Πριν από την κρίση που μας ταλαιπωρεί κοντά έξι χρόνια τώρα, υπήρχαν λίγοι, ελάχιστοι φωτισμένοι άνθρωποι ( Κ. Αξελός, Π. Κονδύλης, Μ. Χαραλαμπίδης κ.α ) που μας προειδοποιούσαν για το μεγάλο κακό που θα μας βρει αν συνεχίσουμε να ζούμε με τον τρόπο που ζούσαμε. Όμως δυστυχώς κανείς δεν τους άκουγε.
Πριν από την κρίση που μας ταλαιπωρεί κοντά έξι χρόνια τώρα, υπήρχαν λίγοι, ελάχιστοι φωτισμένοι άνθρωποι ( Κ. Αξελός, Π. Κονδύλης, Μ. Χαραλαμπίδης κ.α ) που μας προειδοποιούσαν για το μεγάλο κακό που θα μας βρει αν συνεχίσουμε να ζούμε με τον τρόπο που ζούσαμε. Όμως δυστυχώς κανείς δεν τους άκουγε.
Ούτε καν οι αρμόδιοι πολιτικοί που είχαν την ευθύνη για την πορεία της χώρας, τη σταθερότητα και την ευημερία του λαού. Κάποιες φωνές από επιστήμονες ή και (ελάχιστους) πολιτικούς θεωρούνταν υπερβολικές. Ετσι ο πολύς λαός ανύποπτος βρέθηκε χειροπόδαρα δεμένος χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει. Πιάστηκαν, θα λέγαμε, στον ύπνο.
Στα χρόνια της κρίσης γράφηκαν πολλά. Και συνεχίζουν να γράφονται.
Όμως το κακό συνεχίζεται. Κι αντί να μικραίνει μεγαλώνει. Παρατηρείται μάλιστα το φαινόμενο άλλες χώρες που μπήκαν σε μνημονιακές διαδικασίες (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος) αργότερα από μας βγήκαν ήδη ή βγαίνουν σύντομα από το φρικτό τέλμα, ενώ εμείς όχι μόνο δεν βγαίνουμε αλλά μπαίνουμε όλο και βαθύτερα. Θα θυμάστε ασφαλώς πως ο ανεπαρκής εκείνος πρωθυπουργός, ο πρώτος μνημονιακός, ο Γ. Παπανδρέου, μας έλεγε το 2-10 ότι το Φθινόπωρο του 2011 θα … βγαίναμε στις αγορές, η οικονομία μας θα ξαναγύριζε στην ανάπτυξη κι άλλα παρόμοια.
Το Φθινόπωρο του 2011 εκείνος που έφυγε ήταν ο ίδιος και η κρίση συνέχισε ακάθεκτη την πορεία της. Στα τέλη του 2014, φάνηκε επιτέλους κάποιο φως, κάποια ελπίδα πως θα πηγαίναμε καλύτερα. Τότε ήταν που ο κ. Αλ. Τσίπρας θεώρησε τον εαυτό του (άσχετο αν το πίστευε ή όχι, έτσι πάντως έλεγε) τον μοναδικό σωτήρα του λαού. Απείλησε ότι δεν θα αναγνωρίσει όποια συμφωνία κι αν πετύχαινε η Κυβέρνηση Σαμαρά με τους δανειστές. Τορπίλισε κάθε προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδυτών. Αρνήθηκε την υπερψήφιση οποιουδήποτε ακόμη και αριστερού υποψηφίου Προέδρου και οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Εκείνο που παραμένει άγνωστο είναι για πόσα χρόνια ακόμη η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας θα υποφέρει και θα αιμορραγεί.
Για πόσο καιρό ακόμα θα βασανίζεται από το εύλογο ερώτημα; Μα επιτέλους γιατί όλες οι άλλες χώρες τα καταφέρνουν καλύτερα κι εμείς πάμε χειρότερα; Και στο ερώτημα αυτό δίνονται πολλές και διάφορες απαντήσεις. Και στις απαντήσεις ακριβώς εντοπίζεται το χρήσιμο για το μέλλον μας σημείο. Διότι αν βρούμε τις σωστές απαντήσεις και αποφασίσουμε, επιτέλους, να τις εφαρμόσουμε τότε θα τα καταφέρουμε κι εμείς να βγούμε από το τέλμα και να μπούμε στο δρόμο της ανάπτυξης και της προκοπής.
Οι πιο πειστικές απαντήσεις που αυτά τα δύσκολα χρόνια δόθηκαν δεν είναι πολλές. Για την ακρίβεια πρόκειται για: 1. Πάμε αντί καλύτερα, χειρότερα διότι οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να συνεννοηθούν, να συμφωνήσουν σ’ ένα κοινά αποδεκτό μίνιμουμ πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας. Γιατί όλα τα κόμματα βάζουν πάνω από το συμφέρον του τόπου το κομματικό τους συμφέρον. ‘Η το συμφέρον των ηγετικών τους ομάδων. Αυτό το είδαμε πεντακάθαρα στην περίπτωση του Γ.Α. Παπανδρέου που αρνήθηκε τη συνεργασία που του πρότεινε ο Κώστας Καραμανλής, οδήγησε τη χώρα σε εκλογές, έγινε πρωθυπουργός και έφερε στην Ελλάδα το ΔΝΤ, την τρόικα και το πρώτο μνημόνιο. Επανάληψη του είδαμε με τον Αλέξη Τσίπρα. Το είδαμε λίγα χρόνια πριν με τον Α. Σαμαρά.
Στις άλλες «μνημονιακές» χώρες με την εκδήλωση της κρίσης όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων κάθισαν σ’ ένα τραπέζι, «τα βρήκαν’ και προχώρησαν μπροστά. Σε μας τέτοιο ενδεχόμενο δεν φαίνεται πιθανό. Οπότε τρεις λύσεις μας απομένουν: ή τους εξαναγκάζουμε με την ψήφο μας να συνεργασθούν ή καταργούμε τα κόμματα ή περιορίζουμε στο ελάχιστο τον ρόλο τους δίνοντας εξουσίες στην κοινωνία, στο λαό.
Οι δύο τελευταίες είναι καταφανώς δύσκολες έως ανέφικτες αφού, σύμφωνα με το Σύνταγμα η Βουλή (άρα τα κόμματα0 πρέπει να πάρει τις σχετικές αποφάσεις. Και μάλλον θα αρνηθούν να αυτοκαταργηθούν ή να αυτοπεριοριστούν. Η πρώτη φαίνεται δύσκολη επίσης, αλλά όχι ακατόρθωτη. Θα επανέλθουμε σ’ αυτήν στα επόμενα.
Συνεχίζεται
*Αφού όμως λέει ο Φιλόστρατος, «Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται»: ‘Η όπως ποιητικά το αποδίδει έξοχα ο Κ. Καβάφης: (στους σοφούς) « …Η μυστική βοή/ τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων/ Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν/ έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί»
