Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Την ακούμε πολύ συχνά αυτήν την έκφραση στις ειδήσεις, δηλαδή ότι, για παράδειγμα, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης κλπ. μέσα στη βουλή κουνώντας το δάχτυλο και με οργισμένο ύφος επιτέθηκαν ο ένας στον άλλον με επικριτικές εκφράσεις, αγανάκτηση και ειρωνεία. Σαν να λέμε ότι γίνεται πόλεμος και οι αντίπαλοι επιτίθενται μανιασμένα για να εξοντώσουν ο ένας τον άλλον.
Εγώ νομίζω ότι αυτές οι δήθεν «επιθέσεις» είναι ένα καλοστημένο θέατρο, ότι γίνονται για τα μάτια του κόσμου, για την λεγόμενη «συσπείρωση», δηλαδή να μη φύγουν οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι από το δικό μας κομματικό μαντρί και πάνε σε κάποιο άλλο.
Συνήθως αυτές τις επιθέσεις τις κάνει όποιος είναι αντιπολίτευση και τις ξεχνάει μόλις γίνει κυβέρνηση.
Εάν ερχόταν στη βουλή για συζήτηση και ψήφιση ένα νομοσχέδιο, για παράδειγμα «περί αυξήσεως του μισθού και των επιδομάτων των βουλευτών», δεν νομίζω ότι θα υπήρχε καμία σφοδρή επίθεση, αλλά αντίθετα, ότι όλοι θα συμφωνούσαν για την τσέπη τους.
Όπως γίνεται στις διάφορες επίσημες δεξιώσεις, π.χ. στο προεδρικό μέγαρο και αλλού, όπου μετά τους λόγους και τις χειραψίες, στο τέλος υπάρχουν χαμόγελα και ένας μεγάλος και πλούσιος μπουφές. Εκεί γίνεται πράγματι μια σφοδρή κατά μέτωπο επίθεση στους αστακούς και τα χαβιάρια.
Και στις επόμενες εκλογές, εάν δεν υπάρξει αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος, τους βλέπω τους σημερινούς μονομάχους να τα βρίσκουν μεταξύ τους και σαν καλά φιλαράκια να συγκυβερνήσουν