Του Μακρυγιάννη
«Η ιστορία επαναλαμβάνεται» είναι φράση χιλιοειπωμένη. Και συμβαίνει αυτό, επειδή η ανθρώπινη συμπεριφορά παραμένει εν πολλοίς η ίδια επί χιλιετίες, καθώς ο ισχυρός εκδηλώνει αλαζονική συμπεριφορά και ο αδύνατος υφίσταται τις συνέπειες αυτής.
Η Συρία σπαράσσεται από πόλεμο που εισήλθε στο όγδοο έτος. Ξεκίνησε ως εμφύλιος δήθεν με σκοπό την ανατροπή του δικτάτορα Άσαντ και έχουν εμπλακεί σ’ αυτόν πλανητικές και περιφερειακές δυνάμεις με επακόλουθο τη διάλυση όχι μόνο της Συρίας, αλλά και του γειτονικού Ιράκ. Η ανατροπή του Άσαντ ήταν μέρος της επιχείρησης «Αραβική άνοιξη», επιχείρησης σαφέστατα σχεδιασμένης στη Δύση και υποκινηθείσης απ’ αυτήν. Σε δύο αραβικές χώρες, Τυνησία και Αίγυπτο, φάνηκε η Δύση να πραγματοποιεί το σχέδιό της με μικρή εκροή αίματος, αν και δεν έγινε ακόμη κατανοητό πού απέβλεπε η αλλαγή καθεστώτος. Μόνο στη Λιβύη υπήρξαν σημαντικές οι απώλειες και τελικά η χώρα κατέρρευσε μετά τη θανάτωση του Καντάφι. Ασφαλώς την ίδια τύχη θα είχε και ο Άσαντ, αν δεν διέθετε ισχυρούς συμμάχους, τη Ρωσία και το Ιράν. Έτσι παρά την οργάνωση και τον εξοπλισμό ενός στρατού, που οι ίδιοι οι δυτικοί πάτρωνές του αναγκάστηκαν να χαρακτηρίσουν δολοφονικό, παρά την πολύτροπη στήριξη αυτού από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και άλλες αραβικές χώρες η σύρραξη διαρκεί επί έτη και η Συρία αργοπεθαίνει. Βέβαια ο στρατός των δολοφόνων έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα, όμως δεν φαίνεται να είναι εγγύς ο τερματισμός του πολέμου.
Οι ΗΠΑ και οι άλλες δυτικές χώρες δεν αισθάνονται διόλου ικανοποιημένες από την παραμονή του Άσαντ στην εξουσία και την εξασφάλιση, μέσω αυτής, βάσεων της Ρωσίας στη Μεσόγειο. Γι’ αυτό και δεν επιθυμούν τον τερματισμό του. Η κατάσταση περιπλέκεται καθώς πέρα από τις δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης, κάποιες από τις οποίες συνεργάστηκαν και ίσως εξακολουθούν να συνεργάζονται με τον στρατό των δολοφόνων, μη απέχουσες μάλιστα από μεθόδους και τακτικές αυτού, έχει εμπλακεί προσφάτως και στρατιωτικά και μάλιστα με επιτυχία η Τουρκία, η οποία πρωτίστως επιδιώκει την αποδυνάμωση των Κούρδων της Συρίας και την εκδήλωση της αντίθεσής της σε όποια σκέψη των δυτικών για αναγνώριση κουρδικού κράτους. Η διπλωματία δείχνει για μία ακόμη φορά την παντελή έλλειψη ηθικού έρματος. Οι επιχειρήσεις της Τουρκίας έχουν τη σιωπηλή έγκριση τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ρωσίας. Η δεύτερη είναι πλέον κατακριτέα, καθώς έχει λησμονήσει, μετά την υπογραφή προσοδοφόρων γι’ αυτήν συμφωνιών, την παραδοσιακή εχθρότητα και τις διαρκείς προκλήσεις της Άγκυρας. Δεν είναι λίγοι, που θεωρούν τον Ερντογάν ισχυρό πολιτικό, ο οποίος τολμά να προκαλεί όλους τους ισχυρούς του πλανήτη. Αυτή η ανάλυση ευνοεί και τους δικούς μας πολιτικούς στην άσκηση ηττοπαθούς πολιτικής και αδράνειας έναντι των τουρκικών προκλήσεων, οι οποίες εντείνονται. Το πόσο ισχυρός και σπουδαίος είναι ο Ερνογάν θα φανεί, όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος των αντιπαραθέσεων στη Μέση Ανατολή και στην ανατολική Μεσόγειο. Το σημαντικό είναι ότι το κοινό συμφέρον οδηγεί και το Ιράν να επιδοκιμάζει την επίθεση της Τουρκίας κατά των Κούρδων. Και οι τελευταίοι βλέπουν για μία ακόμη φορά το όραμα της ανεξαρτησίας να απομακρύνεται!
Στον ορυμαγδό των συγκρούσεων σε πρόσφατο συμβάν στη συριακή πόλη Ντούμα δόθηκε από τον δυτικό τύπο ευρεία δημοσιότητα. Τουλάχιστον 70 πρόσωπα έχασαν τη ζωή τους από ρίψη χημικών όπλων, 500 άλλα, κυρίως γυναικόπαιδα έχουν υποστεί οργανικές βλάβες, ενώ αγνοείται η τύχη εκατοντάδων οικογενειών. Η πόλη ελεγχόταν από δυνάμεις εχθρικές προς το καθεστώς Άσαντ. Όλοι πρόβαλαν ως ένοχο τις στρατιωτικές δυνάμεις που τον στηρίζουν. Δεν αποκλείουμε να είναι πράγματι αυτός ο ένοχος. Η αθλιότητα όμως των δυτικών μας καθιστά άκρως επιφυλακτικούς. Γιατί δεν έριξε επί τόσα έτη, τότε που η θέση του είχε θεωρηθεί απελπιστική, χημικά όπλα και τα έριξε πρόσφατα, οπότε, ε τη στήριξη της Ρωσίας, έχει αρκετά ισχυροποιηθεί η θέση του; Αγνοούσαν οι Ρώσοι σύμβουλοί του ότι θα έδινε πρώτης τάξεως αφορμή στους δυτικούς να ξεσηκώσουν την κοινή γνώμη των χωρών τους, ώστε να δικαιολογήσουν μέτρα, που θα λάμβαναν στη συνέχεια εξ αιτίας του συμβάντος, όπως αι έλαβαν; Τέλος, δεν μας έχουν συνηθίσει οι δυτικοί σε άμετρη ψευδολογία; Δεν ήταν τα χημικά όπλα που δήθεν διέθετε ο Σαντάμ η αφορμή για εισβολή και ισοπέδωση του Ιράκ; Δεν ήταν ψεύδη τα εγκώμια τους προς τον δολοφονικό στρατό του ISIS και η προβολή του Άσαντ ως αιμοδιψούς τέρατος; Δεν επωφελήθηκαν από την καταλήστευση των πηγών πετρελαίου, που περιήλθαν στα χέρια του δολοφονικού στρατού; Δεν έχουν συμφέρον από την παράταση των συρράξεων στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο από την πώληση όπλων;
Θυμίζουμε ότι πολλοί αφελείς πίστεψαν και άλλου είδους ψεύδη. Αποδέχθηκαν ότι η Ρωσία είχε ανάμειξη στις τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ υπέρ του Τράμπ και ότι νέα εποχή, ειρηνικής συνύπαρξης, ανέτειλε μετά την επιτυχία του τελευταίου. Είδαν βέβαια στη συνέχεια αυτόν να επισκέπτεται τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, ακολουθώντας την πάγια τακτική των αμερικανών προέδρων, να εξαπολύει μύδρους κατά του «προμοκρατικού» Ιράν. Και όμως πίστεψαν ότι είχε αυτός την πρόθεση να απεμπλέξει τις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ από τη Συρία! Τι ακόμη πρέπει να δούμε στον πλανήτη, ώστε να εννοήσουμε ότι δεν χαράσσει ο εκάστοτε πρόεδρος την πολιτική των ΗΠΑ, αλλά ένα αρκούντως σκοτεινό παρασκήνιο. Η ρίψη ικανού αριθμού πυραύλων προς τιμωρία του στρατοπέδου του Άσαντ για τη χρήση χημικών όπλων ασφαλώς υπήρξε άκρως επικίνδυνη ενέργεια, καθώς σε τελευταία ανάλυση η επίθεση αυτή στρέφεται και κατά της Ρωσίας, η οποία πολεμά στο πλευρό του Σύρου προέδρου. Οι ιπποκόμοι των ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία, με την αίσθηση ότι αποτελούν ακόμη ισχυρές αυτοκρατορίες και αποικιακές δυνάμεις, έσπευσαν πρόθυμα να ταχθούν στο πλευρό του Τράμπ. Πείσθηκαν άραγε οι ηγήτορές τους από τον Τραμπ για το δίκαιο της επίθεσης; Θεώρησαν ότι αυτή είναι σύμφωνη με τα συμφέροντα των λαών τους; Ή μήπως διατάχθηκαν από τα κέντρα εξουσίας του παρασκηνίου. Ας μη λησμονούμε ότι γνωστή είναι η πορεία του Γάλλου προέδρου στο τραπεζικό στερέωμα.
Κάποιοι θεωρούν τη Ρωσία ως την υπέρμαχο προάσπισης του δικαίου στην περιοχή. Ασφαλώς και αυτή πάσχει από έλλειψη ηθικού έρματος, όχι όμως στον βαθμό των δυτικών, που εξακολουθούν να τη θεωρούν επικίνδυνο αντίπαλο στο πλανητικό στερέωμα, παρά τις εμφανείς αδυναμίες της. Αν ο διάδοχος του Γέλτσιν ασκούσε την ίδια πολιτική μ’ εκείνον η Ρωσία θα είχε καταστεί παντελώς ανίσχυρη και θα είχε συρρικνωθεί και απομονωθεί πλήρως με τις «πορτοκαλί επαναστάσεις» σε χώρες ζωτικών γι’ αυτήν συμφερόντων. Ο Πούτιν όχι μόνο υπήρξε απρόβλεπτος, αλλά και άκρως ενοχλητικός, παρά τις εμφανείς αδυναμίες, που χαρακτηρίζουν ακόμη τη Ρωσία.
Τελικά ποιοι έχουν ισχυρά συμφέροντα να αιματοκυλίσουν για μία ακόμη φορά τον πλανήτη; Οι πολιτικοί; Οι στρατιωτικοί ιέρακες; Αυτοί κυβερνούν τον πλανήτη ή μήπως εκτελούν απλώς εντολές σκοτεινών κέντρων εξουσίας, τα οποία εδράζονται επί του τραπεζικού συστήματος; Αυτά επωφελούνται κατά τη διάρκεια των συρράξεων, αυτά και μετά την ανακωχή σπεύδοντας να δανείσουν «νικητές» και ηττημένους, προκειμένου να ανασυγκροτήσουν τις ρημαγμένες κοινωνίες τους. Και αν αυτό ήταν άγνωστο στους πολλούς, που έζησαν τους δύο φρικτούς πολέμους του 20ου αιώνα, είναι και σε μας, που αρχίζουμε να βιώνουμε με την αγωνία ενός τρίτου κατά πολύ πιο φρικτού;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
