Κάθε χρόνο, παρακολουθούμε το Θείο δράμα. Παρακολουθούμε τον εξευτελισμό του Θεανθρώπου Χριστού, τα μαρτύριά του, τον εξαναγκασμό του σε πράξεις δουλικότητας και τελικά με μια απόφαση άδικη και στημένη τη σταύρωση του.
του Κων/νου Τζέκη
Δε θα είχε και τόση απήχηση αυτή η επαίσχυντη συμπεριφορά σε βάρος ενός ανθρώπου – έτσι πίστευαν οι Φαρισαίοι- αν δεν υπήρχε και μεγαλείο της Ανάστασης.
Ο Χριστός ηγέρθη εκ του τάφου και τα σεμνά λόγια του Ιωάννη ” Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον. Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε. Ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν” καρφώνουν στιλέτο στην καρδιά της ανθρώπινης ή για την κυριολεξία της απάνθρωπης συμπεριφοράς εναντίον ενός αθώου, που δίδασκε αγάπη, ισότητα, δικαιοσύνη και θεράπευε αυτούς, που ήθελαν με την πίστη τους, να θεραπευθούν.
Κάθε χρόνο, μαζί με τον εσταυρωμένο Χριστό, ο κάθε ένας από εμάς, ζει το μαρτύριο των Παθών και του Σταυρού, που τον ανεβάζει διαρκώς στον δικό του Γολγοθά. Κάθε χρόνο ή όλον τον χρόνο η αδικία, η ανισότητα, η πλεονεξία, ο αχαλίνωτος αγώνας για το κέρδος, που ισοπεδώνει την αξιοπρέπεια των παθόντων, βρίσκονται ένα- ένα ή όλα μαζί στο μετερίζι των προσπαθειών του τίμιου ανθρώπου, που του φορτώνουν σταυρούς για το ανηφορικό ταξίδι του, για την πορεία του προς τη σταύρωσή του. Τη δική του σταύρωση.
Κάθε χρόνο, όμως, ο καθένας από εμάς τους ταπεινούς και άσημους σταυροφόρους, περιμένει τη δική του Ανάσταση. Περιμένει μια ανοιξιάτικη μέρα με ξάστερο ουρανό, με τα σύννεφα να έχουν παραμερίσει μπροστά στη καλοσύνη και την αγάπη. Περιμένει την ώρα που θα εγερθεί εκ του τάφου του δικού του τάφου, που τον πλακώνει η αδικία και η εκμετάλλευση.
Αν φέτος δεν ευοδωθεί αυτή του η ευχή, θα περιμένει του χρόνου και του παραχρόνου σε μια προσπάθεια να κατανοήσει τη χαρά, που προσφέρει η παροχή άυλων αγαθών όπως είναι η αγάπη η συγχώρεση, η καλοσύνη, η τιμιότητα, η ισότητα.
Ειδικά αυτή τα τελευταία χρόνια, που η απειλή μιας πανδημίας ενός ιού, που κόπτει το νήμα της ζωής συνανθρώπων μας, θα πρέπει να είμαστε περισσότερο σκεπτικοί και δέκτες του νοήματος της ανάστασης. Αυτό γιατί υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που υπόφεραν και θα υποφέρουν στο κρεβάτι του πόνου και της αγωνίας για τη ζωή τους. Υπάρχουν οικογένειες που πενθούν για τον ξαφνικό θάνατο δικών τους ανθρώπων. Υπάρχουν οικογένειες ξεκληρισμένες από ασθένειες, πολέμους, εγκλήματα, τροχαία ατυχήματα.
Υπάρχουν και οι άλλοι, ευτυχώς ελάχιστοι, που χλευάζουν τον σεβασμό των πολλών στη φύση, τον σεβασμό στην ασθένεια και περιφρονούν, όπως λένε τις πανδημίες. Όμως μάλλον ψεύδονται. Ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατό του. Ο κάθε λογικός άνθρωπος. Όταν ρισκάρει το κάνει επειδή ακριβώς φοβάται τον θάνατό του και όταν τον νικά, πρόσκαιρα αισθάνεται καλά. Δυστυχώς όμως θα πρέπει να ρισκάρει όλο και περισσότερο, μέχρις ότου ξεπεράσει τα όρια που του θέτει η φύση. Και τότε…..
Την ώρα αυτή για τον καθένα υπάρχει μια κραυγή του JOHN DONNE « Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει εμένα γιατί είμαι δεμένος αξεδιάλυτα με ολάκερη την ανθρωπότητα». Αυτή η κραυγή πρέπει να συνοδεύει όλους μας σε όλες τις ενέργειες, να ξεγυμνώνει συγκλονιστικά την πραγματικότητα που και αν την γνωρίζουμε την παραβλέπουμε, ενώ μας επιβάλει να βρούμε κάποια λύση.
Με λίγη σύνεση, με λίγη περίσκεψη τα αποτελέσματα θα είναι πολύ καλύτερα, θα είναι ίσως περισσότερο καλά από τα επιθυμητά, αν και η επιθυμία κάθε λογικού ανθρώπου είναι η πλήρης εξάλειψη αυτών των προβλημάτων που καθιστούν την υγεία μας αίολη και ευαίσθητη.
Καλό Πάσχα
