Στην επετειακή χρονιά των 70 χρόνων που διοργάνωσε με επιμέλεια το Διοικητικό Συμβούλιο του Φιλόπτωχου Συλλόγου «Η Αγία Μαρίνα» στο Λιτόχωρο, στη φιλόξενη αίθουσα Ερατώ, έγινε μια ιστορική αναδρομή στις δράσεις του από τον Σωτήρη Μασταγκά, ιστορικό πλέον του Λιτοχώρου.
Την πρόσκληση της προέδρου του Συλλόγου Βούλας Μαύρου – Ασλανίδου έκαναν αποδεκτή μέλη της Λιτοχωρίτικης κοινωνίας αλλά και οι βουλευτές Πιερίας Φώντας Μπαραλιάκος, Μπέτη Σκούφα, ο Δήμαρχος Δίου Ολύμπου Ευ. Γερολιόλιος και οι υποψήφιοι βουλευτές Μαρία Μίχου και Δ. Μπέης.
Η πρόεδρος του Συλλόγου πλαισιωμένη από το Διοικητικό Συμβούλιο έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα και τυχερός της βραδιάς ήταν ο βουλευτής Φ. Μπαραλιάκος. Από τα μέλη του Συλλόγου τυχερή ήταν η Ευαγγελια Παλάσκα που κέρδισε το κόσμημα.
Ο Σωτήρης Μασταγκάς μελέτησε τα πεπραγμένα 70 χρόνων του Συλλόγου και παρουσίασε μια εμπεριστατωμένη ομιλία.
Η ομιλία του Σωτηρίου Δ. Μασταγκά
Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή και εξαιρετικό προνόμιο η ανάθεση εκφώνησης του επετειακού λόγου στη σημερινή εκδήλωση για τα 70 χρόνια του Φιλοπτώχου Συλλόγου η “Αγία Μαρίνα”. Με την ευκαιρία της κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας εύχομαι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, με αγάπη και ειρήνη στις καρδιές μας.
Η φιλανθρωπία είναι αρετή και συνεπώς η συμπαράσταση και στήριξη στις υλικές ανάγκες και δυσκολίες των συνανθρώπων μας αποτελεί αυτόνομη εκδήλωση της κοινωνικής και χριστιανικής ζωής.
Η ίδρυση, το 1953, του Φιλοπτώχου Συλλόγου Κυριών και Δεσποινίδων Λιτοχώρου η «Αγία Μαρίνα» αποτελεί το ορόσημο μιας μακράς πορείας κοινωφελούς προσφοράς και δράσεων, η οποία συνεχίζεται χωρίς διακοπή μέχρι τις ημέρες μας. Ο Σύλλογος απέδειξε, στη μακρόχρονη διαδρομή του, ότι έχει ανεπτυγμένη την αίσθηση της φιλανθρωπικής δράσης, του πνεύματος και του πολιτισμού. Το έργο της αλληλεγγύης που επιτελεί στο Λιτόχωρο είναι πρωτίστως κοινωνικό, δηλαδή ανθρώπινο, διότι γίνεται μέσα στην ατμόσφαιρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ως πράξη δωρεάς προς τους συμπολίτες μας που το έχουν ανάγκη.
Σε δύσκολες καταστάσεις και σε καιρούς που μπορούν να χαρακτηριστούν ως κρίσιμες και εκτάκτου ανάγκης, είθισται οι άνθρωποι να έρχονται πιο κοντά, να δραστηριοποιούνται, να περιθάλπουν τον ανθρώπινο πόνο και να εκφράζουν τη συναλληλία τους. Τέτοιες καταστάσεις έζησαν και οι κάτοικοι της κωμόπολης στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αμέσως μετά τη Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο, μια εποχή που παρουσίαζε ιδιαίτερα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα.
«Δανείζει Θεώ ο ελεών πτωχόν». Για τα μέλη του Συλλόγου και τους κατοίκους του Λιτοχώρου η φιλανθρωπία είναι αυθόρμητη χωρίς υπολογισμό, είναι υπόθεση καρδιάς, είναι η πρόθεση της προσφοράς χωρίς ιδιοτέλεια. Η «Αγία Μαρίνα» καλλιέργησε τη λατρευτική ζωή, ανέπτυξε την αίσθηση της πρόνοιας και μέριμνας, επεκτάθηκε σε τομείς του ανθρώπινου βίου προσφέροντας στην κοινωνική πρόνοια και ανακουφίζοντας τους αναξιοπαθούντας, ανήμπορους και πάσχοντας συμπατριώτες μας.
Η οργανωμένη φιλανθρωπική δραστηριότητα των Λιτοχωριτών έχει παράδοση, οι ρίζες της οποίας φτάνουν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Από τις αρχές του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε φιλεύσπλαχνη δραστηριότητα και σωματειακές δράσεις που ήταν αυθόρμητες και αποτελούσαν βιωματικές εκδηλώσεις.
Την άσκηση της έμπρακτης αγάπης και της φιλαλληλίας υπέρ των πάσης φύσεως αδυνάτων, την διαπιστώνουμε μέσα από τις ιστορικές πηγές του Λιτοχώρου.
Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας η συνοχή και η σύμπνοια ήταν αναγκαία στοιχεία για τη βιολογική, οικονομική και πολιτιστική επιβίωση του λιτοχωρίτικου λαού. Η φιλευσπλαχνία και η ελεημοσύνη υπήρξαν μοναδικές και ονομαστές στον μακεδονικό χώρο, ώστε «από πολύ παλιά, ξένοι αναξιοπαθούντες, που συναντιόνταν μακριά από τον τόπο μας, προέτρεπαν ο ένας τον άλλο να επισκεφθούν το Λιτόχωρο, όπου οι κάτοικοί του είναι ελεήμονες», γράφει ο ιστορικός της εποχής.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα και μέχρι τους τελευταίους χρόνους της Τουρκοκρατίας ιδρύθηκαν και λειτούργησαν στο Λιτόχωρο οι λεγόμενες Αδελφότητες (ή Συντεχνίες), που σκοπό είχαν τη διενέργεια φιλανθρωπικού και θεάρεστου έργου, την τόνωση της θρησκευτικής και εθνικής ιδέας και τη συντήρηση των σχολείων.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας (1912), η κοινωνία του Λιτοχώρου με τα σωματεία της και τους πάσης φύσεως φορείς (κρατικούς, ιδιωτικούς) επικέντρωσε το έργο της αλληλεγγύης στην αντιμετώπιση των ποικίλων κοινωνικών προβλημάτων αναξιοπαθούντων, στους οποίους προσπαθούσε να προσφέρει στοργή, ελπίδα και ένα καλύτερο μέλλον.
Μέχρι το 1940 ιδρύθηκαν και λειτούργησαν δέκα τέσσερις (14) σύλλογοι, οι οποίοι αποτέλεσαν τον πυλώνα της κοινωνίας των πολιτών του Λιτοχώρου, προήγαγαν την κοινωνική προσφορά και εξυπηρέτησαν ζωτικές ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης.
Πρωταγωνιστής στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα είναι το Φιλανθρωπικό Σωματείο «Ο ΟΛΥΜΠΟΣ», το οποίο ιδρύθηκε το 1908 και λειτούργησε ως ο κατ’ εξοχήν φορέας πρόνοιας και μέριμνας.
Στα δύσκολα και επώδυνα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου της δεκαετίας του 1940 παρατηρήθηκε έλλειψη τροφίμων, ανεπάρκεια φαρμάκων και ειδών πρώτης ανάγκης. Το έργο της αλληλεγγύης, παρά τις δυσχέρειες, επικεντρώθηκε στην αντιμετώπιση των ποικίλων ιατροκοινωνικών προβλημάτων αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας, στους οποίους προσφέρθηκε στοργή και ελπίδα.
Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Η περίοδος αυτή στην Ελλάδα βιώνεται πολύτροπα από τους ανθρώπους που βγαίνουν από τις τρικυμίες της δεκαετίας του 1940. Από τη μια συντελούνται μεταβολές μεγάλης κλίμακας, όπως η αστικοποίηση, η μετανάστευση και η βιομηχανική ανάπτυξη κι από την άλλη δημιουργούνται αντιδράσεις σε μια ελληνική κοινωνία διχασμένη πολιτικά.
Τη δεκαετία του 1950 το Λιτόχωρο πάλευε να επιβιώσει, ρημαγμένο από δύο καταστροφικά γεγονότα: Τη Γερμανική Κατοχή και τον εμφύλιο σπαραγμό. Τρεκλίζοντας ο τόπος προσπαθούσε να σταθεί ξανά στα πόδια του, έπειτα από απανωτά κτυπήματα. Το βιοτικό επίπεδο ήταν πολύ χαμηλό και κάποιοι Λιτοχωρίτες αναζητούσαν ένα πιο υποφερτό μέλλον στο εξωτερικό.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε στιγμές συμφοράς και εξαθλίωσης, καμιά εντολή του Χριστού δεν βρήκε τόσο μεγάλη απήχηση όσο το «αγάπα τον πλησίον σου». Ο Θεός μας καλεί να είμαστε σπλαχνικοί και οικτίρμονες προς όλους τους ανθρώπους, δηλαδή φιλάνθρωποι, όπως σπλαχνικός – οικτίρμων είναι κι ο Θεός προς εμάς, δηλαδή φιλάνθρωπος. Στα 1953 η χριστιανική ταυτότητα των κυριών και δεσποινίδων του Λιτοχώρου εκδηλώθηκε με την οργανωμένη φιλανθρωπική δράση και την ίδρυση του Φιλοπτώχου Συλλόγου η «Αγία Μαρίνα». Οι γυναίκες του Λιτοχώρου ευαισθητοποιήθηκαν για την καταπολέμηση των πολλαπλών μορφών δυστυχίας, διαπίστωσαν ότι χωρίς αλληλεγγύη και φιλευσπλαχνία το μέλλον της κοινωνίας είναι ζοφερό. Συγκινήθηκαν και προθυμοποιήθηκαν να προσφέρουν βοήθεια στους συνανθρώπους που βρίσκονταν στην ανάγκη.
Την 6η Απριλίου 1953, ημέρα Δευτέρα και ώρα 6η μ.μ., συγκεντρώθηκαν και συνεδρίασαν σε αίθουσα του Α΄ Δημοτικού Σχολείου Λιτοχώρου τα ιδρυτικά μέλη του Φιλοπτώχου Συλλόγου Κυριών και Δεσποινίδων η «Αγία Μαρίνα» προκειμένου να υπογράψουν την ιδρυτική πράξη, το καταστατικό της οποίας αναγνωρίστηκε και εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Κατερίνης. Από την ίδρυση μέχρι σήμερα είχαμε δύο τροποποιήσεις του καταστατικού του Φιλοπτώχου Συλλόγου, το 1971 και το 1973.
Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του ο Σύλλογος ανέπτυξε ποικιλόμορφο φιλανθρωπικό έργο, βιώνοντας αξιοσημείωτη δραστηριότητα που άρχισε να γίνεται εμφανής από την ίδρυσή της ακόμη. Συνέδραμε εκατοντάδες ενδεείς, ενίσχυσε απόρους και ανέργους συνδημότες, ασθενείς και ανήμπορους συνανθρώπους μας, με τρόπο διακριτικό, αλλά πάντα ουσιαστικό και άμεσο.
Στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝ της Κατερίνης, σε φύλλο του Ιανουαρίου 1954, είναι δημοσιευμένη μια μεγάλη και ωραία ανταπόκριση για τη δράση του Συλλόγου.
Η Αλληλοβοηθητική και Αγαθοεργός Αδελφότης ο «ΟΛΥΜΠΟΣ» των εν New York (Μπρούκλιν) της Αμερικής Λιτοχωριτών συνέδραμε παντοιοτρόπως τους φιλανθρωπικούς σκοπούς του Φιλοπτώχου Συλλόγου. Από το 1954, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης της Αδελφότητος, στελνόταν κατ’ έτος αρχικά χρηματικό ποσό σε δολάρια για την ενίσχυση του ταμείου του Συλλόγου.
Λίγα λόγια για το εξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας. Χρονολογείται από το 1917, σύμφωνα με κτητορική επιγραφή του ναού. Οι κάτοικοι του Λιτοχώρου αποφάσισαν να ξανακτίσουν τον μικρό ναό που ήταν αφιερωμένος στην Αγία Μαρίνα. Στο Αρχείο Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, Κώδικας Πατριαρχικής Αλληλογραφίας, υπάρχουν τα σχετικά έγγραφα. Το εξωκλήσι υπήρχε στην Επανάσταση του Ολύμπου το 1878, αναφέρεται στα γεγονότα και κάηκε από τους Τούρκους.
Αμέσως μετά την ίδρυσή του ο Σύλλογος ανέπτυξε σημαντική φιλανθρωπική κίνηση και δραστηριότητα, με την παροχή βοήθειας προς πάσχοντας και δοκιμαζόμενους συμπολίτες μας. Βοήθησε άπορους δημότες, έδωσε χρηματικά βοηθήματα (οικογενειακά, ατομικά, μαθητικά, φοιτητικά), αγόρασε τρόφιμα, πλήρωσε ενοίκια, κάλυψε την αγορά των φαρμάκων, πλήρωσε καυσόξυλα για τον χειμώνα. Συμπαραστάθηκε πάντοτε στο μέτρο των οικονομικών δυνατοτήτων, τον πολύτεκνο, την χήρα μητέρα, τον άστεγο, τον ασθενή, τα ορφανά, την άγαμη μητέρα. Κατά τις εορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα χορήγησε έκτακτη ενίσχυση σε ενδεείς αδελφούς μας (χρήματα και διάφορα είδη). Συμπαραστάθηκε στον πόνο και τη δυστυχία, δίνοντας βοηθήματα σε άπορες οικογένειες.
Ξεφυλλίζοντας το αρχείο και τα πρακτικά συνεδριάσεων του Διοικητικού Συμβουλίου, εντυπωσιαζόμαστε από το πλούσιο έργο των πρώτων χρόνων, μετά το 1953 και το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960.
Κατ’ έτος, σχεδόν, γινόταν λαχειοφόρος αγορά για την ενίσχυση του ταμείου του Συλλόγου. Τα μέλη για τον σκοπό αυτό προσέφεραν εργόχειρα, λευκά είδη, είδη σπιτιού κλπ. Την περίοδο αυτή επίσης, ομογενείς της Αμερικής έστελναν δέματα με ρούχα, τα οποία οι κυρίες της «Αγίας Μαρίνας» μοίραζαν σε άπορους συνανθρώπους μας.
Ως προς τη συμβολή του Φιλοπτώχου Συλλόγου στη λειτουργία του εξαταξίου Γυμνασίου Λιτοχώρου τα έτη 1953-1964, σας γνωρίζω ότι μέχρι το 1964 ήταν δημοσυντήρητο, δηλαδή η κοινοτική αρχή και η κοινωνία του Λιτοχώρου κάλυπτε τα έξοδα προς συντήρηση. Οι μαθητές πλήρωναν συνδρομή φοίτησης και αγόραζαν οι ίδιοι τα βιβλία τους.
Ο Φιλόπτωχος Σύλλογος η «Αγία Μαρίνα» είναι υπερήφανος για την προσφορά και συνδρομή του και στον τομέα της προσπάθειας να λειτουργήσουν τα σχολεία της κωμόπολης. Αυτή την πολύ βαριά «κληρονομιά» που έχει το Λιτόχωρο στην παιδεία και εκπαίδευση, την πήγε ακόμα ένα βήμα πιο μπροστά ο Σύλλογος.
Την τριετία 1961-1964 οι κυρίες του Φιλοπτώχου Συλλόγου δημιούργησαν και λειτούργησαν με προσωπική φροντίδα και απασχόληση των μελών οργανωμένο και συστηματικό μαθητικό συσσίτιο και εστιατόριο. Η «λέσχη», όπως ονομαζόταν.
Η φιλανθρωπική αυτή δράση αποσκοπούσε και στην προσπάθεια να διατηρηθεί ο απαραίτητος συνολικός αριθμός μαθητών που απαιτείτο για τη λειτουργία του εξαταξίου Γυμνασίου.
Τιμώντας τις Προέδρους και τα Μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων παρατηρούμε ότι από την ίδρυση μέχρι το 1972 η θητεία του Διοικητικού Συμβουλίου ήταν ετησία. Κατόπιν της τροποποιήσεως του καταστατικού, από το 1972 μέχρι σήμερα η θητεία των μελών είναι διετής.
Η διατήρηση «εν ζωή» και η βιωσιμότητα της «Αγίας Μαρίνας» απαιτεί δουλειά, προσωπικό χρόνο, «θυσίες» που οι κυρίες κάνουν με αγάπη, ευγένεια και το χαμόγελο της καλοσύνης, καθώς τα καλά έργα της φιλανθρωπίας στο Λιτόχωρο δεν είναι νεκρό γράμμα, αλλά μια τεράστια κινητήρια δύναμη, η οποία μεταμορφώνεται σε πράξη αλληλεγγύης και σε έργα χριστιανικής αγάπης.
Πρώτη πρόεδρος της Φιλοπτώχου το 1953 ήταν η Μαρία σύζυγος του Αποστόλου Τζουμάκα, μέχρι σήμερα διετέλεσαν πρόεδροι 20 γυναίκες, δεκάδες είναι τα διατελέσαντα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου και ο μεγαλύτερος αριθμός εγγεγραμμένων μελών ήταν τα έτη 2006 και 2015 με 756 και 640 μέλη αντίστοιχα.
Από την ίδρυσή του και για πολλές δεκαετίες ο Φιλόπτωχος Σύλλογος η «Αγία Μαρίνα» έκανε στέγη και γραφεία του τις οικίες των εκάστοτε μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, και κυρίως των προέδρων. Από το 2014 απέκτησε δικό του γραφείο σε χώρο που παραχώρησε ο Δήμος μέσα στο Πολιτιστικό Κέντρο.
Ως προς τα έσοδα και τους πόρους ο Σύλλογος δεν έχει ακίνητα και περιουσιακά στοιχεία. Οι συνδρομές και οι δωρεές αποτελούν το βασικό του εισόδημα. Γνωρίζουν οι ευλαβείς και πιστοί Λιτοχωρίτες ότι ο Σύλλογος επιτελεί σημαντικό έργο, γι’ αυτό τον στηρίζουν και τον ενισχύουν οικονομικά. Επιθυμία είναι όλοι μαζί να κάνουμε το κάτι παραπάνω. Αναφέρω επιγραμματικά τους πόρους και τα έσοδα. Είναι:
- – Η συνδρομή των μελών. Αρχικά ήταν μηνιαία, κάποια χρονιά έγινε ετήσια.
- – Δωρεές και χορηγίες, κυρίως «εις μνήμην», «αντί μνημοσύνου», «αντί στεφάνου».
- – Η Αδελφότητα Λιτοχωριτών της Νέας Υόρκης Αμερικής, ο μεγαλύτερος δωρητής.
- – Η περιφορά του δίσκου υπέρ των πτωχών στις εκκλησίες, που σταμάτησε το 2003.
- – Το κουτί της αγάπης στην είσοδο των εκκλησιών, που σταμάτησε το 2003.
- – Κοινωνικές και άλλες εκδηλώσεις, όπως: Απογευματινός καφές, βραδιά ταβέρνας, εκδρομές, τέλεση ιεράς ακολουθίας, παρακολούθηση πολιτιστικών παραστάσεων.
- – Ημερολόγια του έτους, που ξεκίνησαν το 2006.
- – Λαχειοφόρος αγορά.
- – Συνδρομή από φορείς και από Νομικά Πρόσωπα.
Για το φιλανθρωπικό έργο του Συλλόγου από το 1953 μέχρι σήμερα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η «Αγία Μαρίνα» έχει γίνει «στέγη» των αναξιοπαθούντων και απόρων συμπολιτών μας, βοηθώντας το κατά δύναμη και δίνοντας το παρών της εθελοντικής και ανιδιοτελούς προσφοράς της. Η διακονία της επεκτείνεται σε πολλούς και νευραλγικούς τομείς, παρ’ όλες τις δυσμενείς εξωτερικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες αρκετές φορές βρέθηκε, ιδίως κατά τις οικονομικές κρίσεις.
Από το 1953 μέχρι τις ημέρες μας ο Φιλόπτωχος Σύλλογος ανέπτυξε τη φιλανθρωπία στους συγχωριανούς μας που έχουν ανάγκη. Κανείς δεν μπορεί να προφασιστεί ότι δεν τους γνωρίζει. Είναι δίπλα μας και τους συναντούμε καθημερινά. Είναι η χήρα γυναίκα που ξενοδουλεύει για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Είναι ο άνεργος και άστεγος πατέρας που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της οικογένειάς του. Είναι ο άρρωστος που δεν έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Είναι ο σπουδαστής, ο μαθητής που δεν μπορεί να σπουδάσει. Είναι ο άνεργος πτυχιούχος που δεν μπορεί να αποκατασταθεί επαγγελματικά. Είναι ο συνταξιούχος, ο υπερήλικας που στερείται τα αναγκαία. Και τόσοι άλλοι.
Από το αρχείο του Συλλόγου (πρακτικά, βιβλία ταμείου, πρωτόκολλα αλληλογραφίας, φάκελοι εγγράφων) μαθαίνουμε τους οικονομικούς απολογισμούς και που διατίθεντο αναλυτικώς οι εκάστοτε πόροι και τα έσοδα.
Για τις εκδηλώσεις και δραστηριότητες του Συλλόγου είναι γνωστό ότι υπάρχουν μερικές μόνιμες, σταθερές, οργανωμένες δραστηριότητες, οι οποίες παγιώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και καθιερώθηκαν στην πρακτική και αντίληψη τόσο των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου όσο και των μελών του Φιλοπτώχου Συλλόγου. Αυτές είναι, α) η τέλεση Θείας Λειτουργίας στο εξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας την εβδομάδα της Διακαινησίμου, β) η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας, γ) η τέλεση Θείας Λειτουργίας την ημέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου), δ) Θεία Λειτουργία στο παλιό μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου και ε) μια μεγάλη εκδρομή.
Λίγα λόγια για τη λειτουργία Εκκλησιαστικής Χορωδίας (1994-2012). Με δεδομένη την ευαισθησία των Λιτοχωριτών στη μουσική και την καλλιφωνία, οι κυρίες του Φιλοπτώχου Συλλόγου το 1994 πρωτοτυπώντας, ίδρυσαν γυναικεία Εκκλησιαστική Χορωδία. Με δάσκαλο και μαέστρο τον Σπύρο Ντάβανο τα μέλη του Συλλόγου πλαισίωσαν και στήριξαν την υπόθεση της χορωδίας των γυναικών.
Ο Σύλλογος αναμφισβήτητα αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του Λιτοχώρου.
«Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». Με τους λόγους αυτούς του Αποστόλου Παύλου ο Φιλόπτωχος Σύλλογος κρούει την πόρτα της καρδιάς μας, ζητώντας τη συνδρομή για τους πτωχούς και κοινωνικά-οικονομικά αδύναμους συμπολίτες μας. Μας ζητά να ανοίξουμε την καρδιά μας και να δώσουμε αγάπη στον συνάνθρωπο, τον «άλλο», τον «ξένο», που είναι «εικόνα Θεού», η ζωντανή παρουσία του Θεού στον κόσμο. Μια εικόνα πληγωμένη, ματωμένη, προδομένη, εγκαταλελειμμένη ίσως από συγκυρίες και ατυχίες, αλλά μπορεί και από την αναλγησία και την απανθρωπιά των καιρών. Στον πόνο και τη θλίψη των συνανθρώπων ο Φιλόπτωχος Σύλλογος μάς καλεί να ονειρευτούμε, να χτίσουμε, να οραματιστούμε και παράλληλα να στηρίξουμε, στην πράξη κι όχι στα λόγια, τον ενδεή και απελπισμένο, ο οποίος περιμένει το δικό μας χέρι βοήθειας για να αντέξει, να κρατηθεί, για να μην αποκάμει.
Σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας και στενότητας, όπως είναι αυτή που διανύουμε τον τελευταίο καιρό, και που ο περισσότερος κόσμος ζει στην καθημερινή του ζωή την οικονομική πίεση και την ανέχεια, δεν είναι ούτε ευχάριστο, αλλά ούτε και εύκολο να έρχεται κάποιος φορέας και να ζητεί τον οβολό των ανθρώπων προτρέποντάς τους να συμπαρασταθούν οικονομικά στους έχοντες ανάγκη. Όμως, η βοήθεια και η συμπαράσταση που ένας άνθρωπος δίνει στον άλλο είναι ένα γεγονός που εκδηλώνεται από κίνητρα που φωλιάζουν στα βάθη της ύπαρξής μας.
Τότε, το έτος 1953, οι κυρίες και δεσποινίδες του Λιτοχώρου μπήκαν μπροστά, δεν λύγισαν, στάθηκαν όρθιες και οργάνωσαν τη φιλανθρωπία, για να ζήσουν οι φτωχοί και να σωθούν οι δοκιμαζόμενοι συμπατριώτες μας. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Φιλόπτωχος Σύλλογος ανέπτυξε το φιλανθρωπικό του έργο, ευελπιστώντας ότι η Λιτοχωρίτικη κοινωνία θα εξελιχθεί σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών και ευτυχισμένων δημοτών, με μηχανισμούς μέριμνας προς στήριξη των εχόντων ανάγκη. Διανύοντας τον 21ο αιώνα, δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι οι κρατικές υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας παραμένουν ατελείς.
Σήμερα, τα προαναφερθέντα ιστορικά χαρακτηριστικά του Συλλόγου, συνδυαστικά με τη διάθεση για παραγωγή έργου από τα διοικητικά συμβούλια, τη συνεργασία των μελών και φίλων, την υφιστάμενη εσωτερική του οργάνωση καθώς και την οριοθέτηση στόχων, στηρίζουν την προσδοκία ότι ο Φιλόπτωχος Σύλλογος Γυναικών και Δεσποινίδων Λιτοχώρου η «Αγία Μαρίνα» θα συνεχίσει τη φιλανθρωπική δράση του με τρόπο αποτελεσματικό και ποικιλόμορφο.
Το ευχόμαστε, γιατί το έργο των κυριών είναι θεάρεστο.
«ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η παραπάνω ομιλία εκφωνήθηκε την 5 Φεβρουαρίου 2023, ημέρα Κυριακή, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Λιτοχώρου, στην επετειακή εκδήλωση των 70 χρόνων από την ίδρυση και λειτουργία του Φιλοπτώχου Συλλόγου “Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ”».