Της Δέσποινας Ποικιλίδου – Ζωγράφος/Λογοτέχνης
Ποιος είναι ο εκδρομέας αυτός; Μα φυσικά εσύ κι εγώ, φίλε αναγνώστη. Εσύ κι εγώ και όλοι οι κάτοικοι αυτού του όμορφου πλανήτη που από το πουθενά, αναπάντεχα, βρεθήκαμε εδώ.
Από έναν μικρό σπόρο που βλάστησε σε κάποιο εύφορο χωράφι, που ένας πάνσοφος αγρότης έσπειρε στ’ απέραντα λιβάδια του, και γέμισαν ανθρώπινες ψυχές, που ανθίζουν και χαίρονται στο φως της ημέρας.
Θυμάσαι, φίλε μου, όταν πρωτάνοιξες τα μάτια σου, με τι χαρά είδες τριγύρω σου ν’ ανθίζουν τα λουλούδια, τα χελιδόνια να πετούν, τους κορμοράνους ν’ αράζουν στα πιο ψηλά κλαδιά των δέντρων, τα ποτάμια να κυλούν αδιάκοπα, τις πεταλούδες να πετούν από άνθος σε άνθος;
Μικρά παιδιά ήμασταν και τρέχαμε και παίζαμε και πηγαίναμε σχολείο και μαθαίναμε πρόσθεση και αφαίρεση. Κι έπειτα μεγαλώναμε κάθε μέρα και πιο πολύ. Και μεγαλώνουμε κάθε μέρα πιο πολύ. Κάθε μέρα που ανοίγουμε τα παντζούρια και βλέπουμε τον ήλιο ν’ ανατέλλει και κάθε βράδυ που τα κλείνουμε να δύει. Άλλη μια μέρα περνά, που την προσθέτουμε στα χρόνια μας και την αφαιρούμε από τη ζωή μας.
Και τώρα εμείς διάγουμε τα «εν ευρωστία έτη» που κάποιοι δεν τα πρόλαβαν. Πάντοτε και παντού καραδοκεί ο θάνατος. Είναι το τίμημα της αμαρτίας που μας κληροδότησαν οι πρωτόπλαστοι, οι οποίοι έστησαν «ευήκοα ώτα» στον ύπουλο «ψιθυριστή», τον ορκισμένο εχθρό τους.
Αυτή είναι η μια όψη της επίγειας και πρόσκαιρης ζωής του ανθρώπου. Υπάρχει και η άλλη, η πιο δυσοίωνη, εκείνη του μίσους, της έχθρας και της κακίας, που επιτίθεται στην αγάπη, τη φιλία, τη χαρά και την ειρήνη από τη οποία θα έπρεπε να διακατέχεται ο άνθρωπος, το τελειότερο αυτό κτίσμα του Θεού Δημιουργού.
Θυμάσαι, φίλε μου αναγνώστη, πόσοι άνθρωποι ήρθαν και πέρασαν, σαν μια τουριστική εκδρομή, από αυτόν τον όμορφο πλανήτη γη; Πόσες φορές γέμισε και άδειασε από αμέτρητα πλήθη ανθρώπων; Πόσοι πόλεμοι έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται; Πόσοι άνθρωποι έχασαν τη μοναδική επίγεια ζωή τους στα πεδία των μαχών προτού προλάβουν να τη χαρούν; Γιατί;
Σε τουριστική εκδρομή είμαστε όλοι μας και ώσπου να δύσει ο ήλιος πρέπει να επιστρέψουμε στο «σπίτι» μας… Γιατί να μην περάσουμε, λοιπόν, καλά στην ημερήσια αυτή εκδρομή; Όπου να ‘ναι νυχτώνει για όλους…
Που είναι, φίλε μου, οι παγκόσμιοι δυνάστες, που είναι οι Φαραώ, πού οι αυτοκράτορες, οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί, που είναι οι Βίκινγκς που σκόρπιζαν παντού τον τρόμο, που οι Οθωμανοί σουλτάνοι, που οι τσάροι, που είναι οι δικτάτορες και οι σφαγείς των λαών; Αναπαύονται στα μαυσωλεία, στις πυραμίδες και στους βασιλικούς τάφους ή μήπως βρίσκονται σε κάποια… «γέενα του πυρός»; Εσύ τι λες; Τι θα τους άξιζε;
Ξέρεις ότι ακόμα πεθαίνουν από την πείνα πέρα εκεί στην Αφρική τα παιδιά γιατί η μάνα δεν έχει γάλα να θηλάσει το παιδί της; Και ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ κι εγώ φάγαμε διπλές μπουκιές. Μα πέρα από εμάς φάγανε και σκάσανε εκείνοι οι οποίοι μάζεψαν το παγκόσμιο χρήμα, κάπου 500 τρισεκατομμύρια, όσο όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Αυτοί είναι οι Ρότζιλντ, οι Ροκφέλερ και οι συν αυτώ, αντίχριστοι και λάτρεις του σατανά.
Και τώρα με τους διεθνείς εξοπλισμούς, που κοστίζουν αμύθητα ποσά, τα αεροπλάνα F-16 και τα υποβρύχια F-35, τα τανκς και τα πυροβόλα, οι βόμβες και οι έξυπνες πυρηνικές κεφαλές, ξέρεις πόσοι άνθρωποι θα σκοτωθούν; Και ξέρεις πόσοι άνθρωποι θα είχαν να φάνε τον «άρτον τον επιούσιον» και δεν θα πέθαιναν από την πείνα με τα χρήματα αυτά των εξοπλισμών; Ένας ανταγωνισμός αβυσσαλέος για το ποιος είναι ο πιο ισχυρός στην ημερήσια αυτή εκδρομή. Γιατί;
Ρητορικό το ερώτημα. Πειστική απάντηση σε υπάρχει. Μόνο προφάσεις «εν αμαρτίαις».
Ανοίγεις την τηλεόραση και σε πιάνει τρόμος καθώς βλέπεις πριν τελειώσει ο ένας πόλεμος, αρχίζει ο επόμενος και πάει λέγοντας. Πόλεμοι και φήμες πολέμων, σκοτωμοί και αμηχανία των λαών που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει αύριο. Και όλοι εμείς θεατές του παράλογου που αντί να προετοιμασθούμε για την αιωνιότητα, προσπαθούμε να εξοντώσουμε ο ένας τον άλλο, σε αυτή την εφήμερη ζωή μας. Και ξέρεις που αλλού παραπέμπει η σκέψη μου εν προκειμένω; Στις πανελλήνιες εξετάσεις. Ανάλογα πώς θα γράψουμε και συμπεριφερθούμε σ’ αυτή τη ζωή, θ’ απολαύσουμε και θα ανταμειφθούμε στην επόμενη ή θα απορριφθούμε. Αυτό μας διαβεβαιώνει και ο σοφός πρόγονός μας ο Πλάτωνας.
Εν κατακλείδι, φίλοι συνταξιδιώτες σε αυτήν την τουριστική εκδρομή στον πλανήτη γη, προτείνω να ανατρέξουμε στο βιβλίο των Ψαλμών, πδ΄1-2-10 και να εκφράσουμε την αγάπη και την προτίμησή μας σ’ Εκείνον, λέγοντας: «Πόσον αγαπητοί είναι αι σκηναί σου, Κύριε των δυνάμεων! Επιποθεί, και μάλιστα λειποθυμεί η ψυχή μου δια τας αυλάς του Κυρίου. Διότι καλυτέρα είναι μία ημέρα εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδες. Ήθελον προτιμήσει να είμαι θυρωρός εν τω οίκω του Θεού μου, παρά να κατοικώ εν ταις σκηναίς της πονηρίας.»
Και ακόμη μαζί με τον Ψαλμωδό οα΄9, ας πούμε «Μη με απορρίψης εν καιρώ γήρατος όταν εκλείπη η δύναμίς μου, μη με εγκαταλίπης». Κι έτσι σώοι και αβλαβείς να επιστρέψουμε το βράδυ στο ουράνιό μας σπίτι γεμάτοι όμορφες εμπειρίες από τον πλανήτη γη…
