Προς κ. Γιώργο Ράπτη.
Προς κ. Γιώργο Ράπτη.
Φίλτατε Γιώργο Ράπτη, κατ’ αρχήν σ’ ευχαριστώ για τα βαθιά συναισθήματα φιλίας και εκτίμησης που εξέφρασες σε προηγούμενο άρθρο σου προς το πρόσωπο του αείμνηστου συζύγου μου και ξέρω πως ήταν αμοιβαία. Είμαι σίγουρη πως μας βλέπει από την γειτονιά των αγγέλων και μας στέλνει τη θετική του ενέργεια. Εκεί βέβαια έχει παρέα και άλλους πολλούς «ομόδοξους», «ετερόδοξους» ή άθρησκους με τη δική τους ξεχωριστή ηθική αξία και τη δική τους αιτία σωτηρίας κατά την κρίση του Δημιουργού.
Και για όσους μόλις τώρα άνοιξαν το «δέκτη» τους, κατά την τηλεοπτική φρασεολογία, προσπαθώ να απαντήσω σε κάποια ερωτήματα που έθεσες στο διάλογο που συμπτωματικά ξεκινήσαμε με αφορμή τον παραλληλισμό που επιχείρησες σε άρθρο σου μεταξύ των Όσιρι/ Ίσιδας και Χριστού/Παναγίας. Εύλογα το ζήτημα της μετά θάνατον τύχης των ανθρώπων που δεν γνώρισαν την χριστιανική διδασκαλία στη διάρκεια της επίγειας ζωής τους εγείρει πολλά ερωτήματα και απορίες. Εμένα με καλύπτουν τα λόγια του Ησαΐα «Ιδού ο δούλος μου τον οποίον υπεστήριξα. Ο εκλεκτός μου εις τον οποίον η ψυχή μου ευηρεστήθη. Έθεσα το πνεύμα μου επ’ αυτόν. Θέλει εξαγγείλει κρίσιν εις τα έθνη. Κάλαμον συντεθλασμένον δεν θέλει συντρίψει και λινάριον καπνίζον δεν θέλει σβήσει». Τα ίδια λόγια επικαλείται και ο Ματθαίος (ιβ’ 18,20). Τουτέστιν, ο «εκλεκτός» του Θεού (ο Ιησούς Χριστός) δεν θα σβήσει ούτε την πιο μικρή φλόγα που καίει στην ψυχή του κάθε ανθρώπου.
Εύλογα διερωτάσαι επίσης και για τον «προορισμό» του ανθρώπου που εξαιτίας της «αμαρτωλής» του κατάστασης οδεύει a priori στην κόλαση και μάλιστα αφού έχει διανύσει μια σύντομη και άσκοπη ζωή. Η απάντηση συνοψίζεται στο plan B του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων την πτώση του Αδάμ και μη θέλοντας να εγκαταλείψει το δημιούργημά του, έστειλε στον κόσμο τον Νέο Αδάμ να πληρώσει το τίμημα για να ικανοποιηθεί η θεία Δικαιοσύνη. Και τώρα όλα δωρεάν. Όλα χάρισμα αρκεί να απλώσει ο καθένας το χέρι και να το δεχτεί. Αν όμως δεν το κάνει θα έχει ο ίδιος την ευθύνη. Γι’ αυτό διερωτάται ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή «Πώς ημείς θέλομεν εκφύγει εάν αμελήσουμε τόσον μεγάλη σωτηρία;»
Για το ζήτημα της ουσίας του δογματικού αυτοπροσδιορισμού των χριστιανών όπως π.χ «ορθόδοξοι» ή «ευαγγελικοί» πράγματι δεν έχουν καμιά σημασία οι τίτλοι που αποδίδουν οι ίδιοι στον εαυτό τους. Σημασία έχει να βλέπουν οι άλλοι στη ζωή τους το Χριστό. Αν όμως κάποιοι βλέπουν το παράδειγμα ή γνωρίζουν τη διδασκαλία αλλά επιμένουν να είναι Μιθραιστές, Παγανιστές ή ότι άλλο, είναι δική τους επιλογή εάν αμελήσουν μια τόσο μεγάλη σωτηρία. Γιατί ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο για να πεθάνει (πόσο μάλλον να πάει στην κόλαση) αλλά για να του δώσει μια θεϊκή υπόσταση και να τον τοποθετήσει στη θέση των εκπεσόντων αγγέλων. Πλην όμως πρέπει να περάσει από ένα «δοκιμαστικό» στάδιο ώστε μόνος του να καταξιωθεί γι’ αυτό το τόσο υψηλό «αξίωμα».
Όσο αφορά το περιεχόμενο των άρθρων που φέρουν τη υπογραφή μου, μετά από τόσα χρόνια αρθρογραφίας, θεωρώ τουλάχιστον αυτονόητη την «πατρότητα» αλλά και την «μητρότητά» τους.
Κλείνοντας, φίλε Γιώργο, ανεξάρτητα από τις όποιες απόψεις μας ελπίζω να βρεθούμε εκεί, μαζί, στην παρουσία του Θεού, στον τόπο των «Μακάρων» του Ησίοδου.
Κατερίνη 4/7/2017 Δέσποινα Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
