«Εικόνες που σοκάρουν και προκαλούν οργή και απογοήτευση, καθώς το φαινόμενο “βία μεταξύ ανηλίκων” όσο πάει και θεριεύει, έρχονται στο φως της δημοσιότητας, από το άγριο επεισόδιο μεταξύ δύο ομάδων ανηλίκων στην Κηφισιά, με αποτέλεσμα των τραυματισμό δύο εξ αυτών». Το ανωτέρω είναι λιτή δημοσιογραφική απόδοση του συμβάντος. Έχουμε να παρατηρήσουμε τρία τινά. Η βία μεταξύ ανηλίκων θεριεύει κατά γενική παραδοχή. Η πρόκληση οργής και απογοήτευσης είναι τα «καλολογικά στοιχεία» του κειμένου. Ο συντάκτης αντιπαρέρχεται το συμβάν χωρίς να θέσει το ερώτημα: Τις πταίει;
Τίς πταίει λοιπόν; Εναντίον τίνος η οργή; Ποιοι απογοητεύουν; Αν είχαμε το σθένος να ασκήσουμε αυτοκριτική, θα απαντούσαμε: Εμείς οι ώριμοι, οι ευυπόληπτοι πολίτες, οι επιτυχημένοι κατά τη σταδιοδρομία μας, οι κατέχοντες τη γνώση, οι ασκούντες εξουσία οποιασδήποτε μορφής και επηρεάζοντες, μέσω, αυτής την κοινωνία μας. Αλλά στην εποχή της έπαρσης και της αλαζονείας, πώς να δεχθούν αυτοί που επηρεάζουν ότι απέτυχαν παταγωδώς και οδήγησαν την κοινωνία μας σε σήψη, καρπούς της οποίας πικρούς δρέπουμε σήμερα; Καλό είναι να εξετάσουμε πώς φθάσαμε εδώ.
Η νεοελληνική κοινωνία δέχθηκε άγρια την επίθεση από τους ξένους «απελευθερωτές» μας, με τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. Στόχος τους δεν υπήρξε απλά να εκδιώξουν τους Οθωμανούς κατακτητές μας, για να μετατρέψουν τη χώρα μας σε προτεκτοράτο. (Η Αγγλία τελικά μας κατέκτησε). Επιδίωξαν και επέτυχαν κάτι πολύ πιο σημαντικό. Να απεμπολήσουμε τις παραδοσιακές αξίες της ελληνορθόδοξης παράδοσης και να εγκολπωθούμε τις «αξίες» της Δύσης. Θα περίμενε κάποιος η αντίσταση στην αλλοτρίωση να προταχθεί από τη διοικούσα Εκκλησία, πλην αυτή υπετάγη πολύ ενωρίς στους Βαυαρούς (1833).
Ήδη είχε εξοντωθεί ο πρώτος και τελευταίος, που προέβαλε αντίσταση στη φθορά, ο Ιωάννης Καποδίστριας, τέτοιες ημέρες του 1831. Έκτοτε όλοι οι ασκήσαντες την εξουσία στη χώρα μας, γνωρίζοντες ότι αυτή δεν πηγάζει από τον λαό, αλλά από τους ξένους «προστάτες», φρόντισαν να τα έχουν καλά μ’ αυτούς και να εξωθούν τον λαό στην απεμπόληση των πατρώων παραδόσεων, προκειμένου η χώρα μας να πορευθεί στον δρόμο των προοδευμένων χωρών της Ευρώπης. Των χωρών, που διαγκωνίζονταν στη διεθνή σκηνή για την κατάκτηση και σχηματισμό αποικιών, προκειμένου να απομυζούν τον πλούτο των «καθυστερημένων» λαών, καθώς εκείνοι δεν είχαν από τη φύση (υλιστική φιλοσοφία) τις ικανότητες, που αυτή χάρισε στους προνομιούχους Δυτικοευρωπαίους!
Ο Καποδίστριας αποτελεί κάρφο για όλους τους πολιτικούς μας, διαχρονικά. Γι’ αυτό δεν τον τίμησαν αυτοί και μάλιστα επιχειρούν να τον απαξιώσουν, ρίχνοντας πέπλα λήθης, ώστε ο Νεοέλληνας να αγνοεί πλέον τις ρίζες του. Με πάθος επιτέθηκαν και κατά της Εκκλησίας με πλήθος συκοφαντιών για το ρόλο, που αυτή διαδραμάτισε κατά τη μακραίωνη δουλεία υπό τον οθωμανικό ζυγό. Τέλος ήλθε και η ώρα να στοχοποιηθούν εκείνοι, που ξεσηκώθηκαν για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία. Ο άτονος εορτασμός των 200 ετών από την έναρξη του αγώνα μαρτυρεί ότι η Ελληνική Πολιτεία, σε αγαστή συμφωνία «προδευτικών» και «συντηρητικών» του πολιτικού χώρου, θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα από χώρα σε χώρο.
Στα πλαίσια αυτής της εργώδους προσπάθειας, η παιδεία, η δύσμοιρη παιδεία είχε υποκατασταθεί, αρχικά, από γνωσικεντρική εκπαίδευση, θεμελιωμένη στις αρχές του δυτικού «ορθολογισμού». Με την πάροδο του χρόνου οι σχολικές αίθουσες υπήρξαν πεδία αντιπαράθεσης φιλολόγων – θεολόγων, των πρώτων οπαδών τρόπον τινά του Ιουλιανού, ο οποίος επιθυμούσε να επανέλθει η αυτοκρατορία στις δόξες της κλασικής αρχαιότητας. Πολλοί φιλόλογοι διέσπειραν την αμφιβολία μεταξύ των μαθητών κατηγορώντας την Εκκλησία ως υπαίτια για τον αφανισμό του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, εννοώντας πρωτίστως το «πνεύμα» της Αφροδίτης και του Διονύσου (οινόπνευμα).
Ουδείς εκ των εμπαθών πολεμίων της πατροπαράδοτης πίστης, που δεν επεβλήθη με τη βία στους προγόνους μας, είχε κάνει τον κόπο να αναγνώσει έργα των Τριών Ιεραρχών, των προστατών της Παιδείας μας στο νεοελληνικό κράτος και τύποις ακόμη κατεχόντων τον τίτλο αυτό. Στην «πολεμική» αντιπαράθεση προστέθηκαν και φυσικοί διδάσκοντας νεφελώδεις θεωρίες, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο! Ο Ρώσος στοχαστής Σολόβιεφ, ήδη κατά τον 19ο αίώνα, έγραψε με πικρή ειρωνία: «Αφού ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο, λοιπόν αγαπάτε αλλήλους»! Πλέον στη χώρα μας δεν υπάρχει παιδεία παρά εκπαίδευση άκρως χρησιμοθηρική.
Ο λαός μας προέβαλλε αντίσταση στην αλλοτρίωσή του μέχρι τη δεκαετία του 1960 προσπαθώντας να διατηρήσει τους οικογενειακούς δεσμούς και την κοινωνικότητά του στις διαπροσωπικές σχέσεις και στην αλληλοβοήθεια. Μόλις όμως άρχισε να αισθάνεται ότι ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στις οικονομικές του ανάγκες, τελικά υπετάγη στη λαγνεία των συνθημάτων. Ναι οι Δυτικοευρωπαίοι ήταν αιώνες μπροστά από μας. Πώς τα είχαν καταφέρει δεν πολυσκοτίστηκε να το μάθει ούτε και τον διαφώτισαν οι κρατούντες. Και τότε μας άρπαξαν και μας έκλεισαν στην ΕΟΚ, γεγονός που προβλήθηκε ως μεγάλη πολιτική επιτυχία των κρατούντων. Μας είπαν ότι πρέπει να εναρμονίσουμε το δίκαιό μας με το ισχύον στις ισχυρές εκεί χώρες. Δεν είναι η αρμονία ο μόνος όρος που κακόπαθε από τους ανερμάτιστους Νεοέλληνες!
Εναρμόνιση του δικαίου σήμαινε, χωρίς βέβαια να το διακηρύσσουν, διάλυση της οικογένειας, όπως ήδη συνέβη εκεί, με την ψήφιση νόμων που διευκολύνουν αυτή και ιδιώτευση. Γνωρίζουμε τη σημασία του όρου ιδιώτης τόσο στην αρχαιοελληνική, όσο και στις σύγχρονες δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες. Ακολούθησε το μέγιστο ενδιαφέρον για ευπαθείς ομάδες. Ας μη πάει ο νους μας στους πολύτεκνους και στους άνεργους, τους «προνομιούχους» της καπιταλιστικής κοινωνίας. Σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά για ποιες ευπαθείς ομάδες κόπτονται οι πολιτικοί μας: Για τους δικαιωματιστές, που πλέον έχουν σαρώσει τα δικαιώματα, και τους άλλους, που, ερχόμενοι, θα αναπληρώσουν την εντεινόμενη υστέρηση της χώρας σε πληθυσμό, αφού οι πρώτοι αδυνατούν ή δεν θέλουν να συμβάλουν στην αναπαραγωγή! Και βέβαια δεν είναι οι μόνοι, αφού κατέχομε πρωτεία στις εκτρώσεις, που οι «προοδευτικοί» νομιμοποίησαν και στη χώρα μας.
Η πρωινή προσευχή και η έπαρση της σημαίας στα σχολεία έχουν καταργηθεί και στα σχολικά βιβλία παρελαύνουν αντιήρωες, ενώ σημαντικό θέμα είναι οι συνταγές μαγειρικής, όπως και στους τηλεοπτικούς σταθμούς. ΟΙ έφηβοι, με τσακισμένα τα φτερά, ζώντας πολλοί από αυτούς με τον βαθύ πόνο από τη διάζευξη των γονέων τους ή αντιμετωπίζοντας την έλλειψή τους, καθώς αυτοί είναι παραδομένοι, νυχθημερόν, στο κυνήγι του χρήματος ή αγωνίζονται να επιβιώσουν στη ζούγκλα της καπιταλιστικής κοινωνίας, βρήκαν καταφύγιο στη μικρή οθόνη, αρχικά, στο διαδίκτυο, σήμερα. Και η μικρή οθόνη είναι ο πλέον σημαντικός προαγωγός στο έγκλημα.
Αν λοιπόν πρέπει να αισθανόμαστε οργή για την παραβατικότητα των εφήβων, αυτή πρέπει να στραφεί κατά των υποταγμένων σε ξένους παράγοντες πολιτικών, κυρίως υπευθύνων για το κατάντημά μας. Αυτοί σε διαπλοκή με τους εγχώριους και διεθνείς πλουτοκράτες επέτρεψαν τον εκμαυλισμό μεγάλων και μικρών μέσω της μικρής οθόνης, από την οποία παρελαύνει κάθε μορφή βίας, απάτης και αναισχυντίας, κατά φύσιν και παρά φύσιν! Αυτά σε συνδυασμό με τη γνώση των εφήβων ότι το σύστημα δεν χρειάζεται παρά λίγους από αυτούς, οι οποίοι θα ανελιχθούν επαγγελματικά, ενώ οι άλλοι θα φυτοζωούν, μέχρι τα γεράματά τους, καταλαμβάνονται από έντονη ανησυχία, αν όχι αγανάκτηση.
Και καθώς δεν έχουν ερείσματα, αφού το σύγχρονο σχολείο δεν διδάσκει σ’ αυτούς ήθος και φρόνημα, ώστε να είναι σε θέση να παλέψουν στον βίο τους, καταλαμβάνονται από απογοήτευση και είτε υποτάσσονται στη «μοίρα» τους ελπίζοντας να επιβιώσουν με τα επιδόματα της «φιλάνθρωπης» Πολιτείας ή ρέπουν προς αντικοινωνικές συμπεριφορές, πλέον σημαντικές από τις οποίες είναι ο έντονος και έξαλλος αισθησιασμός (η λατρεία της Αφροδίτης επανήλθε με φανατικούς λάτρεις της), ο εθισμός σε ουσίες (μερίδιο έχει και ο Διόνυσος) ή η αντικοινωνική συμπεριφορά (βία κυρίως κατά των αδυνάτων).
Οργή και απογοήτευση. Ναι οργή κατά των θυτών και όχι κατά των θυμάτων. Μόνο τότε μπορεί να μεταστραφεί η απογοήτευση σε ελπίδα ότι θα ξεπροβάλει νέα γενιά, που δεν θα ξεπέσει στο κατάντημα ημών των μεγάλων, που προδώσαμε πίστη, πατρίδα και ιδανικά πορευθέντες στον δρόμο της ατομικής καταξίωσης με χρήση πλήθους μεθόδων, για τις οποίες έπρεπε να ντρεπόμαστε και να αισθανόμαστε να μας βαρύνει ενοχή για την εξώθηση των νέων, που δεν αποδέχονται την υποκρισία μας, στις πάσης φύσεως αντικοινωνικές συμπεριφορές.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
