Βλέποντας και κάνοντας, πού πάμε, ορέ, ρισκάροντας

Σφήνες του Αφεντούλη

«Οι συνεχείς αναπροσαρμογές διαπραγματευτικής στάσης κατά το εκάστοτε ύφος των Θεσμών υπόσχονται “κόφτη” μακράς διαρκείας, βοήθειά μας!» προοιωνίστηκε, ο πενόμενος χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», απαντώντας το, σε εκπλήρωση προχτεσινής υπόσχεσης του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, να διερευνήσουμε το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ερώτημα τού τίτλου και το χειρότερο, αναγνώστες μου;

Η σύζυγος, φοβούμενη μήπως το Μαξίμου θεωρήσει τα «ιοβόλα βέλη» διά αντικυβερνητικής πένας «εκτοξευόμενα», όπως από σελίδων «Πρώτου Θέματος» Θέμου Αναστασιάδη, φέρ’ ειπείν, Θεέ μου, τι γράφω, ο άνθρωπος(!), έπιασε τις ορμήνιες, προτείνοντας: «Αντί “κόφτη” δεν λες “δημοσιονομικός διορθωτής”, για το καλό μας!» με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ο διάλογος:

Λόγια, λόγια, ευχολόγια και στο τέλος μοιρολόγια.

– Ποιο καλό μας; Καλά ήταν τα διαμειφθέντα στο κατά τις κυβερνητικές εξαγγελίες πολλά υποσχόμενο Eurogroup της 26^ης Ιανουαρίου που υποδέχτηκα, από τηλεοράσεως, άδοντας σε παράφραση Στέλιου Καζαντζίδη:

Αναστενάζω, βγαίνει φωτιά,

φράγκο στην τσέπη, χρέη πολλά,

μα ουδείς τη γνώμη μου ζητά

κι ο Σόιμπλε αστράφτει και βροντά.

Σπαγκοραμμένε δόκτορα,

άκου τον στεναγμό μου

και δώσε μου ρευστότητα, αααααχ,

να σβήσω τον καημό μου.

Της ευρωζώνης ουραγός

τραβώ τον δρόμο μου σκυφτός.

Μοίρα σκληρή μη με χτυπάς,

θυσίες κάνω χρόνια,

μια κάποια ανάσα δώσε μου, αααααχ

να φύγω απ’ τα Μνημόνια.

– Καλό μας είναι, πριν πάρει ανάποδες η Κουμουνδούρου και μας κάψεις με τις προρρήσεις σου, να εκφράζεσαι «σεμνά και ταπεινά» (σ.σ. εκλογείς μου, θυμάστε τον Κώστα, που «μαυρίσαμε», παρότι μας χόρτασε ψωμάκι, μεγάλη η χάρη του; Αν όχι, ιδού πώς φτάσαμε στα Μνημόνια, καλά να πάθουμε, αμ πώς!).

– Μανδάμ, δεν αφήνεις τα «εγκαύματα», να δεις ότι:

Κάνουν τόσα τα λάθη και τα συγχωρώ, λάθη που πληρώνω εγώ.

– Μάκης Χριστοδουλόπουλος, πηγαία λαϊκή φωνή, σε ενθουσιάζει και παράφρασες σχετικά;

– Αυτό διέκρινες εξ όλων όσα προανέφερα; Έναν οφθαλμίατρο, έναν οφθαλμίατρο…

– Χειρουργό, θες να πεις. Έναν χειρουργό, να ρεγουλάρει τη γλωσσίτσα σου, καθόσον το βλέμμα μου παραμένει αετίσιο, εννόησες;

– Όταν το γήρας δεν έρχεται μόνο, ως γνωστόν, δεν κόβεις κάτι στην ηλικία σου;

– Εξήντα πέντε και κάθομαι μαζί σου, τι σου βρίσκω του ογδοντάρη, η νεάνιδα,

Απορώ,

απορώ με μένα, απορώ,

που σ’ ακούω ακόμα απορώ.

Κάνεις τόσα λάθη μα τα συγχωρώ,

κι εν τω άμα εξιστορώ.

Απορώ με σένα, απορώ,

ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ψηφίζεις, «κόφτη» μελετάς,

να σε καταλάβω δεν μπορώ,

πες μας επί τέλους τι ζητάς.

– Πρώτον, να μην παραφράζεις Χριστοδουλόπουλο.

– Γιατί, εξακολουθώ να απορώ;

– Διότι, παραφράζω εγώ, λύθηκε η απορία;

– Αμέ, δεύτερο έχει;

– Αντί να κατεβείς από τα 75 στα 65 να κόψεις κατιτίς από οπτική οξύτητα.

– Την κόβω, αρκεί να αποσύρεις τον «κόφτη» που με χαλάει;

– Για αιτήματα αρμοδιότητας Μαξίμου καλέστε…

– Ξεχνάς πως τυγχάνω φιλελεύθερη, οπότε δικό σου το τηλεφώνημα.

– Δεκτό, αλλά τι να πω, μανδάμ; Ντρέπομαι, τις απορίες μέσα!

– Με το χαρτί να τελειώνει, σύντροφε, ντροπή είναι διαμηνύσουμε, εν ευθέτω χρόνω, στους πολιτικούς πως αν δεν εκπονήσουν σχέδιο όλοι μαζί, ξέφωτο δύσκολα θα βρεθεί(;),

τέλος εκπομπής, αναγνώστες μου, ως εκ τούτου, κι «ες αύριον τα σπουδαία», όβερ!…

-Ω-