«Η οικογένειά του ζητάει ιδιωτικότητα, ενώ επεξεργάζεται αυτή την τεράστια απώλεια», πρόσθεσε.
Ο Τζεφ Μπεκ θεωρείτο ένας από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες όλων των εποχών -του οποίου τα δάχτυλα και οι αντίχειρες είχαν ως γνωστόν ασφαλιστεί για 7 εκατομμύρια λίρες-, ενώ ήταν γνωστός για τις καινοτομίες του.
Πρωτοστάτησε στο τζαζ-ροκ, πειραματίστηκε με εφέ fuzz και άνοιξε το δρόμο για άλλα υποείδη όπως το psych rock και το heavy metal κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Υπήρξε οκτώ φορές νικητής του Grammy, κάτοχος του Ivor Novello για την εξαιρετική συμβολή του στη βρετανική μουσική και εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame τόσο ως σόλο καλλιτέχνης όσο και ως μέλος των Yardbirds.
Η πρώτη του κιθάρα
Ο Μπεκ γεννήθηκε το 1944 στο Wallington του νότιου Λονδίνου. Ως παιδί, τραγουδούσε σε μια εκκλησιαστική χορωδία και άρχισε να παίζει κιθάρα ως έφηβος, αποκτώντας το πρώτο του όργανο αφού προσπάθησε να εξαπατήσει ένα μουσικό κατάστημα σε ένα πρόγραμμα ενοικιαγοράς. «Ήταν ένας τύπος, που δεν ήταν αρκετά μεγάλος για να είναι ο πατέρας μου, αλλά προσφέρθηκε να γίνει εγγυητής μου. Είπε: “Θα τους πω ότι είμαι ο πατριός σου”», δήλωσε στο New Statesman το 2016. «Μέσα σε ένα μήνα, είχαν καταλάβει ότι δεν είχε καμία σχέση μαζί μου και άρπαξαν την κιθάρα πίσω. Πήγα μαζί με τον πατέρα μου στο κατάστημα και εξήγησε ότι δεν μπορούσαμε να την αντέξουμε οικονομικά – έτσι μου χάρισαν το υπόλοιπο ποσό όφειλα και πήρα την κιθάρα».
Η ένταση στους Yardbirds και η πόρτα της εξόδου
Αφού φοίτησε για λίγο σε σχολή Καλών Τεχνών στο Λονδίνο, ο Μπεκ άρχισε να παίζει με τους Screaming Lord Sutch μέχρι που, μετά την αποχώρηση του Eric Clapton από τους Yardbirds, ο Jimmy Page πρότεινε τον Μπεκ ως αντικαταστάτη του.
Αν και ήδη επιτυχημένοι μέχρι τότε, οι Yardbirds είχαν πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους κατά τη σύντομη θητεία του Μπεκ στο συγκρότημα, συμπεριλαμβανομένου του άλμπουμ Yardbirds του 1966 -το μοναδικό άλμπουμ του συγκροτήματος που κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο- και το Νο3 single Shapes of Things.
Ο Μπεκ ήταν στους Yardbirds μόνο για 20 μήνες, αποχωρώντας από το συγκρότημα το 1966 λόγω εντάσεων μεταξύ των συγκροτημάτων που είχαν προκύψει κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στις ΗΠΑ.
Το πρώτο solo album
Το 1968, κυκλοφόρησε το Truth, το πρώτο του σόλο άλμπουμ, το οποίο βασίστηκε στα μπλουζ και το σκληρό ροκ για να σχηματίσει μια πρωτότυπη εκδοχή του heavy metal.
Τρία χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με το Jeff Beck Group, το Beck-Ola, αλλά η σόλο καριέρα του εκτροχιάστηκε μετά τον τραυματισμό του στο κεφάλι σε αυτοκινητικό ατύχημα.
Το 1970, αφού ανάρρωσε από το κάταγμα στο κρανίο του, ο Μπεκ σχημάτισε μια νέα ενσάρκωση του Jeff Beck Group και κυκλοφόρησε δύο δίσκους -το Rough and Ready του 1971 και το Jeff Beck Group του 1972-, οι οποίοι εμφάνιζαν τους πρώτους πειραματισμούς στον ήχο jazz fusion για τον οποίο θα γινόταν γνωστός.
Η στιγμή που άλλαξε τον τρόπο που έβλεπε τη μουσική
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ο Μπεκ συμμετείχε στο τζαζ-ροκ συγκρότημα Mahavishnu Orchestra του John McLaughlin σε περιοδεία, μια εμπειρία που άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε τη μουσική. Παρακολουθώντας [τον McLaughlin] και τον σαξοφωνίστα να ανταλλάσσουν σόλο, σκέφτηκα: “Αυτός είμαι εγώ”», δήλωσε το 2016.
Εμπνευσμένος, ο Μπεκ αγκάλιασε πλήρως το jazz fusion στο Blow By Blow που παρήγαγε ο George Martin. Μια πλατινένια επιτυχία στις ΗΠΑ που έφτασε στο Νο 4. Ήταν το πιο επιτυχημένο εμπορικά άλμπουμ του, αλλά αργότερα εξέφρασε τη λύπη του. «Δεν έπρεπε να κάνω το Blow By Blow», δήλωσε στο Guitar Player το 1990. «Μακάρι να είχα μείνει στο γήινο rock’n’roll. Όταν περιβάλλεσαι από μεγάλους ανθρώπους της μουσικής όπως ο Max Middleton και ο Clive Chaman, βρίσκεσαι σε μια φυλακή και πρέπει να παίξεις μαζί τους».
Η πρόσφατη συνεργασία με τον Τζόνι Ντεπ
Το πιο πρόσφατο project του Μπεκ ήταν ένα άλμπουμ σε συνεργασία με τον Johnny Depp που περιείχε πρωτότυπα τραγούδια που έγραψε ο Depp και διασκευές του Marvin Gaye, των Velvet Underground και άλλων κλασικών καλλιτεχνών.
Το άλμπουμ αποδοκιμάστηκε ευρέως -σε μια κριτική δύο αστέρων, ο Michael Hann του Guardian το περιέγραψε ως έναν «ιδιόμορφο και εξαιρετικά άνισο δίσκο».
