Θα το ξέρετε πολλοί ίσως το ανέκδοτο. Ας το επαναλάβουμε γιατί προσφέρεται στην περίπτωση μας. Στο μπλέξιμο μας δηλαδή με ένα κομματικό σύστημα που από τη μια άκρη τους ως την άλλη προκαλεί την έλλειψη εμπιστοσύνης μέχρι και την απέχθεια της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.
Ελάχιστοι πλέον είναι οι Έλληνες που δεν πιστεύουν ότι για τη σημερινή απελπιστική κατάσταση της χώρας μας η μεγάλη ευθύνη βαρύνει (όχι βέβαια στον ίδιο βαθμό) τα κόμματά μας. Όλα τα κόμματά μας. Κι όσα κυβέρνησαν, κι όσα δεν κυβέρνησαν. Η σημερινή κυβέρνηση επιβεβαιώνει περίτρανα την άποψη αυτή.
Θα το ξέρετε πολλοί ίσως το ανέκδοτο. Ας το επαναλάβουμε γιατί προσφέρεται στην περίπτωση μας. Στο μπλέξιμο μας δηλαδή με ένα κομματικό σύστημα που από τη μια άκρη τους ως την άλλη προκαλεί την έλλειψη εμπιστοσύνης μέχρι και την απέχθεια της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.
Ελάχιστοι πλέον είναι οι Έλληνες που δεν πιστεύουν ότι για τη σημερινή απελπιστική κατάσταση της χώρας μας η μεγάλη ευθύνη βαρύνει (όχι βέβαια στον ίδιο βαθμό) τα κόμματά μας. Όλα τα κόμματά μας. Κι όσα κυβέρνησαν, κι όσα δεν κυβέρνησαν. Η σημερινή κυβέρνηση επιβεβαιώνει περίτρανα την άποψη αυτή.
Δεκαετίες ολόκληρες βασίλευε ο μύθος του «ηθικού πλεονεκτήματος» και της αυξημένης «κοινωνικής ευαισθησίας» των κομμάτων της Αριστεράς.
Ούτε δέκα μήνες διακυβέρνησης της χώρας από την αριστερά (με λίγο δεξιά) κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν πέρασαν και φάνηκε καθαρά – όλοι το ξέρουν και το βλέπουν, εκτός ίσως κάποιων φανατικών και εθελοτυφλούντων- ότι και η Αριστερά είναι , μια από τα ίδια. Με ιδιαίτερες επιδόσεις στο λαϊκισμό και στα ψέματα. Στα προεκλογικά κυρίως στα οποία αποδείχθηκαν «άπαιχτοι», άπιαστοι. Θυμάστε βέβαια τα περί μνημονίων που θα.. ξέσχιζαν. Τα περί διορισμών που θα έκαναν σε δυσθεώρητους αριθμούς των 200.000 ή 300.000 ανέργων ή απολυθέντων (διόρισαν πράγματι αλλά περίπου …200 έως 300 καθαρίστριες στο Υπ. Οικονομικών). Τα περί αυξήσεων μισθών και συντάξεων – με κατώτατο το 741 ευρώ μηνιαίως.- Τώρα ο κ. Κατρούγκαλος μιλάει για 390 ευρώ το μήνα!! Τα περί τέλους των Μνημονίων που όχι μόνο δεν τελείωσαν αλλά συμπληρώθηκαν με ένα νέο, το τρίτο και χειρότερο, με την υπογραφή τους (υπογραφή Τσίπρα δηλαδή).
Μπορεί βέβαια να πει κανείς: Εντάξει. Να δεχθούμε ότι δεν σεβάστηκαν ως Κυβέρνηση τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Και αρκετά ακόμα αντιλαϊκά. Όμως η Αριστερά δεν ευθύνεται για το ότι η χώρα οδηγήθηκε στην κρίση. Ευθύνονται τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα κατά την προ κρίσης περίοδο δηλαδή το Πασοκ και η ΝΔ. Σωστό, ως ένα βαθμό. Αλλά τα προ κρίσης χρόνια η Αριστερά, στην πλειοψηφία της, δεν πολιτευόταν στη χώρα; Ασφαλώς δεν έχει τις ευθύνες των κυβερνήσεων, έχει όμως τις ευθύνες των αντιπολιτεύσεων.
‘ Η μήπως στο «πάρτι» που τελείωσε με το πρώτο μνημόνιο, στο φαγοπότι 30 χρόνων π.μ. ( προ μνημονίου) στελέχη της Αριστεράς δεν κυριαρχούσαν σε όλους σχεδόν τους κοινωνικούς τομείς (Παιδεία, Πολιτισμός, Συνδικαλισμός); Μπορεί κανείς άραγε να ισχυρισθεί πως σε μια μεγάλη χρονική περίοδο σήψης , διαφθοράς, παραοικονομίας (που συνεχίζεται δυστυχώς) τα υψηλόβαθμα ή διακεκριμένα σε διάφορους τομείς στελέχη της Αριστεράς έμειναν «άσπιλα και αμόλυντα»; Είναι ανθρωπίνως αδύνατο. Σκεφθείτε τις εργολαβίες Φλαμπουράρη , το εκατομμύριο Σταθάκη κ.α που χρονολογούνται πριν να αναλάβει η «πρώτη φορά» Αριστεροδεξιά Κυβέρνηση. Αντιπολίτευση ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι ή αλλιώς τα κόμματά μας δεν ανταποκρίνονται, στο βαθμό που πρέπει στις συνταγματικές και λοιπές υποχρεώσεις τους. Κι αυτό το ξέρει κι ο λαός μας. Ο οποίος – σύμφωνα με όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης – δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στα κόμματα (και στους δημοσιογράφους , τους μεγαλοδημοσιογράφους προφανώς). Η αξιοπιστία τους χτυπάει πάτο, λίγο πάνω από το μηδέν. Συνεπώς καλό θα ήταν να απαλλαγούμε από αυτά. Μόνο που είναι εξαιρετικά δύσκολο. Είναι σαν το γνωστό μας: «Πατέρα έπιασα έναν κλέφτη- Αστον παιδί μου.- Τον αφήνων αλλά δεν μ’ αφήνει αυτός. Έτσι είναι δυστυχώς.
Μοιάζει και με το γνωστό ανέκδοτο που υπονοούσα στην αρχή του κειμένου. Και που λέει τα εξής: Σ’ ένα μεγάλο και απεριποίητο σπίτι κατοικούσαν, αυξάνονταν και πληθύνονταν χιλιάδες ποντίκια. Ο νοικοκύρης βρήκε τελικά μια φοβερή και εξόχως αποδοτική γάτα, που αποδεκάτιζε τα κακομαθημένα ποντίκια. Τόσο που μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού συγκάλεσαν λαϊκή – όπως τα πρώτα χρόνια του Πασοκ της δεκαετίας του 1980- συνέλευση. Λαϊκή βέβαια των ποντικών, «ποντικίσια», ας πούμε. Θέμα: Πως θα απαλλαγούμε από την καταστροφική γάτα ( όπως εμείς οι Έλληνες από την φοροδιαφυγή, την παραοικονομία, τα κόμματα κλπ).
Ώρες κράτησε η συνέλευση. Τελικά βγήκε η εξής ομόφωνη απόφαση; Θα αγόραζαν ένα κατάλληλο κουδούνι, θα το κρεμούσαν στο λαιμό της γάτας κι έτσι θα ήξεραν ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται, ώστε να κρύβονται έγκαιρα. Τότε ζήτησε το λόγο ο σοφός γεροπόντικας, ο οποίος είπε. Καλή η απόφαση. Όμως, ποιος θα κρεμάσει το κουδούνι στη γάτα; Κι η συνέλευση διαλύθηκε άκαρπη με τα ποντίκια να κουνούν αμήχανα τα κεφάλια τους.
Δεν νομίζεται ότι σε παρόμοια θέση βρισκόμαστε κι εμείς με τα κόμματά μας;
Συνεχίζεται
