Την τελευταία πενταετία της κρίσης συρρικνωθήκαμε. Γίναμε περισσότερο ανεκτικοί, αφού υπομένουμε συμπεριφορές, οι οποίες έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην ήδη σκληρή καθημερινότητά μας. Έτσι, προσπαθούμε αρκετές φορές, να επιστρατεύσουμε υποκριτικούς μηχανισμούς, για να αποφύγουμε την αλήθεια. Μια αλήθεια που μας πληγώνει, μας γονατίζει αφού δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, ότι σ’ αυτή την κακή πορεία του τόπου, ευθύνη έχουμε κι εμείς. Προσπαθούμε να κρυφτούμε από την πραγματικότητα και μένουμε αμέτοχοι κι ας είναι πολλά αυτά που μας θίγουν, που ελαττώνουν τον χώρο μας.
Την τελευταία πενταετία της κρίσης συρρικνωθήκαμε. Γίναμε περισσότερο ανεκτικοί, αφού υπομένουμε συμπεριφορές, οι οποίες έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην ήδη σκληρή καθημερινότητά μας. Έτσι, προσπαθούμε αρκετές φορές, να επιστρατεύσουμε υποκριτικούς μηχανισμούς, για να αποφύγουμε την αλήθεια. Μια αλήθεια που μας πληγώνει, μας γονατίζει αφού δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, ότι σ’ αυτή την κακή πορεία του τόπου, ευθύνη έχουμε κι εμείς. Προσπαθούμε να κρυφτούμε από την πραγματικότητα και μένουμε αμέτοχοι κι ας είναι πολλά αυτά που μας θίγουν, που ελαττώνουν τον χώρο μας. Γίναμε με μια λέξη άτολμοι, με αποτέλεσμα να εξισωνόμαστε συνεχώς προς τα κάτω. Οι δε επιλογές μας σε επίπεδο αντιπροσώπευσης, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ήταν ή είναι οι καλύτερες, αν πάρουμε υπόψη μας τα ήδη υπάρχοντα αποτελέσματα σε πολλούς τομείς του τόπου μας.
Και ενώ εμείς λειτουργούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, κόντρα στα συμφέροντά μας, αρκετοί από αυτούς τους αντιπροσώπους μας, απόμαχοι της πολιτικής πρώην βο-υλευτές οι οποίοι με τις επιλογές τους οδήγησαν τη χώρα στα βράχια, έχουν το θράσος να αξιώνουν με προσφυγή που είχαν κάνει στη δικαιοσύνη πριν δύο χρόνια αναδρομικό περίσσευμα, το οποίο φτάνει πάνω από 100.000 ευρώ, από το υστέρημα του ελληνικού λαού. Μάλιστα τώρα, σε μια εποχή όπου το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, πασχίζει για τις ανάγκες της καθημερινότητας, τώρα που έχει δυσκολέψει η διαβίωση και η εξαθλίωση χτυπά αδιακρίτως παιδιά, νέους, ηλικιωμένους και μεσηλίκους, τώρα αυτοί οι πρώην βο-υλευτές ζητούν να καταβροχθίσουν ότι έχει απομείνει από το αποσκελετωμένο σώμα της ελληνικής οικονομίας, χωρίς καμία στοιχειώδη ευαισθησία, χωρίς κατανόηση για την πολύ δύσκολη περίοδο που περνά η χώρα.
Και είναι ν΄ απορεί κανείς μ’ αυτούς τους πρώην βουλευτές, οι οποίοι, ενώ έχουν από καιρό περάσει στο περιθώριο ή αποβλήθηκαν από την πολιτική σκηνή, να έρχονται τώρα χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, έτσι με μια απίστευτη ελαφρότητα να ζητούν τι;
Αναπροσαρμογή των εσόδων τους με βάση τις αυξήσεις στους δικαστικούς, εκμεταλλευόμενοι τα παράθυρα της νομοθεσίας.
Αλλά θα πρέπει να ξέρουν όλοι αυτοί οι οποίοι δεν σέβονται τη χώρα και τους πολίτες της, ότι το συγκεκριμένο νόμιμο, που επικαλούνται δεν είναι πάντα και ηθικό και η (οι) πολιτική (οι) πρέπει να είναι στην υπηρεσία της ηθικής. Αλλά αντί αυτού, αυτό που εκπλήσσει, είναι το απύθμενο θράσος όλων αυτών οι οποίοι ζητούν τα «ρέστα». Ένα θράσος που οι ίδιοι έθρεψαν , με τον παρασιτισμό, την εσωστρέφεια, τη διαρκή συναλλαγή, τη συναναστροφή με το παρωχημένο, ώστε να εκθρέψει οτιδήποτε ξεβολεύει και αφυπνίζει και μέχρις ενός σημείου το έχουν πετύχει. Να τους χαιρόμαστε λοιπόν…
Αδάμος Ευαγγέλου
