Του Μακρυγιάννη
Στα προηγούμενα άρθρα έδειξα κατά τρόπο σαφή και συνάμα θλιβερό ότι υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα εθνικής συνοχής και κοινής εθνικής πορείας προς το μέλλον. Βέβαια κάποιους δεν τους απασχολεί διόλου η προοπτική αυτή, καθώς επαναπαύονται σε κοντόθωρη θεώρηση του βίου υπό το πρίσμα του αφανισμού του παρελθόντος και της αδιαφορίας για το μέλλον. Τι συμβαίνει όμως μ’ αυτούς, οι οποίοι ερευνούν τα σημεία των καιρών, θλίβονται για το κατάντημά μας και συνέχονται από αγωνία για το μέλλον των παιδιών μας; Υπάρχει ελπίδα ανάτασης του έθνους μας; Βεβαίως και υπάρχει όχι μόνο για το δικό μας, αλλά και για πολλά άλλα, καθώς τα έθνη είναι δημιουργήματα του Θεού και δεν είναι εύκολο να τα εξαλείψουν σκοτεινές δυνάμεις, οι οποίες απεργάζονται την παγκόσμια δικτατορία σε βάρος ανεστίων και ανερμάτιστων πολιτών.
Όταν ο στρατηγός Μακρυγιάννης και οι άλλοι αγωνιστές ετοίμαζαν τις αμυντικές θέσεις στους Μύλους του Άργους, προκειμένου να αποκρούσουν την έφοδο του στρατεύματος του Ιμπραήμ κατά του Ναυπλίου, τον επισκέφθηκε ο Γάλλος Ναύαρχος Ντερινύ και παρατήρησε ότι οι αμυντικές εκείνες θέσεις ήταν ανίσχυρες να αποκρούσουν τακτικό στρατό. Τότε ο Μακρυγιάννης του απάντησε με τρόπο θαυμαστό: «Είναι αδύνατες οι θέσεις κ’ εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει· και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσες τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριώμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν· κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση όπου είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη· και θα ιδούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς».
Τα θηρία πολεμούν διαχρονικά τον ελληνισμό και αυτός αμύνεται και καταφέρνει να παραμένει στο στερέωμα της ιστορίας επί χιλιετίες. Βέβαια κάποιοι, άκρως απαισιόδοξοι, διακηρύσσουν ότι ήλθε το τέλος μας. Το διακήρυσσαν και το εύχονταν πολλοί στη Δύση, όταν βαρειά έπεσε επάνω μας η τουρκική σκλαβιά. Άρπαζε εκείνο το θεριό επί αιώνες για να οργανώσει τα γενιτσαρικά τάγματα και να εμπλουτίσει με οδαλίσκες τα χαρέμια, μαγιά όμως απόμεινε. Μαγιά, η οποία έδωσε τους νεομάρτυρες, τους ανυπότακτους κλέφτες, τους δασκάλους του Γένους.
Δεν προλάβαμε να χαρούμε τη λευτεριά και σκλαβωθήκαμε, κατά τον Μακρυγιάννη, «σε ανθρώπους κακορίζικους, οπού ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης». Ήταν εκείνοι, που αποδέχτηκαν να υπηρετήσουν ξένα συμφέροντα «δια μιάν δολεράν καλημέραν των πρέσβεγων των ανθρωποφάγων». Σήμερα φαίνεται να έχουμε επανέλθει στην πολυδιάσπαση, η οποία χαρακτήριζε τους αρχαίους προγόνους μας με τη διαφορά ότι δεν υπάρχουν οι πόλεις – κράτη, αλλά οι ομάδες, κομματικές, «ιδεολογικές» και, κυρίως, συμφεροντολογικές, οι οποίες κατακερματίζουν τον εθνικό κορμό.
Η νέα τάξη πραγμάτων, η οποία στοχεύει στην παγκοσμιοποίηση και τον αφανισμό των εθνών, φαίνεται να επιτυγχάνει τον στόχο της. Όμως τον τελευταίο λόγο στην ιστορία τον έχει ο Θεός δημιουργός. Κάποιοι συμπατριώτες μας έχουν καλλιεργήσει την εσφαλμένη εντύπωση ότι είμαστε το ευλογημένο έθνος της μετά Χριστόν περιόδου της ιστορίας. Δεν ανέγνωσαν το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, ώστε να εξαγάγουν συμπεράσματα από τα παθήματα των Εβραίων, οι οποίοι παρέμειναν υπόδουλοι επί αιώνες. Ο Θεός δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο απροϋπόθετης υπεράσπισης κάποιου λαού. Προσφέρει τη χάρη του, εφόσον ο λαός Τον τιμά και τηρεί τις εντολές του. Σε ενάντια περίπτωση αποσύρει τη χάρη του και ο λαός υποφέρει από ανεπάρκεια «ανοσοποιητικού συστήματος». Τέτοιος λαός είναι ο ελληνικός στην εποχή μας. Εκδηλώνει ακραία περιφρόνηση προς την πίστη των προγόνων του και νομοθετεί αντιβαίνοντας προς το θέλημα του Θεού, αφήνοντας να παρασυρθεί από τους ισχυρούς του κόσμου.
Οι σήμερα ισχυροί κάποτε, και ίσως σύντομα, θα συντριβούν. Δεν είναι δυνατόν το κακό να κυριαρχεί επί μακρόν σ’ όλη την έκταση του πλανήτη. Σήμερα ο δυτικός άνθρωπος, ο αλαζόνας και υπερφίαλος καυχάται για τις τεράστιες επιτυχίες του στους τομείς κοινωνικοπολιτικό και επιστήμης. Δεν έχει όμως την παραμικρή διάθεση να ασκήσει αυτοκριτική, πόσο μάλλον να αντιληφθεί ότι νοσεί σοβαρότατα και οι κοινωνίες του διέρχονται βαθειά παρακμή. Η κατάρρευση δεν θα βραδύνει πολύ. Όταν θα συνέλθουν οι βιώνοντες το υπαρξιακό κενό, βυθισμένοι στο τέλμα του πρακτικού υλισμού, δυτικοί και οι ομόφρονές τους ομοεθνείς μας θα είναι πολύ αργά.
Τότε θα γευθούν όλοι τη δουλεία, που γεύτηκαν οι πρόγονοί μας επί αιώνες. Και δεν θα έχουν δυνάμεις αντίστασης, καθώς δεν έχουν νόημα βίου. Και θα υποταχθούν πλείστοι όσοι στους νέους ισχυρούς ασπαζόμενοι και την πλέον ανελεύθερη πίστη τους.
Τότε θα συνέλθει από την αφασία η μαγιά του ελληνισμού και θα συνειδητοποιήσει το νόημα που δίνει στον βίο η απόφαση θυσίας ακόμη και της ζωής. Οπωσδήποτε το θηρίο θα φάει και από μας, όμως οι λοιποί θα αισθανθούν και πάλι ότι κοινή είναι η πορεία τους στο ιστορικό γίγνεσθαι. Και δεν θα είναι η μαγιά μόνο κάποια ομάδα. Αρκετοί θα μετανοήσουν για την άφρονα στάση υποτέλειας στους ισχυρούς της γης και τις μωρές «ιδεολογίες» τους και θα επανέλθουν στα πάτρια. Και θα δικαιωθεί ο Κύπριος ποιητής Μιχαηλίδης που έγραψε:
Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου, κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ιξηλείψη,
κανένας, γιατί σιέπει την που τα ‘ψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψει!
Και ακόμη ο Ρίτσος που έγραψε:
Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, — εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο,
Νά τη, πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.
Θα ξαναδώσει τα φώτα του ο ελληνισμός στον πλανήτη, τα φώτα των προγόνων μας και του Ευαγγελίου του Χριστού.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
