Οι δηλώσεις τους έρχονται να προστεθούν σε διαδόσεις περί ανάγκης πολεμικής προπαρασκευής προς αντιμετώπιση της ρωσικής επιθετικότητας. Αυτά επηρεάζουν σοβαρά την ψυχική διάθεση πολιτών χωρών, οι οποίες είτε συνορεύουν με τη Ρωσία είτε βρίσκονται σε σχετικά μικρή απόσταση από τα σύνορα αυτής. Μεγάλη δημοσιότητα δόθηκε στην παραβίαση του εναερίου χώρου κάποιων χωρών από τηλεκατευθυνόμενα μη επανδρωμένα αεροπλάνα, τα γνωστά στην ελληνική γλώσσα ως ντρόουνς. Αλήθεια, ψέμα; Ο Θεός και οι κινούντες τα νήματα γνωρίζουν.
Ο Γερμανός υπουργός Άμυνας σε συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα τόνισε ότι ορισμένοι στρατιωτικοί ιστορικοί εκτιμούν ότι το περασμένο καλοκαίρι μπορεί να ήταν το τελευταίο ειρηνικό στην Ευρώπη. Εξήγησε ότι η ρωσική επίθεση, που εκτιμούσαν αρχικά το 2029, ενδέχεται να εκδηλωθεί ενωρίτερα. Βέβαια έσπευσε να αμβλύνει τις εντυπώσεις, που προκαλούν τέτοιου είδους δηλώσεις προσθέτοντας ότι η Γερμανία διαθέτει ικανές ένοπλες δυνάμεις, αλλά, πρέπει να ενταθεί ο εξοπλισμός τους.
Ο Γάλλος αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων κάλεσε τη Γαλλία να ετοιμαστεί για έναν πιθανό πόλεμο με τη Ρωσία, δηλώνοντας ότι η χώρα πρέπει να είναι προετοιμασμένη να “χάσει παιδιά” εάν χρειαστεί να αντιμετωπίσει μια τέτοια απειλή. Οι δηλώσεις του αυτές προκάλεσαν σάλο και έκτιμάται ότι αποσκοπούν να προετοιμάσουν το κοινό για την ενδεχόμενη σοβαρότητα της κατάστασης.
Και ο υπουργός Άμυνας της χώρας μας κατά τη διάρκεια προσφάτου συνεδρίου πρότεινε την αλλαγή κουλτούρας των ευρωπαϊκών κοινωνιών και την επιστροφή στο πνεύμα αυτοθυσίας. Τόνισε συγκεκριμένα: «Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω, ούτε καν με την ευρωπαϊκή σημαία σε αντίθεση προς τις ΗΠΑ, οι οποίες είναι εθισμένες σε αυτό το θέαμα»! Αλλά οι ΗΠΑ γνωρίζουν θύματα από επιθετικούς πολέμους. Η Ευρώπη θα τις μιμηθεί; Και θα αισθανθούμε υπερήφανοι ως Έλληνες να καλύπτει η σημαία της ΕΕ φέρετρα παιδιών μας;
Ίσως οι πολίτες της χώρας μας να τα προσπερνούν αυτά χωρίς να επηρεάζονται ή να έχουν τη διάθεση να τα αναλύσουν λόγω των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει μερίδα του λαού μας ή της πλήρους αδιαφορίας, με την οποία αντιμετωπίζει τις ραγδαίες διεθνείς εξελίξεις άλλο τμήμα. Όμως τα συμβαίνοντα είναι άκρως σοβαρά και οι κίνδυνοι που απειλούν τη διεθνή ειρήνη έκδηλοι. Είναι όμως πράγματι η Ρωσία η μεγαλύτερη απειλή πολέμου στην ευρωπαϊκή ήπειρο;
Με τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20ου αιώνα οι «νικητές» επέβαλαν τον πλήρη αφοπλισμό της ηττημένης Γερμανίας και την απαγόρευση παραγωγής όπλων. Μάλιστα εγκατέστησαν και στρατιωτικές μονάδες στο έδαφος της χώρας. Με την εισβολή ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, η Γερμανία ανακοίνωσε πρόγραμμα στρατιωτικών εξοπλισμών ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ουδείς αντέδρασε υπενθυμίζοντάς της ότι αυτό αντίκειται στη συνθήκη τερματισμού του πολέμου. Προς γνώση μας, που πιστεύουμε αφρόνως ότι η συνθήκη της Λωζάνης έχει αιώνια ισχύ. Βέβαια στο προσκήνιο φαίνεται ότι το σύνολο των χωρών της Δυτικής Ευρώπης συγκροτεί αρραγές μέτωπο έναντι της Ρωσίας. Συμβαίνει όμως πράγματι αυτό; Δεν έγινε άραγε αντιληπτό ότι η Γερμανία, χάρη στο τρομακτικό μέγεθος κεφαλαίων που εισέρρευσαν στη χώρα, κατέστη οικονομική δύναμη κατά πολύ ισχυρότερη από τις «νικήτριες» γειτονικές χώρες και διαφεντεύει την ΕΕ; Λησμόνησαν άραγε οι Γερμανοί τις δύο συντριπτικές ήττες τους και δεν αναζητούν ευκαιρία να λάβουν εκδίκηση; Και δεν είναι η Ρωσία που εχθρεύονται περισσότερο καθώς ο σοβιετικός στρατός κατέλαβε το Βερολίνο; Στο πνεύμα εθνικού μεγαλείου, που δεν έσβησε στον γερμανικό λαό, ας προστεθεί και η συμπάθεια προς τους δυτικούς Ουκρανούς, οι οποίοι αποτέλεσαν σημαντικό σύμμαχό τους κατά την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα». Ας προστεθεί τέλος ότι ήδη δοκιμάζεται η πανίσχυρη γερμανική οικονομία από πλήγματα που δέχεται λόγω του υψηλού κόστους ενέργειας, ένδειξη υποτέλειας στις ΗΠΑ, όσο και από τον κινεζικό αθέμιτο οπωσδἠποτε ανταγωνισμό. Διατρέχει τον κίνδυνο να υποστεί ό,τι υπέστη η χώρα μας με την ένταξη στην ΕΟΚ. Είναι ανάγκη ως εκ τούτου να αναζητήσει αγοραστές εξοπλιστικών συστημάτων τώρα που η βιομηχανική της παραγωγή μειώνεται ανησυχητικά. Και πρέπει να πεισθεί ο γερμανικός λαός (κάτι πολύ εύκολο) ότι αυτό γίνεται για το καλό της χώρας. Ελπίζεται ότι η γερμανική βιομηχανία θα ανακάμψει με την πώληση όπλων αντί αυτοκινήτων.
Η Γαλλία έχει λόγους γοήτρου να επιδιώκει τη σύγκρουση με τη Ρωσία. Κατάφερε αυτή να της στερήσει τον έλεγχο από τρεις πρώην αποικίες της στη Δυτική Αφρική. Η οικονομία της χώρας βέβαια είναι δεινή και αν δεν διέθετε το κύρος ισχυρής χώρας θα είχε συρθεί σε μνημόνια ανάλογα προς αυτά, που έφεραν την υποδούλωση της δικής μας. Όμως έσπευσε και η Ελλάδα να δώσει χέρι βοήθειας προεξοφλώντας δάνειο, όπως αναγνώρισε και η γαλλική εφημερίδα Le Monde. Φαίνεται ότι η οικονομία στη χώρα μας ανθεί! Βέβαια το ερώτημα είναι ποιος Γάλλος έχει λησμονήσει το pourquoi των προγόνων του, ώστε να είναι πρόθυμος να θυσιαστεί για την «ειρήνη» στην Ευρώπη; Η Γαλλία παραβλέποντας την κοινωνική διαφθορά και τον άμεσο κίνδυνο από την ισχυροποίηση του ισλαμικού στοιχείου στο εσωτερικό της επιχειρεί να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης σε φανταστικό εχθρό.
Η Μεγάλη Βρετανία φαίνεται να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι πόρω απέχει από του να αποτελεί πλέον κραταιά αυτοκρατορία. Δεν θα βραδύνει ο καιρός που θα σπεύδει να σβήσει τις φωτιές στο εσωτερικό της και θα λησμονήσει το «χρέος» στήριξης της Ουκρανίας. Ας μη λησμονούμε ότι είχε εγκαταλείψει, παρά τις υποσχέσεις της, την Πολωνία το 1939.
Οι Έλληνες καλούνται από τον υπουργό Άμυνάς μας, όπως και οι πολίτες των άλλων χωρών, να επανακάμψουν στο «πνεύμα αυτοθυσίας». Θεωρεί λοιπόν ο κύριος υπουργός δεδομένο ότι αυτό έχει απωλεσθεί. Βέβαια κάποιοι λαοί το είχαν απωλέσει εδώ και πολύ καιρό. Στη χώρα μας συνέβη αυτό κατά τις τελευταίες δεκαετίες με την προπαγάνδα αρρωστημένου διεθνισμού, ανοικτών συνόρων, πολυπολιτισμικών κοινωνιών και ηθικού εκφυλισμού. Καλούνται τώρα οι νέοι μας να μιμηθούν τους προγόνους μας, χαρακτηριστικό γνώρισμα των οποίων ήταν η φιλοπατρία. Είναι για γέλια, αν δεν είναι για κλάματα η έκκληση. Η ολόθερμη στήριξη του καθεστώτος στην Ουκρανία με τη δήλωση δια στόματος του πρωθυπουργού μας ότι η χώρα μας βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία, φανερώνει ότι δεν διδαχθήκαμε από τις συνέπειες εκ της αποστολής εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια του εκεί εμφυλίου πολέμου (1919) προς εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων. Εξακολουθούμε να αποτελούμε θλιβερό προτεκτοράτο.
Οι ΗΠΑ φαίνεται να είναι η μόνη χώρα που επωφελείται από την παρατεταμένη κρίση στην Ευρώπη, κρίση την οποία επιτείνει η πολιτική της και η αφροσύνη των ηγετίσκων των ευρωπαϊκών χωρών. Αυτοί δεν αντιλαμβάνονται ότι σε όλες τις χώρες ογκώνονται οι υποστηρικτές πολιτικών σχηματισμών εθνικιστικής ιδεολογίας καθώς ο άδολος πατριωτισμός έχει φυγαδευτεί. Δεν είναι απίθανο οι σχηματισμοί αυτοί να ανέλθουν σύντομα στην εξουσία σε κάποιες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Το διεθνές σύστημα εξουσίας δεν πρόκειται βέβαια να θορυβηθεί από τη μεταβολή αυτή ούτε και οι τραπεζίτες που το ελέγχουν. Μήπως όμως και οι ΗΠΑ δεν είναι τόσο ισχυρές όσο θέλουν να προβάλλονται; Ασφαλώς η Κίνα δεν τους επιτρέπει να εφησυχάζουν.
Η Ρωσία δεν αποτελεί απειλή για απλούς λόγους. Απέτυχε από τον αντικειμενικό της στόχο να φθάσει στην Οδησσό. Η προέλασή της είναι βραδύτατη και συνοδεύεται από σοβαρές απώλειες ανθρώπινες και οικονομικές. Έπρεπε να είχαν συνειδητοποιήσει οι ηγέτες της ότι υπάρχει ουκρανικός λαός που μισεί τους Ρώσους και αυτός έχει την πλήρη στήριξη της Δύσης, που θα θυσιάσει και τον τελευταίο Ουκρανό για να αδυνατίσει τη Ρωσία, τη Ρωσία που φάνηκε ανίσχυρη να υπερασπιστεί το μοναδικό φιλικό της καθεστώς στη Μεσόγειο, της Συρίας. Πώς είναι λογικό να δεχθούμε ότι θα τολμήσει να επιτεθεί κατά του ΝΑΤΟ, που εμφανή στόχο έχει την πλήρη αποδυνάμωσή της, όπως ξεκάθαρα έχει εκδηλώσει; Μήπως ενέργεια προβοκάτσιας δώσει την αφορμή;
Οι πόλεμοι πλέον δεν γίνονται με τον συμβατικό τρόπο του παρελθόντος. Οι πύραυλοι διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που φέρουν πυρηνικές κεφαλές. Θα μείνει κάτι όρθιο με τη λήξη του τρίτου μεγάλου πολέμου; Πού θα συναντήσουν τους τραπεζίτες, «νικητές» και ηττημένοι, να δανειστούν για τις επανορθώσεις; Στα πυρηνικά τους καταφύγια;
«Μακρυγιάννης»
