Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης
Ήταν ο τίτλος ενός άρθρου του Τρικούπη που σαφώς υπονοούσε σαν φταίχτη της κατάστασης τον βασιλιά που διόριζε πρωθυπουργό ακόμα και τον κηπουρό του. Ήταν τότε, που καθιερώθηκε η αρχή της δεδηλωμένης, δηλαδή να δίνεται η εντολή στον αρχηγό του πλειοψηφούντος κόμματος. Σήμερα βασιλιά δεν έχουμε αλλά τα χάλια μας παραμένουν τα ίδια. Αντί να πάμε μπρος πάμε πίσω. Τις πταίει;
Μα φυσικά οι πολιτικοί. Και τους πολιτικούς ποιος τους ψηφίζει; Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα καθότι η ερώτηση είναι καυτή. Οι δικαιολογίες άφθονες:
– Μας εξηπάτησαν. Μας αποπλάνησαν. Μας βρήκαν άπραγους και μας εκμεταλλεύτηκαν. Μας έταξαν λαγούς με πετραχήλια.
– Και τότε γιατί έχουν σημαντικό ποσοστό;
– Έ; Τι; Πώς; Δηλαδή, να οι άλλοι ήταν μακρυχέρηδες, αλλά θα τους τα κόψει ο Πολάκης.
Προφάσεις εν αμαρτίαις. Τα τερτίπια των άλλων δεν αθωώνουν τους κυβερνώντας. Αρχή άνδρα δείκνυσι έλεγαν οι αρχαίοι. Παρεκτός αν έχουμε παρωπίδες.
Όμως τα αίτια είναι βαθύτερα. Σύγχρονοι διανοητές όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης τα βρήκαν αλλά δεν μας συμφέρει να τα δεχθούμε γιατί πέφτουμε από την αυτοεκτίμησή μας. Μια πρόσφατη έρευνα έριξε φως στο μυστήριο.
Οι περισσότεροι νεοέλληνες έχουμε από τη φύση μας μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας και δεν θέλουμε να τη χάσουμε. Και ο απλούστερος τρόπος είναι να αγνοούμε τα λάθη μας ή να τα ρίχνουμε στους άλλους. Σε Ευρωπαίους, Αμερικανούς και τους γείτονες που μας επιβουλεύονται. Μάλιστα πρώην πολιτικός είχε φθάσει να δηλώσει με απύθμενο θράσος ότι αφού δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, σαν ελάχιστη ανταμοιβή έπρεπε να μας χαρίσουν το χρέος και να μας τρέφουν εφόρου ζωής. Βέβαια εμείς μάλλον τους αλλάξαμε τα φώτα που είχαν φροντίσει να τα δώσουν οι ευκλεείς ημών πρόγονοι. Αηδίες πράγματα δηλαδή. Άντε πέστε τα στον Ερντογάν να δείτε αντίδραση.
Ο κ. Δήμου έγραφε κάποτε στο «η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» αναφερόμενος στον Αντρέα, «ηγέτης και λαός απονέμουν ο ένας στον άλλον τα εύσημα της ανευθυνότητας». Που να ήξερε…
Όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Τα διορθώνουν και χτίζουν πάνω τους. Εμείς τα διαγράφουμε και χτίζουμε από την αρχή για να έρθουν οι επόμενοι να τα γκρεμίσουν, κι ολημερίς το χτίζαμε το βράδυ γκρεμιζόταν. Ή μάλλον «με τον ήλιο τα ’βαζα με τον ήλιο τα ’βγαζα, τι είχαν τα έρμα και ψοφούσαν».
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Αλλά αυτή τη φορά δεν θα έχουμε να κάνουμε με τις «αιματορουφήχτρες» τους δανειστές μας αλλά με τις αγορές που θα τους παίζουμε τα νταούλια κι αυτές θα χορεύουν ή μάλλον θα μας χορεύουν στο ταψί. Από τώρα ετοιμάζουμε τις δικαιολογίες και ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους αφού δεν γίνεται να αλλάξουμε. Το χούι ξεχούι δεν γίνεται. Και καταπώς ρωτούσε ένα παιδί τον πατέρα του όταν ναυάγησε ο σκυλοπνίχτης: «Είναι μπαμπά μακριά η Αμερική;» Η απάντηση γνωστή αλλά δεν φαίνεται να μας προβληματίζει.
Κώστας Δαλακιουρίδης
