά μιάς Ανατολής του ήλιου
των λέξεων , του πολυτίμητου φορτίου
μιάς Ελληνίδας παρακαταθήκης
να ξανοιχτούμε !
Όρτσα τα πανιά …
Του Μάρκου Μπόλαρη
