Σε ένα ευρύ ακροατήριο στο οποίο βρέθηκαν πολλοί νέοι άνθρωποι χθες Τρίτη 10/1, στο βιβλιοπωλείο Μάτι, πραγματοποιήθηκε από τον π. Χαράλαμπο Λίβυο Παπαδόπουλο η παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου «ΖΗΣΕ».
Ο συγγραφέας αναφέρθηκε στους ¨10 κανόνες για να ζήσεις¨ που εμπεριέχονται στο νέο βιβλίο του ¨ΖΗΣΕ Τελικά Φοβόμαστε να Πεθάνουμε ή Μήπως να Ζήσουμε;¨.
Ο π. Λίβυος ευχαρίστησε όσους παρευρέθηκαν για την αγάπη και το ενδιαφέρον που έχουν δείξει για το βιβλίο. Στη συνεχεία προχώρησε στην παρουσίαση των 10 κανόνων για να ζήσεις:
- Μπορεί κάποιος να είναι ευγνώμων παρά τα βάσανα του. Δεν υπάρχει σε αυτό που ζούμε καμία ζωή άνευ βασάνων. Αλλά συγχρόνως και ταυτοχρόνως με τα βάσανα μας, ο Θεός μας έχει δώσει δυνάμεις και ικανότητες, ώστε να μπορούμε να στεκόμαστε πιο πάνω από την πληγή μας.
- Κάθε τι για το οποίο γκρινιάζεις γίνεται απείρως χειρότερο. Είναι λογικό να γκρινιάζεις, όμως αυτό να μην γίνεται συνήθεια.
- Οι αλλαγές περνάνε από την κόλαση. Πριν από μεγάλες στη ζωή μας πάντα υπάρχει μεγάλος πειρασμός. Πολλές φορές το μυαλό αυτό δεν το καταλαβαίνει.
- Την ευτυχία δεν την βρίσκεις αλλά την φτιάχνεις. Η χαρά δεν είναι κάτι που θα βρεις στον δρόμο ή που θα προκύψει. Η χαρά και η ευτυχία είναι επιλογή.
- Μην ντρέπεσαι που είσαι άνθρωπος. Πολλές φορές προσπαθούμε να διαμορφώσουμε ένα πνευματικό προφίλ και ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι. Ξεχνάμε τα πολύ θεμελιακά και βασικά που συνιστούν την ανθρώπινη φύση και συνείδηση.
- Να διαλέγεις τους δρόμους που φοβάσαι. Κάθε δράκος φυλάει σπουδαίους θησαυρούς. Ο δρόμος που φοβάσαι έχει μέσα ένα τεράστιο δώρο για εσένα.
- Πάντα θα σκοντάφτεις σε ότι έκρυψες. Εκτός από τον συνειδητό μας εαυτό, έχουμε και έναν σκιώδη εαυτό. Τον οποίο πρέπει να φωτίσουμε, διότι όσο δεν το κάνουμε τόσο εκείνος διευθετεί την ζωή μας.
- Τόλμα να ζήσεις εκείνο που αξίζεις. Ο Θεός μας έχει πλάσει για πολύ σπουδαία πράγματα. Δεν μας έχει φτιάξει για την μιζέρια. Αυτό που αξίζεις εσύ το ορίζεις.
- Μείνε στη σιωπή. Ο βιαστικός τρόπος ζωής δεν μας βοηθάει να έρθουμε σε επαφή με τον βαθύτερο εαυτό μας. Και έτσι χάνουμε ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ύπαρξής μας.
- Την ζωή δεν την αναλύουμε αλλά την ζωή την ζούμε. Την ζωή την ζούμε και δεν την αναλύουμε μέσα στο μυαλό μας. Δεν κρίνω θετικά ή αρνητικά τα γεγονότα. Τα ζω όλα ως δρόμους και ως μαθήματα.
Σε δήλωση του στην εφημερίδα «Ολύμπιο Βήμα» είπε:
«Καταρχάς χαίρομαι που είμαι στην πόλη σας την Κατερίνη, την αγαπώ πάρα πολύ, είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι σαν συγγραφέας. Ξέρω ότι η πόλη έχει πολύ έντονο προσφυγικό στοιχειό και ως μισός πόντιος χαίρομαι να βρίσκομαι εδώ. Είναι ένα βιβλίο το οποίο διαπραγματεύεται την αρχέγονη δίψα του ανθρώπου για να ζήσει αλλά συγχρόνως υπάρχει ένας φόβος που αναστέλλει αυτή τη δίψα. Δηλαδή ενώ όλοι μέσα μας έχουμε αυτή τη δίψα της ζωής υπάρχει ταυτοχρόνως και μια ακύρωση, μια ματαίωση απέναντι στη ζωή που έχει να κάνει με το φόβο. Η ζωή έχει δυο στοιχεία τη χαρά και την οδύνη. Η οδύνη πολλές φορές μας πληγώνει, μας ταλαιπωρεί, μας δημιουργεί μια αναστολή στη ζωή. Ο φόβος μην πονέσω μας κάνει στο τέλος να μην ζήσω. Αρά το ερώτημα είναι να μην ζήσω για να μην πεθάνω; Θα ζήσω και ας πεθάνω. Με την έννοια ότι θα χαρώ το δώρο που λέγεται ζωή. Η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού στον άνθρωπο και πρέπει να τη ζήσω ακόμη και με τα βάσανά μου, τις πληγές, τα τραύματά μου.»
Στον πατέρα Λίβυο θέσαμε τα εξής ερωτήματα:
Το πρώτο που θέλω να σας ρωτήσω είναι αν η ανθρωπότητα άλλαξε επίπεδο από την άποψη των ανθρώπινων αξιών. Μήπως έκανε βήματα πίσω;
«Η αλήθεια είναι ότι παρατηρείται μια κρίση αξιών σε παγκόσμιο επίπεδο για αυτό και πληθαίνουν οι φωνές οι οποίες θέλουν να ξυπνήσουν συνειδήσεις. Δηλαδή βλέπουμε ότι κάθε φορά που υπάρχει μια κρίση στο κόσμο αναδύονται και μεγάλες προσωπικότητες. Και παγκοσμίως σιγά-σιγά βλέπουμε και στα γράμματα, στον πολιτισμό, στις τέχνες να αναδύονται προσωπικότητες. Οπότε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μια κρίση στις αξίες με τη διαφορά ότι αυτό δεν πρέπει να μας ανησυχεί. Γιατί η ζωή από μόνη της έχει μια τάση αναδόμησης, αναγέννησης δηλαδή κάτι πεθαίνει και κάτι ξαναγεννιέται. Έτσι πρέπει να διατηρούμε την ελπίδα ακόμη και μέσα στις εποχές κρίσεως. Για παράδειγμα, όταν κάτι έχει κουραστεί, έχει εξαντληθεί αυτό πρέπει να μεταλλάξει δηλαδή η κάμπια πρέπει να γίνει πεταλούδα είναι νόμος αυτός. Δεν μπορεί να γίνει πεταλούδα αν δεν γίνει κάμπια».
Το βιβλίο σας είναι γεμάτο συμβουλές για την ευτυχία του ανθρώπου. Πιστεύετε ότι η ευτυχία είναι μύηση;
«Είναι μύηση. Είναι μυστήριο, αλλά είναι συγχρόνως και μια προσωπική επιλογή. Δηλαδή τη χαρά και την ευτυχία δεν τη βρίσκεις, τη φτιάχνεις. Είναι πολύ σημαντικό αυτό να το καταλάβουμε. Δεν μπορώ να αγοράσω τη ευτυχία, δεν τη πουλούν, πρέπει εγώ ο ίδιος να τη φτιάξω κάνοντας τις σωστές επιλογές. Πρώτα δημιουργώντας σωστές συνήθειες, δημιουργικές, συνήθειες που μας εξελίσσουν. Αυτές θα φέρουν καλές επιλογές και οι καλές επιλογές θα φέρουν καλύτερα αποτελέσματα. Αρά λοιπόν η ευτυχία και η χαρά είναι μια επιλογή. Διαλέγω στη ζωή να σταθώ, να επικεντρωθώ στο θετικό που υπάρχει, να αναδυθεί από μέσα μου η δοξολογία και η ευγνωμοσύνη. Γιατί οι αιτίες είναι πάρα πολλές που δίνουν στον άνθρωπο το έναυσμα να γκρινιάζει, έχει βάσανα, έχει προβλήματα η ζωή. Ωστόσο ρεαλιστικά λέμε ότι μας συμφέρει. Αντί να σκάβουμε την κόλαση με τα ίδια μας τα χέρια πρέπει να επιλέγουμε να φτιάξουμε την ευτυχία μας, που σημαίνει μικρές καθημερινές σχεδόν αδιόρατες αλλαγές στη ζωή μου».
Σε κάποιο σημείο του βιβλίου σας λέτε: Στο Θεό τι αγαπάμε; Εκείνον ή τα δώρα Του; Πως μπορεί ο σημερινός άνθρωπος να το ξεδιαλύνει αυτό; Αν και είναι πολύ παλιό το ερώτημα, πως μπορούμε να το απαντήσουμε σήμερα;
«Οι σχέσεις που έχουμε με τον εαυτό μας και με τους άλλους προβάλουν τη σχέση που έχουμε με τον Θεό. Στις σχέσεις που κάνουμε θέλουμε από τον άλλον να πάρουμε χωρίς όμως να είμαστε έτοιμοι να αγαπήσουμε τον ίδιο. Για παράδειγμα πολλές φορές αγαπάμε την περιουσία του πατέρα μας αλλά όχι τον ίδιο τον πατέρα μας. Θέλουμε τα λεφτά του αλλά όχι τον ίδιο. Έτσι πολλές φορές στην σχέση μας με τον Θεό κάνουμε το ίδιο πράγμα. Θέλουμε αυτά που μας δίνει την υγεία, τον πλούτο, την επιτυχία αλλά δεν θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό να μπει στην καρδιά μας, να μην επηρεάσει την πραγματικότητα μας. Οπότε είναι ένας Θεός μεταπράτης, στον οποίο του μεταφέρουμε τα αιτήματα μας, αλλά στην ουσία δεν θέλουμε να μπει στη ζωή μας και να φέρει αυτή τη ριζοσπαστική αναστάτωση και αλλαγές που χρειάζονται. Για αυτό πολλές φορές χρησιμοποιούμαι τον Θεό αλλά δεν Τον αγαπάμε».
