Η πρώτη συνάντηση Βελουχιώτη με τους Εγγλέζους σαμποτέρ.
Ο Νικηφόρος οδήγησε τους Άγγλους σαμποτέρ στο χωριό Βελούχι, στο λημέρι του Άρη Βελουχιώτη. Η συνάντηση με τον Βελουχιώτη στις 29 Οκτωβρίου 1942 ήταν αποκαρδιωτική για τον Μαρίνο, διότι όταν αυτός του ευχήθηκε για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, ο Άρης ρώτησε τί ήταν αυτή και όταν του υπενθύμισε την ιστορική επέτειο, εκείνος γέλασε περιφρονητικά. Η έκπληξη του Μαρίνου ήταν όμως μεγάλη όταν στην συνέχεια ο Άρης προσποιήθηκε ότι αμφιβάλλει για τον Μαρίνο και για την αγγλική αποστολή, ότι δηλαδή αυτή η ομάδα μπορεί και να μην είναι πράγματι από το Συμμαχικό Στρατηγείο και ότι πιθανόν να είναι Γερμανοί, οπότε ο Άρης έθεσε τον Μαρίνο και τους Άγγλους υπό περιορισμό «..μέχρι να αποδειχθεί ότι δεν είμαστε Γερμανοί». Ο Νικηφόρος «σαν γνήσιος στρατιώτης (Σημείωση Γράφοντος (Σ.Γ) ο Δημητρίου (Νικηφόρος) ήταν της Σχολής Ευελπίδων) και πατριώτης παραξενεύτηκε από τη συμπεριφορά του Άρη και του ζήτησε να μιλήσουν ιδιαιτέρως (ΜΑΡΙΝΟΣ, 1994, Σελ. 73). Και ξαφνικά «τα γύρισε» ο Άρης, δικαιολογήθηκε για την προηγούμενή του συμπεριφορά και «..μας δέχθηκε πλέον σαν συναγωνιστές, δίνοντάς μας την πρέπουσα θέση στο αρχηγείο του». Εξήγησε ο Μαρίνος στον Άρη Βελουχιώτη ότι η ομάδα ήταν τμήμα μιας μεγαλύτερης αποστολής που είχε πέσει με αλεξίπτωτα στην περιοχή με εντολή να πραγματοποιηθεί σαμποτάζ και ότι έπρεπε το ταχύτερο να γίνει αυτή η συνάντηση. Από την πλευρά του ο Άρης έδειξε ότι δεν γνώριζε την ύπαρξη των υπολοίπων αλλά υποσχέθηκε να φροντίσει αμέσως να τους βρούνε.
Αντώνη Ι. Ζαρκανέλα
π. Γενικού Διευθυντή Ανάπτυξης
της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.
Η πρώτη συνάντηση Βελουχιώτη με τους Εγγλέζους σαμποτέρ.
Ο Νικηφόρος οδήγησε τους Άγγλους σαμποτέρ στο χωριό Βελούχι, στο λημέρι του Άρη Βελουχιώτη. Η συνάντηση με τον Βελουχιώτη στις 29 Οκτωβρίου 1942 ήταν αποκαρδιωτική για τον Μαρίνο, διότι όταν αυτός του ευχήθηκε για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, ο Άρης ρώτησε τί ήταν αυτή και όταν του υπενθύμισε την ιστορική επέτειο, εκείνος γέλασε περιφρονητικά. Η έκπληξη του Μαρίνου ήταν όμως μεγάλη όταν στην συνέχεια ο Άρης προσποιήθηκε ότι αμφιβάλλει για τον Μαρίνο και για την αγγλική αποστολή, ότι δηλαδή αυτή η ομάδα μπορεί και να μην είναι πράγματι από το Συμμαχικό Στρατηγείο και ότι πιθανόν να είναι Γερμανοί, οπότε ο Άρης έθεσε τον Μαρίνο και τους Άγγλους υπό περιορισμό «..μέχρι να αποδειχθεί ότι δεν είμαστε Γερμανοί». Ο Νικηφόρος «σαν γνήσιος στρατιώτης (Σημείωση Γράφοντος (Σ.Γ) ο Δημητρίου (Νικηφόρος) ήταν της Σχολής Ευελπίδων) και πατριώτης παραξενεύτηκε από τη συμπεριφορά του Άρη και του ζήτησε να μιλήσουν ιδιαιτέρως (ΜΑΡΙΝΟΣ, 1994, Σελ. 73). Και ξαφνικά «τα γύρισε» ο Άρης, δικαιολογήθηκε για την προηγούμενή του συμπεριφορά και «..μας δέχθηκε πλέον σαν συναγωνιστές, δίνοντάς μας την πρέπουσα θέση στο αρχηγείο του». Εξήγησε ο Μαρίνος στον Άρη Βελουχιώτη ότι η ομάδα ήταν τμήμα μιας μεγαλύτερης αποστολής που είχε πέσει με αλεξίπτωτα στην περιοχή με εντολή να πραγματοποιηθεί σαμποτάζ και ότι έπρεπε το ταχύτερο να γίνει αυτή η συνάντηση. Από την πλευρά του ο Άρης έδειξε ότι δεν γνώριζε την ύπαρξη των υπολοίπων αλλά υποσχέθηκε να φροντίσει αμέσως να τους βρούνε.
Σκόπιμη περιπλάνηση στα χωριά.
Ξεκίνησαν το ίδιο βράδυ ξαφνικά, και ενώ κοιμόνταν, με διαταγή του Άρη. Πήγαιναν στο χωριό Κρίκελο. Έπιασε ξαφνική δυνατή βροχή με ήλιο, ο Άρης με τους ξένους καλύφθηκαν ενώ οι αντάρτες σκόρπισαν δεξιά και αριστερά του δρόμου όταν αίφνης εμφανίστηκε απόσπασμα Ιταλών να κατεβαίνει τον δρόμο. Από το ντουφεκίδι οι Ιταλοί αιφνιδιάστηκαν ανταποδίδοντας τα πυρά. Μετά από λίγα λεπτά έληξε η μάχη, σκοτώθηκαν μερικοί Ιταλοί και οι περισσότεροι παραδόθηκαν. Σκοτώθηκε και ένας αντάρτης, ο ομαδάρχης της 3ης Ομάδας Δασκαλάκης και ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο στο Κρίκελο. Μετά τις καθιερωμένες ευχές που διάβασε ο παπάς οι αντάρτες τραγούδησαν τον πένθιμο κομμουνιστικό ύμνο «..πέσατε θύματα αδέλφια εσείς…» αλλά και το κομμουνιστικό τραγούδι «..θεριεύει ο γίγαντας τώρα λαός..», έριξε ο ίδιος ο Άρης τρεις ριπές στον αέρα με το αυτόματό του ενώ στη συνέχεια έθαψαν τον περιτυλιγμένο με τη σημαία νεκρό χωρίς όμως να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Εντυπωσιάσθηκε και προβληματίστηκε ο Μαρίνος για το τί εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα ήταν αυτό που ενταφίαζε τους πεσόντες στην μάχη νεκρούς του από τους κατακτητές με κομμουνιστικά άσματα και όχι με τον Εθνικό Ύμνο (ΜΑΡΙΝΟΣ, 1994. σελ. 76). Έφυγαν αμέσως για το χωριό Δομνίτσα σέρνοντας μαζί τους και τους Ιταλούς αιχμαλώτους, οι κάτοικοι της οποίας τους δέχθηκαν με ενθουσιασμό ιδιαίτερα λόγω της παρουσίας των Άγγλων συμμάχων. Το βράδυ συνέχισαν και πάλι μέσα στο δάσος, χωρίς να καταλαβαίνουν οι Εγγλέζοι για πού αλλά ο Μαρίνος καταλάβαινε ότι η κατεύθυνση ήταν η αντίθετη από εκείνη που ήθελαν να πάνε. Πήγαιναν δυτικά και όχι προς τα ανατολικά. Πρωί-πρωί μπήκαν σε ένα άλλο χωριό επιδεικνύοντας ο Άρης τους Εγγλέζους και προβάλλοντάς τους σαν απόδειξη ότι οι Εγγλέζοι ήταν με τον ΕΛΑΣ. Το ίδιο σκηνικό και τις επόμενες ημέρες σε κάθε χωριό που έμπαιναν. Ήταν ολοφάνερο πια στον Μαρίνο ότι ο Άρης δεν ενδιαφερόταν για το πώς η ομάδα αυτή των Εγγλέζων θα συναντούσε τις άλλες αλλά ότι το «..μόνο που τον ενδιέφερε ήταν στρατολόγηση ανταρτών, στην οποία η παρουσία μας τον διευκόλυνε, είμαστε το καλύτερο δόλωμα για προσέλκυση νέων και γνήσιων πατριωτών». (Σελ. 79). Η πορεία συνεχίστηκε προς Καστανιά, Προυσσό, Αντράμοβα, Χελιδόνα.
(Συνεχίζεται)
