Της Δέσποινας Ποικιλίδου
Λέξεις εκ διαμέτρου νοηματικά αντίθετες.
Η μία εννοεί την καλαίσθητη φορεσιά της κάποιας κυρίας περιωπής λόγω υψηλών τίτλων, ή λόγω πλούτου και κοινωνικής καταξίωσης.
Οι τουαλέτες που φορούσαν οι πριγκίπισσες, οι δούκισσες, οι τσαρίνες, οι αριστοκράτισσες και εν γένει οι πλούσιες.
Άκουσα για μια τσαρίνα πως όταν πέθανε (ευτυχώς πεθαίνουν και αυτές), άφησε στο κράτος της κληρονομιά, 14 χρυσοποίκιλτες τουαλέτες, αμύθητης αξίας και 5 ρούβλια στο ταμείο του κράτους. Οποία οικονομία!!!
Βέβαια στη σύγχρονη εποχή μας οι μετρ της μόδας σχεδιάζουν μοντέρνες τουαλέτες και αναδεικνύουν τα καλλίγραμμα κορμιά των κοσμικών κυριών.
Όταν προ καιρού επισκέφτηκα το Βρετανικό Μουσείο και είδα εκεί τα Ελγίνεια που ζητούσε με πάθος την επιστροφή τους η Μελίνα και όχι μόνο, τα είδα καταχωνιασμένα σε κάποιο…. υπόγειο. Το μουσείο ήταν γεμάτο από ξένα εκθέματα, ως επί το πλείστον κλεμμένα που προερχόταν από ευρήματα διαφόρων εθνοτήτων, της Γαλλίας, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μια ατέλειωτη σειρά από βαλσαμωμένες μούμιες Φαραώ και άλλα αρχαία από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Και μου δημιουργήθηκε το εύλογο ερώτημα: Καλά, αυτοί δεν έχουν τίποτε δικό τους να επιδείξουν;
Εκείνη τη στιγμή είδα σε μια μικρή αίθουσα, σ’ ένα δικό τους περίπτερο κάποιες αγαλματένιες δούκισσες και δούκες να είναι ντυμένες με κρινολίνα με περίτεχνα σχέδια εκείνης της μπαρόκ εποχής και τους δούκες με τις περούκες και καπέλα με τις μπούκλες.
Αυτά. Τίποτε άλλο.
Τουαλέτες, σε όλα της το μεγαλείο, τη χάρη και την πολυτέλεια.
Τουαλέτες, που δείχνουν όλο τον πλούτο τους και την χλιδή.
Και όμως, υπήρχαν και τότε άνθρωποι φτωχοί, που πέθαιναν από την πείνα, που κοιμόντουσαν κάτω από γέφυρες και μέσα σε λαγούμια και υφίσταντο τα μύρια όσα από τον κάθε ανάλγητο συνάνθρωπο τους.
Θλιβερές εποχές.
Τότε, τώρα και πάντοτε σε όλους τους αιώνες των αιώνων.
Η ατέρμονη πάλη του καλού με το κακό. Μέχρι πότε;
Άλλο πράγμα το να επιλέγει ο καθένας ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής και άλλο να του επιβάλλεται άθελά του.
Η τουαλέτα, τότε και τώρα είναι σημείο αναφοράς της καλαισθησίας, του επιπέδου και σίγουρα της οικονομικής δυνατότητας της καθεμιάς.
Δεν μπορείς να συμμετέχεις σε κάποια συνεστίαση με ένα απλό φόρεμα της δουλειάς.
Άλλωστε οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας», δεν ασχολούνται με δουλειές, αυτές τις αναλαμβάνουν οι … υπηρέτριες.
Αυτές το πολύ πολύ να καθίσουν γύρω από κάποιο τραπέζι με κάποιες φίλες του δικού τους επιπέδου, να το ρίξουν στο παιχνίδι μοιράζοντας την τράπουλα. Τόσο καλά.
Νοιώθουν τόση περηφάνια όταν φορούν τις πανάκριβες τουαλέτες τους, .όση νοιώθει το παγώνι, ανοίγοντας τα φτερά του, τα πανώρια ολοπλουμιστά φτερά του!!!…
Στο σημείο αυτό μπορεί να επέμβει δικαιωματικά ο γλωσσολόγος κ. Μπαμπινιώτης και να εξηγήσει, πως η λέξη τουαλέτες, εμπεριέχει ακόμα μία έννοια, η οποία είναι γνωστή σε όλους μας.
Όχι ακριβώς και σε όλους, διότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν γνωρίζουν, που και πως χρησιμοποιούνται.
Δεν γνωρίζουν πως ο πολιτισμός προσέδωσε τη γνώστη στον άνθρωπο να σχεδιάσει τρόπους και χρηστικά αντικείμενα όπως βρύσες, νεροχύτες, λεκάνες, μπιντέ, για να διευκολύνει την πρώτιστη ανάγκη του ανθρώπου.
Μέχρι εδώ καλά τα κατάφερε, γιατί άλλο πράγμα είναι να χρησιμοποιείς μια κομψή τουαλέτα, μέσα στο ίδιο σου το σπίτι με τις απαραίτητες προδιαγραφές, και άλλο, πανταχού ανά τον κόσμο, όπως έκαναν οι πρωτόπλαστοι όταν έφυγαν ανεπιστρεπτί από τον παράδεισο του Θεού και ακόμα κάνουν κάποιες πρωτόγονες φυλές στα δάση του Αμαζονίου. Ευτυχώς πάντα υπάρχει κάποιο ποτάμι που περνάει δίπλα τους ή κάποια λίμνη προς τέρψη, απόλαυση, και καθαρισμό….
Θα μπορούσαν οι άνθρωποι αυτοί να ζούνε ακόμα σαν στον παράδεισο, τίμιοι, καθαροί και αγνοί, αν δεν τους προλάμβανε ο Όφις ο πονηρός, πράγμα απίθανο.
Εκείνος παντού «ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπιεί.»
Έτσι λοιπόν και εντός και εκτός της τουαλέτας ενεργούνται οι ίδιες διεργασίες.
Ας πάρουμε ωστόσο την χλιδάτη, την σικ εκδοχή της. Η πολυτέλεια σε όλο της το μεγαλείο. Όλο το σετ από πανάκριβες πορσελάνες σε συνδυασμό με χρυσές βρύσες και χρυσά πόμολα. Εκθαμβωτική λάμψη.
Το χρυσό πόμολο ανοίγει την πόρτα και μπαίνει, η … βασίλισσα, η Μαρία Στούαρτ ή η Ελισάβετ, η Αντουανέτα ή ο Εδουάρδος, ο αυτοκράτορας, ο βασιλιάς, ο πρίγκιπας, ο Εμίρης και όλοι εκείνοι που διακινούν το λευκό και το μαύρο χρήμα και διαθέτουν τα δέοντα.
Ας παραβιάσουμε λοιπόν προς στιγμή τα προσωπικά δεδομένα και ας παρακολουθήσουμε την όλη διαδικασία.
Μόνοι στην τουαλέτα, θα απαλλαγούν πρωτίστως από κάθε είδος ενδύματος και θα καθίσουν αναπαυτικά, στη συνέχεια θα ξεφυσήσουν ξαλαφρώνοντας ένα ανακουφιστικό… ουφ, όπως ακριβώς κάνει ο καθένας, είτε βρίσκεται στην πολυτελή τουαλέτα, ή σε όποιον φτωχότοπο στον κόσμο.
Απλώς κάποιοι αποβάλλουν το γκουρμέ φαγητό που έφαγαν με τους κανόνες του Σαβουάρ βιβρ και κάποιοι το νερόβραστο φαγητό τους, κάνοντας το σταυρό τους με ευχαρίστηση για τον άρτον τον επιούσιον.
Τι λες λοιπόν φίλε μου;
Δεν πρέπει κάποτε να χορτάσει και αυτός σαν το φτωχό Λάζαρο;
Εγώ όμως για να ένα απορώ και δεν κατανοώ το περισπούδαστο ύφος σου , ώ άνθρωπε.
Γιατί να περηφανεύεσαι, είτε άνδρας είσαι ή γυναίκα, αφού είναι κάποια πράγματα υπό τον ήλιο που συμβαίνουν το ίδιο σε όλους, όπως η τουαλέτα και ο θάνατος, όση πολυτέλεια και αν διαθέτουν.
Ας γίνουμε λιγάκι πιο σοφοί, πιο συνετοί και ταπεινοί.
Διότι η μεγαλύτερη πολυτέλεια στον άνθρωπο είναι, όταν στ’ αλήθεια είναι, άνθρωπος.
Καλημέρα σας!
Δ.Χ. Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
