Κάθε πολίτης μπορεί να εκφράζει ελεύθερα τις ιδέες του χωρίς να δυσφημεί, χωρίς να συκοφαντεί, χωρίς να προσβάλλει, χωρίς να καλλιεργεί μίσος και φανατισμό.
Εδώ και είκοσι χρόνια καταθέτω κι εγώ τις σκέψεις μου σε θέματα που με προβληματίζουν, επιδιώκοντας την επικοινωνία με τους συνανθρώπους μου, προσθέτοντας ένα ελάχιστο λιθαράκι στο χτίσιμο μιας διαφορετικής, ανθρώπινης, ισότιμης, δίκαιης κοινωνίας.
Δεν μπορώ να κάνω το μαύρο άσπρο για να μην έρθω σε κόντρα με το σύστημα. Είναι αδιανόητο να υπόσχομαι με απόλυτη βεβαιότητα στους συμπολίτες μου ότι δεν τίθεται θέμα ασφάλειας στο χώρο εργασίας μου, στο σιδηρόδρομο, στα λεωφορεία, στο μετρό, σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε όλους τους χώρους που εργάζονται, που κινούνται και ζουν ανθρώπινες ψυχές. Σε μια χώρα με τόσα διαχρονικά προβλήματα, λάθη και παραλείψεις στις υποδομές, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τίποτα, πάρα μόνο να καταβάλω εντατική προσπάθεια για να φτάσω στο καλύτερο αποτέλεσμα. Κι όταν καταθέτω αυτή την άποψη δεν σημαίνει ότι είμαι πράσινος, κόκκινος, κίτρινος ή μπλε.
Πριν από 25 χρόνια, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται ο Νότιος Κόμβος της Κατερίνης, υπήρχε μια πινακίδα με τον τίτλο «Η ταλαιπωρία είναι προσωρινή, ο δρόμος μόνιμος». Η ταλαιπωρία συνεχίζεται τα τελευταία χρόνια καθώς αποφασίσαμε στην πεδιάδα να ανοίξουμε τούνελ, όταν οι μηχανικοί εκείνης της εποχής ήταν αντίθετοι με το έργο και πρότειναν την κατασκευή κοιλαδογεφύρων, με λιγότερο κόστος και προβλήματα.
Σήμερα φοβάσαι να εκφράσεις την αλήθεια που αισθάνεσαι, καθώς λειτουργεί μόνο το ένα τούνελ, τα μεγάλα οχήματα κινούνται μέσω της περιφερειακής οδού, κάποια και πάνω από το τούνελ, επιβαρύνοντας την πόλη σε όλα τα επίπεδα και η ταλαιπωρία των πολιτών, των εργαζόμενων, των αστυνομικών, των πυροσβεστών, των υπαλλήλων της αρμόδιας εταιρείας και πολλών άλλων συνανθρώπων μας δεν έχει τελειωμό. Όμως, σε σύντομο χρονικό διάστημα το έργο ολοκληρώνεται και όλα θα κυλούν ομαλά και προπάντων με ασφάλεια.
Πως να μη μιλήσω για τα κενά στην υγεία, στην παιδεία, στους δήμους, σε κάθε δημόσιο φορέα για τον οποίο φορολογούμαστε ανελέητα.
Πως να μην προβάλλω τον προβληματισμό μου για μια χώρα που εχθρεύεται την μεγάλη Ρωσία και φιλοξενεί στο κοινοβούλιο της τον πρόεδρο του αντίπαλου στρατοπέδου. Ναι στην ανθρωπιστική βοήθεια. Όχι στην εμπλοκή.
Πως να μην εκφραστώ για μια χώρα που επιλέγει τον αριθμό των φύλων ανάλογα με τις παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις.
Πως να μην επαινέσω την αξιέπαινη εθελοντική πρωτοβουλία. Δεν με ενδιαφέρει η μπλε, η πράσινη ή η κόκκινη απόχρωση όταν μια ομάδα εθελοντών, μέσα στο κρύο και την βροχή, μου παρέχει πιστοποιημένο, εξαιρετικό λάδι 5 λίτρων στην τιμή των 35 ευρώ.
Πως να μην ευαισθητοποιηθώ κάθε φορά που βλέπω στην σχολή της κόρης μου την φωτογραφία της αδικοχαμένης φοιτήτριας, της Ελένης, θύματος των Τεμπών. Μπορεί να ήταν το παιδί μου, το παιδί σου, τα παιδιά όλων.
Παίρνω το θάρρος και υπογράφω τις γραμμές αυτές, με τις αυθόρμητες κι αληθινές, κατ’ εμέ, απόψεις γιατί ελπίζω ακόμη, γιατί αγαπώ την ζωή, νοιάζομαι για τον τόπο μου, αγωνιώ για τα νέα παιδιά.
Γιατί θέλω να προσφέρω λίγο οξυγόνο αισιοδοξίας. Γιατί επιτέλους πρέπει να σταματήσει να μας διοικεί ο διαχρονικός Γκρουέζας με τον στρατό του, υπό την ανοχή και την αδράνεια μας.
Γιατί λαχταρώ να ευαισθητοποιηθούν λίγο οι έχοντες τα ηνία, να αλλάξουν ρότα και να μην παίζουν τις ζωές μας στη λοταρία της παγιωμένης αλαζονείας τους.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
