70 χρόνια προσφοράς και δράσης του Φιλοπτώχου Συλλόγου Λιτοχώρου “Η Αγία Μαρίνα”

Στην επετειακή χρονιά των  70 χρόνων  που διοργάνωσε με επιμέλεια  το Διοικητικό Συμβούλιο  του  Φιλόπτωχου Συλλόγου «Η Αγία Μαρίνα» στο Λιτόχωρο, στη  φιλόξενη αίθουσα Ερατώ, έγινε μια ιστορική αναδρομή  στις δράσεις του από  τον  Σωτήρη Μασταγκά,  ιστορικό πλέον του Λιτοχώρου.

Την πρόσκληση της προέδρου του Συλλόγου Βούλας Μαύρου – Ασλανίδου έκαναν αποδεκτή  μέλη της Λιτοχωρίτικης κοινωνίας  αλλά και οι βουλευτές Πιερίας Φώντας Μπαραλιάκος, Μπέτη Σκούφα, ο Δήμαρχος Δίου Ολύμπου Ευ. Γερολιόλιος  και οι υποψήφιοι βουλευτές Μαρία Μίχου και  Δ. Μπέης.

Η πρόεδρος του Συλλόγου  πλαισιωμένη από το Διοικητικό Συμβούλιο  έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα και τυχερός της βραδιάς ήταν ο βουλευτής Φ. Μπαραλιάκος.  Από τα μέλη του Συλλόγου τυχερή ήταν η  Ευαγγελια Παλάσκα που κέρδισε το κόσμημα.

Ο Σωτήρης Μασταγκάς  μελέτησε  τα πεπραγμένα  70 χρόνων του Συλλόγου και  παρουσίασε μια  εμπεριστατωμένη ομιλία.

Η ομιλία του Σωτηρίου Δ. Μασταγκά

Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή και εξαιρετικό προνόμιο η ανάθεση εκφώνησης του επετειακού λόγου στη σημερινή εκδήλωση για τα 70 χρόνια του Φιλοπτώχου Συλλόγου η “Αγία Μαρίνα”. Με την ευκαιρία της κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας εύχομαι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, με αγάπη και ειρήνη στις καρδιές μας.

Η φιλανθρωπία είναι αρετή και συνεπώς η συμπα­ρά­σταση και στήριξη στις υλικές ανάγκες και δυσκο­λίες των συνανθρώπων μας αποτελεί αυτόνομη εκδή­λω­ση της κοινωνικής και χριστιανικής ζωής.

Η ίδρυση, το 1953, του Φιλοπτώχου Συλλόγου Κυ­ριών και Δεσποινίδων Λιτοχώρου η «Αγία Μαρίνα» απο­­τελεί το ορόσημο μιας μακράς πορείας κοινω­φε­λούς προσφοράς και δράσεων, η οποία συνεχίζεται χω­ρίς διακοπή μέχρι τις ημέρες μας. Ο Σύλλογος απέδειξε, στη μακρόχρονη διαδρομή του, ότι έχει ανεπτυγμένη την αίσθηση της φιλανθρω­πι­κής δράσης, του πνεύματος και του πολιτισμού. Το έρ­γο της αλληλεγγύης που επιτελεί στο Λιτόχωρο είναι πρω­τίστως κοινωνικό, δηλαδή ανθρώπινο, διότι γίνεται μέ­σα στην ατμόσφαιρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ως πρά­ξη δωρεάς προς τους συμπολίτες μας που το έχουν ανάγκη.

Σε δύσκολες καταστάσεις και σε καιρούς που μπο­ρούν να χαρακτηριστούν ως κρίσιμες και εκτάκτου ανά­γκης, είθισται οι άνθρωποι να έρχονται πιο κοντά, να δραστηριοποιούνται, να περιθάλπουν τον ανθρώπινο πό­νο και να εκφράζουν τη συναλληλία τους. Τέτοιες κα­ταστάσεις έζησαν και οι κάτοικοι της κωμόπολης στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αμέσως μετά τη Γερ­μανική Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο, μια εποχή που παρουσίαζε ιδιαίτερα οξυμένα κοινωνικά προ­βλή­ματα.

«Δανείζει Θεώ ο ελεών πτωχόν». Για τα μέλη του Συλ­λόγου και τους κατοίκους του Λιτοχώρου η φιλαν­θρω­πία είναι αυθόρμητη χωρίς υπολογισμό, είναι υπό­θε­ση καρδιάς, είναι η πρόθεση της προσφοράς χωρίς ιδιο­τέλεια. Η «Αγία Μαρίνα» καλλιέργησε τη λατρευ­τική ζωή, ανέπτυξε την αίσθηση της πρόνοιας και μέρι­μνας, επεκτάθηκε σε τομείς του ανθρώπινου βίου προ­σφέ­ροντας στην κοινωνική πρόνοια και ανακουφίζοντας τους αναξιοπαθούντας, ανήμπορους και πάσχοντας συ­μπα­τριώτες μας.

Η οργανωμένη φιλανθρωπική δραστηριότητα των Λι­το­­χωριτών έχει παράδοση, οι ρίζες της οποίας φτάνουν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Από τις αρχές του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε φιλεύσπλαχνη δραστηριό­τητα και σωματειακές δράσεις που ήταν αυθόρμητες και αποτελούσαν βιωματικές εκδηλώσεις.

Την άσκηση της έμπρακτης αγάπης και της φιλαλ­ληλίας υπέρ των πάσης φύσεως αδυνάτων, την διαπι­στώ­νουμε μέσα από τις ιστορικές πηγές του Λιτοχώρου.

Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας η συνοχή και η σύμπνοια ήταν αναγκαία στοιχεία για τη βιολογική, οικο­νομική και πολιτιστική επιβίωση του λιτοχωρίτικου λαού. Η φιλευσπλαχνία και η ελεημοσύνη υπήρξαν μοναδικές και ονομαστές στον μακεδονικό χώρο, ώστε «από πολύ παλιά, ξένοι ανα­ξιοπαθούντες, που συναντιόνταν μακριά από τον τόπο μας, προέτρεπαν ο ένας τον άλλο να επι­σκε­φθούν το Λιτόχωρο, όπου οι κάτοικοί του είναι ελεή­μονες», γράφει ο ιστορικός της εποχής.

Από τα μέσα του 19ου αιώνα και μέχρι τους τε­λευ­ταίους χρόνους της Τουρκοκρατίας ιδρύθηκαν και λει­τούργησαν στο Λιτόχωρο οι λεγόμενες Αδελφότητες (ή Συντεχνίες), που σκοπό είχαν τη διενέργεια φιλανθρω­πι­κού και θεάρεστου έργου, την τόνωση της θρησκευτι­κής και εθνικής ιδέας και τη συντήρηση των σχολείων.

Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την απελευ­θέ­ρωση της Μακεδονίας (1912), η κοινωνία του Λιτο­χώ­ρου με τα σωματεία της και τους πάσης φύσεως φο­ρείς (κρατικούς, ιδιωτικούς) επικέντρωσε το έργο της αλληλεγγύης στην αντιμετώπιση των ποικίλων κοι­νω­νικών προβλημάτων αναξιοπαθούντων, στους οποίους προσπαθούσε να προσφέρει στοργή, ελπίδα και ένα καλύτερο μέλλον.

Μέχρι το 1940 ιδρύθηκαν και λειτούργησαν δέκα τέσ­­σερις (14) σύλλογοι, οι οποίοι αποτέλεσαν τον πυλώνα της κοινω­νίας των πολιτών του Λιτοχώρου, προήγαγαν την κοι­νω­νική προσφορά και εξυπηρέτησαν ζωτικές ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης.

Πρωταγωνιστής στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα είναι το Φιλανθρωπικό Σωματείο «Ο ΟΛΥΜΠΟΣ», το οποίο ιδρύθηκε το 1908 και λειτούργησε ως ο κατ’ εξο­χήν φορέας πρόνοιας και μέριμνας.

Στα δύσκολα και επώδυνα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου της δεκαετίας του 1940 παρατηρήθηκε έλλειψη τροφίμων, ανεπάρκεια φαρ­μά­­κων και ειδών πρώτης ανάγκης. Το έργο της αλλη­λεγ­γύης, παρά τις δυσχέρειες, επικεντρώθηκε στην αντι­με­τώπιση των ποικίλων ιατροκοινωνικών προβλη­μάτων αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας, στους οποίους προ­σφέρ­θηκε στοργή και ελπίδα.

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του  1950. Η περίοδος αυτή στην Ελλάδα βιώνεται πολύτροπα από τους ανθρώπους που βγαίνουν από τις τρικυμίες της δεκα­ετίας του  1940. Από τη μια συντελούνται μεταβολές μεγάλης κλίμακας, όπως η αστικοποίηση, η μετα­νά­στευση και η βιομηχανική ανάπτυξη κι από την άλλη δημιουργούνται αντιδράσεις σε μια ελληνική κοινωνία διχασμένη πολιτικά.

Τη δεκαετία του 1950 το Λιτόχωρο πάλευε να επι­βιώσει, ρημαγμένο από δύο καταστροφικά γεγονότα: Τη Γερμανική Κατοχή και τον εμφύλιο σπαραγμό. Τρε­κλίζοντας ο τόπος προσπαθούσε να σταθεί ξανά στα πό­δια του, έπειτα από απανωτά κτυπήματα. Το βιοτικό επίπεδο ήταν πολύ χα­μηλό και κάποιοι Λιτοχωρίτες αναζητούσαν ένα πιο υποφερτό μέλλον στο εξωτερικό.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε στιγμές συμφοράς και εξαθλίωσης, καμιά εντολή του Χριστού δεν βρήκε τόσο μεγάλη απήχηση όσο το «αγάπα τον πλησίον σου». Ο Θεός μας καλεί να είμαστε σπλαχνικοί και οικτίρμονες προς όλους τους ανθρώπους, δηλαδή φι­λάν­­θρωποι, όπως σπλαχνικός – οικτίρμων είναι κι ο Θεός προς εμάς, δηλαδή φιλάνθρωπος. Στα 1953 η χριστιανική ταυ­τό­τητα των κυριών και δεσποινίδων του Λιτοχώρου εκδη­λώ­θηκε με την οργανωμένη φιλανθρωπική δράση και την ίδρυση του Φιλοπτώχου Συλλόγου η «Αγία Μα­ρί­να». Οι γυναίκες του Λιτοχώρου ευαισθητοποιή­θηκαν για την καταπολέμηση των πολλαπλών μορφών δυστυ­χίας, διαπίστωσαν ότι χωρίς αλληλεγγύη και φι­λευ­σπλα­χνία το μέλλον της κοινωνίας είναι ζοφερό. Συγκι­νήθηκαν και προθυμοποιήθηκαν να προσφέρουν βοήθεια στους συνανθρώπους που βρίσκονταν στην ανάγκη.

Την 6η Απριλίου 1953, ημέρα Δευτέρα και ώρα 6η μ.μ., συγκεντρώθηκαν και συνεδρίασαν σε αίθουσα του Α΄ Δημοτικού Σχολείου Λιτοχώρου τα ιδρυτικά μέλη του Φιλοπτώχου Συλλόγου Κυριών και Δεσποινίδων η «Αγία Μαρίνα» προκειμένου να υπογράψουν την ιδρυ­τι­κή πράξη, το καταστατικό της οποίας αναγνωρίστηκε και εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Κατερίνης. Από την ίδρυση μέχρι σήμερα είχαμε δύο τροποποιήσεις του καταστατικού του Φιλοπτώχου Συλλόγου, το 1971 και το 1973.

Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του ο Σύλλογος  ανέπτυξε ποικιλόμορφο φιλανθρωπικό έργο, βιώνοντας αξιοσημείωτη δραστηριότητα που άρ­χισε να γίνεται εμφανής από την ίδρυσή της ακόμη. Συ­­νέ­­δραμε εκατοντάδες ενδεείς, ενίσχυσε απόρους και ανέρ­­γους συνδημότες, ασθενείς και ανήμπορους συναν­θρώ­πους μας, με τρόπο διακριτικό, αλλά πάντα ουσιαστι­κό και άμεσο.

Στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝ της Κατερίνης, σε φύλλο του Ιανουαρίου 1954, είναι δημοσιευμένη μια μεγάλη και ωραία ανταπόκριση για τη δράση του Συλλόγου.   

Η Αλληλοβοηθητική και Αγαθοεργός Αδελφότης ο «ΟΛΥΜΠΟΣ» των εν New York (Μπρούκλιν) της Αμε­ρι­κής Λιτοχωριτών συνέδραμε παντοιοτρόπως τους φι­λανθρωπικούς σκοπούς του Φιλοπτώχου Συλλόγου. Από το 1954, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης της Αδελ­φότητος, στελνόταν κατ’ έτος αρχικά χρηματικό πο­σό σε δολάρια για την ενίσχυση του ταμείου του Συλλόγου.

Λίγα λόγια για το εξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας. Χρο­νολογείται από το 1917, σύμφωνα με κτητορική επι­γραφή του ναού. Οι κάτοικοι του Λι­τοχώρου αποφάσισαν να ξανακτίσουν τον μικρό ναό που ήταν αφιερωμένος στην Αγία Μαρίνα. Στο Αρχείο Οικουμενικού Πα­τριαρ­χείου Κωνσταντινουπόλεως, Κώδικας Πατριαρχικής Αλληλογραφίας, υπάρχουν τα σχετικά έγγραφα. Το εξωκλήσι υπήρχε στην Επανάσταση του Ολύμπου το 1878, αναφέρεται στα γεγονότα και κάηκε από τους Τούρκους.

Αμέσως μετά την ίδρυσή του ο Σύλλογος ανέπτυξε σημαντική φιλανθρωπική κίνηση και δραστηριότητα, με την παροχή βοήθειας προς πάσχοντας και δοκιμαζό­με­νους συμπολίτες μας. Βοήθησε άπορους δημότες, έδω­σε χρηματικά βοηθήματα (οικογενειακά, ατομικά, μαθητικά, φοιτητικά), αγόρασε τρόφιμα, πλήρωσε ενοίκια, κάλυψε την αγορά των φαρμάκων, πλήρωσε καυσόξυλα για τον χειμώνα. Συ­μπαρα­στάθηκε πάντοτε στο μέτρο των οικονο­μικών δυνατοτήτων, τον πολύτεκνο, την χήρα μητέρα, τον άστεγο, τον ασθενή, τα ορφανά, την άγαμη μητέρα. Κα­τά τις εορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα χο­ρήγησε έκτακτη ενίσχυση σε ενδεείς αδελφούς μας (χρήματα και διάφορα είδη). Συμπαραστάθηκε στον πό­νο και τη δυστυχία, δίνοντας βοηθήματα σε άπορες οικο­γένειες.

Ξεφυλλίζοντας το αρχείο και τα πρακτικά συνε­δριά­σεων του Διοικητικού Συμβουλίου, εντυπω­σιαζό­μαστε από το πλούσιο έργο των πρώτων χρόνων, μετά το 1953 και το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960.

Κατ’ έτος, σχεδόν, γινόταν λαχειοφόρος αγορά για την ενίσχυση του ταμείου του Συλλόγου. Τα μέλη για τον σκοπό αυτό προσέ­φε­ραν εργόχειρα, λευκά είδη, είδη σπιτιού κλπ. Την πε­ρίοδο αυτή επίσης, ομογενείς της Αμερικής έστελναν δέματα με ρούχα, τα οποία οι κυρίες της «Αγίας Μα­ρίνας» μοίραζαν σε άπορους συνανθρώ­πους μας.

Ως προς τη συμβολή του Φιλοπτώχου Συλλόγου στη λει­τουργία του εξαταξίου Γυμνασίου Λιτοχώρου τα έτη 1953-1964, σας γνωρίζω ότι μέχρι το 1964 ήταν δημοσυντήρητο, δηλαδή η κοινοτική αρχή και η κοινωνία του Λιτοχώρου κάλυπτε τα έξοδα προς συντήρηση. Οι μαθητές πλήρωναν συνδρομή φοίτησης και αγόραζαν οι ίδιοι τα βιβλία τους.

Ο Φιλόπτωχος Σύλλογος η «Αγία Μαρίνα» είναι υπερήφανος για την προσφορά και συνδρομή του και στον τομέα της προ­σπά­θειας να λειτουργήσουν τα σχολεία της κωμόπολης. Αυτή την πολύ βαριά «κληρονομιά» που έχει το Λιτόχωρο στην παιδεία και εκπαίδευση, την πήγε ακόμα ένα βήμα πιο μπροστά ο Σύλλογος.

Την τριετία 1961-1964 οι κυρίες του Φιλοπτώχου Συλ­λόγου δημιούργησαν και λειτούργησαν με προ­σωπική φροντίδα και απασχόληση των μελών οργανωμένο και συστηματικό μαθητικό συσσίτιο και εστιατόριο. Η «λέσχη», όπως ονομαζόταν.

Η φιλανθρωπική αυτή δράση αποσκοπούσε και στην προσπάθεια να διατηρηθεί ο απαραίτητος συνολικός αριθμός μαθητών που απαιτείτο για τη λειτουργία του εξαταξίου Γυ­μνασίου.

Τιμώντας τις Προέδρους και τα Μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων παρατηρούμε ότι από την ίδρυση μέχρι το 1972 η θητεία του Διοι­κητικού Συμβουλίου ήταν ετησία. Κατόπιν της τροποποιήσεως του καταστατικού, από το 1972 μέχρι σή­μερα η θητεία των μελών είναι διετής.

Η διατήρηση «εν ζωή» και η βιωσιμότητα της «Αγίας Μαρίνας» απαιτεί δουλειά, προσωπικό χρόνο, «θυ­­σίες» που οι κυρίες κάνουν με αγάπη, ευγένεια και το χαμόγελο της καλοσύνης, καθώς τα καλά έργα της φιλανθρωπίας στο Λιτόχωρο δεν είναι νεκρό γράμμα, αλ­λά μια τεράστια κινητήρια δύναμη, η οποία μετα­μορφώνεται σε πράξη αλληλεγγύης και σε έργα χρι­στιανικής αγάπης.

Πρώτη πρόεδρος της Φιλοπτώχου το 1953 ήταν η Μαρία σύζυγος του Αποστόλου Τζουμάκα, μέχρι σήμερα διετέλεσαν πρόεδροι 20 γυναίκες, δεκάδες είναι τα διατελέσαντα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου και ο μεγαλύτερος αριθμός εγγεγραμμένων μελών ήταν τα έτη 2006 και 2015 με 756 και 640 μέλη αντίστοιχα.

Από την ίδρυσή του και για πολλές δεκαετίες ο Φιλόπτωχος Σύλλογος η «Αγία Μαρίνα» έκανε στέγη και γραφεία του τις οικίες των εκάστοτε μελών του Δι­οι­κητικού Συμβουλίου, και κυρίως των προέδρων. Από το 2014 απέκτησε δικό του γραφείο σε χώρο που παραχώρησε ο Δήμος μέσα στο Πολιτιστικό Κέντρο.

Ως προς τα έσοδα και τους πόρους ο Σύλλογος δεν έχει ακίνητα και περιουσιακά στοιχεία. Οι συνδρομές και οι δωρεές αποτελούν το βασικό του εισόδημα. Γνωρίζουν οι ευλαβείς και πιστοί Λιτοχωρίτες ότι ο Σύλλογος επι­τε­λεί σημαντικό έργο, γι’ αυτό τον στηρίζουν και τον ενι­σχύουν οικονομικά. Επιθυμία είναι όλοι μαζί να κά­νουμε το κάτι παραπάνω. Αναφέρω επιγραμματικά τους πόρους και τα έσοδα. Είναι:

• – Η συνδρομή των μελών. Αρχικά ήταν μηνιαία, κάποια χρονιά έγινε ετήσια.
• – Δωρεές και χορηγίες, κυρίως «εις μνήμην», «αντί μνημοσύνου», «αντί στεφάνου».
• – Η Αδελφότητα Λιτοχωριτών της Νέας Υόρκης Αμερικής, ο μεγαλύτερος δωρητής.
• – Η περιφορά του δίσκου υπέρ των πτωχών στις εκκλησίες, που σταμάτησε το 2003.
• – Το κουτί της αγάπης στην είσοδο των εκκλησιών, που σταμάτησε το 2003.
• – Κοινωνικές και άλλες εκδηλώσεις, όπως: Απογευματινός καφές, βραδιά ταβέρνας, εκδρομές, τέλεση ιεράς ακολουθίας, παρακολούθηση πολιτιστικών παραστάσεων.
• – Ημερολόγια του έτους, που ξεκίνησαν το 2006.
• – Λαχειοφόρος αγορά.
• – Συνδρομή από φορείς και από Νομικά Πρόσωπα.

Για το φιλανθρωπικό έργο του Συλλό­γου από το 1953 μέχρι σήμερα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η «Αγία Μαρίνα» έχει γίνει «στέγη» των αναξιο­πα­θούντων και απόρων συμπολιτών μας, βοηθώντας το κατά δύναμη και δίνοντας το παρών της εθελοντικής και ανιδιοτελούς προσφοράς της. Η διακονία της επε­κτεί­νεται σε πολλούς και νευραλγικούς τομείς, παρ’ όλες τις δυσμενείς εξωτερικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες αρκετές φορές βρέθηκε, ιδίως κατά τις οικο­νομικές κρίσεις.

Από το 1953 μέχρι τις ημέρες μας ο Φιλόπτωχος Σύλλογος ανέπτυξε τη φιλανθρωπία στους συγχωρια­νούς μας που έχουν ανάγκη. Κανείς δεν μπορεί να προφασιστεί ότι δεν τους γνωρίζει. Είναι δίπλα μας και τους συναντούμε καθημερινά. Είναι η χήρα γυ­ναί­κα που ξενοδουλεύει για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Είναι ο άνεργος και άστεγος πατέρας που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της οικογένειάς του. Εί­ναι ο άρρωστος που δεν έχει ιατροφαρμακευτική πε­ρίθαλψη. Είναι ο σπουδαστής, ο μαθητής που δεν μπο­ρεί να σπουδάσει. Είναι ο άνεργος πτυχιούχος που δεν μπορεί να αποκατασταθεί επαγγελματικά. Είναι ο συντα­ξιούχος, ο υπερήλικας που στερείται τα ανα­γκαία. Και τόσοι άλλοι.

Από το αρ­χείο του Συλλόγου (πρακτικά, βιβλία ταμείου, πρωτόκολλα αλληλογραφίας, φάκελοι εγγράφων) μαθαίνουμε τους οικο­νομικούς απολογισμούς και που διατίθεντο ανα­λυ­τικώς οι εκάστοτε πόροι και τα έσοδα.

Για τις εκδηλώσεις και δραστηριότητες του Συλλόγου είναι γνωστό ότι υπάρχουν μερικές μόνιμες, σταθερές, οργανωμένες δραστηριότητες, οι οποίες παγιώθηκαν τις τελευταίες δεκα­ετίες και καθιερώθηκαν στην πρακτική και αντίληψη τόσο των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου όσο και των μελών του Φιλοπτώχου Συλλόγου. Αυτές είναι, α) η τέλεση Θείας Λειτουργίας στο εξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας την εβδομάδα της Διακαινησίμου, β) η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας, γ) η τέλεση Θείας Λειτουργίας την ημέρα των Εισοδίων της Θεο­τόκου (21 Νοεμβρίου), δ) Θεία Λειτουργία στο παλιό μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου και ε) μια μεγάλη εκδρομή.

Λίγα λόγια για τη  λειτουργία Εκκλησιαστικής Χορω­δίας (1994-2012). Με δεδομένη την ευαισθησία των Λιτοχωριτών στη μου­­σική και την καλλιφωνία, οι κυρίες του Φιλοπτώχου Συλ­λόγου το 1994 πρωτοτυπώντας, ίδρυ­σαν γυναικεία Εκκλησιαστική Χορωδία. Με δάσκαλο και μαέστρο τον Σπύρο Ντάβανο τα μέλη του Συλ­λόγου πλαισίωσαν και στήριξαν την υπόθεση της χο­ρωδίας των γυναικών.

Ο Σύλλογος αναμφι­σβή­τητα αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του Λιτοχώρου.

«Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». Με τους λόγους αυτούς του Αποστόλου Παύλου ο Φιλό­πτωχος Σύλλογος κρούει την πόρτα της καρδιάς μας, ζητώντας τη συνδρομή για τους πτωχούς και κοινωνικά-οικο­νο­μικά αδύναμους συμπολίτες μας. Μας ζητά να ανοίξουμε την καρδιά μας και να δώσουμε αγάπη στον συ­νάνθρωπο, τον «άλλο», τον «ξένο», που είναι «εικόνα Θεού», η ζωντανή παρουσία του Θεού στον κόσμο. Μια εικόνα πληγωμένη, ματωμένη, προδομένη, εγκαταλελειμμένη ίσως από συγκυρίες και ατυχίες, αλλά μπο­ρεί και από την αναλγησία και την απανθρωπιά των καιρών. Στον πόνο και τη θλίψη των συνανθρώπων ο Φιλόπτωχος Σύλλογος μάς καλεί να ονειρευτούμε, να χτί­σουμε, να οραματιστούμε και παράλληλα να στηρίξουμε, στην πράξη κι όχι στα λόγια, τον ενδεή και απελ­πισμένο, ο οποίος περιμένει το δικό μας χέρι βοή­θειας για να αντέξει, να κρατηθεί, για να μην απο­κάμει.

Σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας και στενό­τη­τας, όπως είναι αυτή που διανύουμε τον τελευταίο και­ρό, και που ο περισσότερος κόσμος ζει στην καθημερινή του ζωή την οικονομική πίεση και την ανέχεια, δεν είναι ούτε ευχάριστο, αλλά ούτε και εύκολο να έρ­χεται κάποιος φορέας και να ζητεί τον οβολό των ανθρώπων προτρέποντάς τους να συμπαρασταθούν οικον­ο­μικά στους έχοντες ανάγκη. Όμως, η βοήθεια και η συμπαράσταση που ένας άνθρωπος δίνει στον άλλο είναι ένα γεγονός που εκδηλώνεται από κίνητρα που φωλιάζουν στα βάθη της ύπαρξής μας.

Τότε, το έτος 1953, οι κυρίες και δεσποινίδες του Λι­τοχώρου μπήκαν μπροστά, δεν λύγισαν, στάθηκαν όρ­θιες και οργάνωσαν τη φιλανθρωπία, για να ζήσουν οι φτωχοί και να σωθούν οι δοκιμαζόμενοι συμπατριώ­τες μας. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Φιλόπτωχος Σύλλογος ανέπτυξε το φιλανθρωπικό του έργο, ευελπιστώντας ότι η Λιτοχωρίτικη κοινωνία θα εξελιχθεί σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών και ευτυ­χισμένων δημοτών, με μηχανισμούς μέριμνας προς στή­ριξη των εχόντων ανάγκη. Διανύοντας τον 21ο αιώνα, δυστυχώς δια­πιστώνουμε ότι οι κρατικές υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας παραμένουν ατελείς.

Σήμερα, τα προαναφερθέντα ιστορικά χαρακτηρι­στι­κά του Συλλόγου, συνδυαστικά με τη διάθεση για πα­ρα­γωγή έργου από τα διοικητικά συμβούλια, τη συνερ­γασία των μελών και φίλων, την υφιστάμενη εσω­τε­ρική του οργάνωση καθώς και την οριοθέτηση στό­χων, στηρίζουν την προσδοκία ότι ο Φιλόπτωχος Σύλ­λογος Γυναικών και Δεσποινίδων Λιτοχώρου η «Αγία Μαρίνα» θα συνεχίσει τη φιλανθρωπική δράση του με τρόπο αποτελεσματικό και ποικιλόμορφο.

Το ευχόμαστε, γιατί το έργο των κυριών είναι θεά­ρεστο.

«ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η παραπάνω ομιλία εκφωνήθηκε την 5 Φεβρουαρίου 2023, ημέρα Κυριακή, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Λιτοχώρου, στην επετειακή εκδήλωση των 70 χρόνων από την ίδρυση και λειτουργία του Φιλοπτώχου Συλλόγου “Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ”».