– Ότι το έχουμε χάσει, το έχουμε χάσει είναι γεγονός!
– Λες ε; Απογοητεύτηκες τελείως!
– Μα είναι δυνατόν, δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, μας λείπει το μυαλό, κάηκε ο νους μας, μας αποτελείωσε η πανδημία και η καραντίνα; Εκεί που πας να ησυχάσεις, τσουπ εμφανίζεται κάτι, συμβαίνει κάτι, και λες τώρα, Χριστέ μου εγώ είμαι πιο έξυπνος από τους άλλους; Μα τόσο πολύ έξυπνος; Και οι άλλοι γιατί να είναι τόσο ελλειμματικοί; Όταν έπεφτε μυαλό κρατούσαν ομπρέλα για να αποφύγουν και αυτό το ψέκασμα;
– Δεν μπορώ να σε βοηθήσω! Ό,τι και να πεις ένα δίκιο το χεις.
– Μόνο ένα δίκιο; Από πάνω μέχρι κάτω όλος δίκιο είμαι! Αλλά σε αφήνουν; Και δεν ξέρεις, να γελάσεις, να κλάψεις, να ξεκινήσεις ληγμένα μπας και βρεις κάπου ένα κοινό σημείο; Από τη μια γονείς φωνάζουν ότι τα εμβόλια και οι μάσκες είναι σατανικές και από την άλλη ό άλλος που ήταν σε καραντίνα στο σπίτι του βγήκε με την καραμπίνα του στην αυλή και άρχιζε να πυροβολεί ψηλά, στον ουρανό, αναστατώθηκε η γειτονιά, βγήκαν έξω να δουν τι γίνεται, βλέπουν το θέαμα, φωνάζουν την αστυνομία, όλα καλά. Ο ηλικιωμένος μια χαρά άνθρωπος, δεν τα είχε χαμένα, τον ρωτάνε τι συμβαίνει…
– Μπας και είχαν κανένα γάμο και από τη χαρά του ο άνθρωπος…
– Τίποτα, τίποτα…
– Και τότε; Τι τους είπε;
– Πυροβολούσε γιατί τα είχε βάλει με τον Θεό επειδή κόλλησε κορονοϊό!
– Αμάν βρε παιδί μου! Τι να πεις τώρα; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Είναι πολύ σοβαρά;
– Και όμως είναι πολύ σοβαρά όλα αυτά! Για σκέψου, οι μεν τα έβαλαν με τους δασκάλους που εκτελούσαν οδηγίες, αλλά δεν γινόντουσαν δεκτές από ορισμένους γονείς, πες μου αυτή η εμμονή από πού βγαίνει, ο άλλος πέρασε δεκατρείς μέρες στη ΜΕΘ, την γλύτωσε αλλά επιμένει να μην εμβολιαστεί, ας πεθάνω δηλώνει!
– Είναι μια τρέλα όλο το σκηνικό, ναι μια τεράστια τρέλα που δεν ξέρει κανείς που θα καταλήξει.
– Που άραγε;