Editorial Του Γιάννη Κορομήλη
Βαδίζεις αμέριμνος στο χωραφόδρομο. Και ξαφνικά ένας οξύς πόνος στο δεξί σου πόδι σε κάνει να αναστενάξεις, αν δεν εκτρέπεσαι, σε … κουβέντες, βρισιές ή κοσμητικά επίθετα κατά «παντός υπευθύνου» ή και ανεύθυνου. Αυτός τέλος πάντως που πέταξε αυτό το αγκάθι ή καρφί στο δρόμο σου. Κουτσαίνοντας σπεύδεις σε φαρμακείο ή ιατρείο ή και στο σπίτι σου να σου βγάλουν το παρείσακτο, να σταματήσουν την αιμορραγία να γλυκάνουν τον πόνο. Ψάλλοντας τον αναβαλλόμενο στον κανάγια που δεν σκέφτεται τους συνανθρώπους του ή αναλογιζόμενος ποιος άραγε από τους εχθρούς σου – τους άτιμους- ήξερε πως θα πέρναγες από το δρόμο και σου ‘ την είχε φυλαγμένη’.
Οδηγείς σκεφτόμενος πως θα τα βγάλεις πέρα, με τον ΕΝΦΙΑ, τον ΕΦΚΑ, τα κουτσουρεμένα εισοδήματα σου και νιώθεις το αυτοκίνητο σου να σε τραβάει προς τα δεξιά σα να θέλει να σε ρίξει στο λάκκο που χάσκει δίπλα στο δρόμο ή προς τα αριστερά πάνω στα αντιθέτως κινούμενα οχήματα. Σφίγγεις με όλη σου τη δύναμη το τιμόνι προσπαθώντας να το κρατήσεις στη λωρίδα κυκλοφορίας. Αν δεν τα καταφέρεις ή θα βρεθείς στη λακκούβα δεξιά ίσως πλακωμένος από το αυτοκίνητο ή θα συγκρουσθείς με κάποιο/α από τα στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας κινούμενα οχήματα με συνέπειες υλικές ζημιές στην καλύτερη ή τραυματισμένος στο Νοσοκομείο στην χειρότερη περίπτωση. Υπάρχουν ασφαλώς και χειρότερα. Αιτία κάποιο καρφί η άλλο αιχμηρό αντικείμενο που καρφώθηκε σ΄έναν από τους μπροστινούς τροχούς του αυτοκινήτου σου. Αν είσαι πολύ τυχερός μπορεί να γλυτώσεις με μια επίσκεψη για να διορθώσει τη ζημιά στο πλησιέστερο βουλκανιζατέρ. Όπως και να΄χει έμπλεξες…
Παντρεύεσαι, ας πούμε με προξενιό ή ακόμα και από έρωτα. Μετά το «μήνα του μέλιτος» – εφ όσον υπάρξει- ανακαλύπτεις πως παντρεύτηκες ένα τέρας, έναν τύραννο έστω, που σου κάνει τη ζωή κόλαση. Δικαιώνεις τότε τον υπαρξιστή Ζ.Π Σαρτρ που έλεγε: «Η κόλαση είναι οι άλλοι». Και είτε παίρνεις το δρόμο για διαζύγιο (κι ας διάβασε ο παππάς: ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω) είτε καταριέσαι την μπαμπέσα τη μοίρα σου που σε καταδίκασε να συζείς με έναν τέτοιο άνθρωπο. Μπορεί δηλαδή να έχεις κάποιες αρχές, όπως π.χ να μην κάνεις κακό σε κανέναν, να αγαπάς ακόμα και τους εχθρούς σου, να έχεις υπομονή, να αποδέχεσαι τα πάντα και να μην φτάνεις στο διαζύγιο, αποδεχόμενος μια ζωή δύσκολη και ελάχιστα ευτυχισμένη.
Ίσως ακόμα να υπακούς τη διδαχή του Ιησού Χριστού : «μη αντιστήναι τω πονηρώ αλλά όστις σε ραπίσει επί την δεξιά σιαγόνα στρέψου αυτού και την άλλην..» Ή ακόμα να δέχεσαι την αμερικάνικη παροιμία : « όταν δεθείς αμετάκλητα μ΄ένα λεμόνι μάθε να σου αρέσουν τα ξινά». Ούτως ή άλλως έμπλεξες…
Σε κάθε περίπτωση ο καθένας μας είναι ελεύθερος να επιλέξει. Εξάλλου αυτό δεν είναι στον πυρήνα της η ελευθερία; Η δυνατότητα δηλαδή επιλογής; Ασφαλώς. με κάποια όρια βέβαια και με διάκριση. Για ελευθερία μιλάμε όχι ασυδοσία. Για ελευθερία που να σέβεται την ελευθερία του συνανθρώπου του αλλά και να μην προκαλεί πόνο και δυστυχία σε άλλους. Πολλούς ή λίγους, αδιάφορο. Σε κανέναν.
Υπάρχει τέλος και μια πιο υψηλή, πιο δύσκολη επιλογή: Να αγωνιστείς (και να καταφέρεις) να βγάλεις κέρδος από η ζημία. Να κάνεις, ας πούμε, λεμονάδα το λεμόνι που σούλαχε. Όπως τα παλιά χρόνια στην Άγρια Δύση της Αμερικής έποικος που του έτυχε (έμπλεξε) ένα οικόπεδο γεμάτο… κροταλίες και δεν το έβαλε στα πόδια. Παρά το περίφραξε, το διαμόρφωσε κατάλληλα, έγινε εκτροφέας… κροταλιών και πάμπλουτος από το εμπόριο των δερμάτων τους! Κάτι ανάλογο κάνει και ένα στρείδι σαν μπλέξει, όταν κάποιος κόκκος άμμου μπει μέσα του προκαλώντας του πόνο. «Σκέφτεται » με το στρειδίσιο μυαλό του πως δεν θα ωφελούσε να αρχίσει τις φωνές ή τις βρισιές παρά να προσπαθήσει να το πετάξει έξω. Όταν δεν τα καταφέρει το μόνο που του μένει είναι να το απομονώσει. Εκχύει λοιπόν μια ουσία από τον «μανδύα» του , απομονώνει τον κόκκο με την άμμο και με τα χρόνια δημιουργείται ένα υπέροχο, πανάκριβο μαργαριτάρι.
Σε μια δύσκολη κατάσταση, δυσκολότερη από αυτές που προαναφέρθηκαν, βρισκόμαστε σήμερα κι εμείς, οι Νεοέλληνες. Μια ανίκανη και αποτυχημένη κυβέρνηση διαχειρίζεται πολύ άσχημα τις τύχες της χώρας μας και αυξάνει τον πόνο μας υλικό και ψυχικό στο έπακρο. Και κανείς θεσμός δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα μας, που να έχει την αρμοδιότητα να μας απαλλάξει από την λαομίσητη αυτή κυβέρνηση. Κι η ζημιά σε βάρος της χώρας μα και όλων μας, συνεχώς αυξάνεται. Δεν υπάρχει άραγε τίποτα, μα τίποτα που εμείς να μπορούμε να κάνουμε; Ο έποικος εκμεταλλεύτηκε τους κροκόδειλους που του έτυχαν. Τα στρείδια με το στρειδίσιο μυαλό τους, κάτι υπέροχο κάνουν. Εμείς;
Συνεχίζεται
