Μούρη αγρία
και ζαρωμένη,
χλωμή και κρύα,
σαν πεθαμένη,
Προσωπογραφίες.
Μούρη αγρία
και ζαρωμένη,
χλωμή και κρύα,
σαν πεθαμένη,
απάγγειλε ο μικροσυνταξιούχος, «Μήτσος», αντιγράφοντας τον Γεώργιο Σουρή, μόλις αντίκρισε τον τίτλο, και να λείπουν οι απορίες.
Διότι, ο ισχυρογνώμων ανθίστηκε με την πρώτη πως ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, υποχώρησε στις πιέσεις, κάνοντας αποδεκτό το αίτημα να αποτελέσει η ρυτιδωμένη μορφή του παράδειγμα προς αποφυγήν για την παίδευση αναγνωστών άξιων να διαθέτουν συνέπεια λόγων και έργων.
Με το συμπάθιο κιόλας, δηλαδή, επειδή η πένα μας, προσανατολισμένη αποκλειστικά στα μείζονα ζητήματα της επικαιρότητας, για να μην ξεχνιόμαστε, καλείται να σχολιάσει «προσωπογραφίες», τι γράφω ο άνθρωπος(!), παραθέτοντας κατωτέρω:
Φράσεις και δράσεις.
«Θα δράσω μάνα!» ήταν η επωδός τού επιπόλαιου στις οικογενειακές συζητήσεις της πρώτης νιότης, εξ ου και η ανωτέρω συζυγία, ανέμελα τα νιάτα γαρ, ως γνωστόν.
«Θα σε δω υιέ μου, υιέ μου!» απαντούσε εκείνη αλλά πού να ξέραμε, τότε, ότι το μέλλον θα την επαλήθευε, ας όψεται η πεισματική άρνηση του πρακτικού μέλους της συζυγίας να παρακολουθήσει το λεκτικό, τα «έπεα πτερόεντα» του μπάρμπα – Όμηρου μέσα!
Τέλος πάντων. Πάλι καλά που η μανούλα, παρότι νεότατη ετών 99(!), είπε να αποδημήσει εις Κύριον, επί ελπιδοφόρας διακυβερνήσεως Κώστα, να ζούμε να τη θυμόμαστε.
Τυχαίο; Καθόλου αλλά δεν ελπίζω να συνέχιζε την παραμονή στον μάταιο τούτο κόσμο, αφού είναι κομματάκι δύσκολο να αντέξει μάνα το θανατηφόρο άλγος που προκαλεί η παρατήρηση των επιδράσεων της μνημονιακής λιτότητας στη σφιγγώδη όψη του υιού, η οποία ειρήσθω εν παρόδω έχει γίνει μήλο της έριδος διεθνών περιοδικών εγνωσμένου κύρους, για να αποτελέσει μακέτα στο εξώφυλλο «Οι Έλληνες σκίζουν γάτες», αλλά οι σχετικές διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε εξέλιξη και η συνέχεια θα μας απασχολήσει σε εύθετο χρόνο,
Ναι, για(!), «γάτες» αναγνώστες μου, κι ο «Μήτσος», πάντα προπετής, να μην ψάχνει φουντωτές Ιμαλαΐων, αδιάψευστους μάρτυρες συναντήσεων ισχυρών παραγόντων της δημόσιας ζωής μας ή παμπόνηρες Αγκύρας που καταβροχθίζουν λαίμαργα τα ευρωπαϊκά μπαξίσια, αφήνοντας «μπουκάλα» τους εκ δυσμών γείτονες, επειδή έλαχε να πρωταγωνιστούν στα δελτία των οχτώ τελευταία, όταν υπάρχουν…
Κεραμιδόγατοι εν κινδύνοις.
Όπως θα καταλάβατε ήδη μιλάμε για τα αιλουροειδή που σκίζουμε οι πιο αδύναμοι πριν πιάσουμε να τρώμε τα κρέατά μας, και το χειρότερο;
«Δυο μάτια μαύρα / χωρίς κακία / γεμάτα λαύρα / και μυωπία!» (σ.σ. του Μήτσου, ντε!) ετοιμάζονται να παραφράσουν κατιτίς από τον Δημήτρη Χριστοδούλου, για να συνεχίσουμε τα μαθήματα πολιτικής παιδείας άνευ διδασκάλου, με τον κοντόφθαλμο να θέτει κρίσιμο διαχρονικό ερώτημα, άδοντας:
Είμαστε σαν δυο καράβια
που σαλπάρισαν
και πριν βγουν απ’ το λιμάνι
ντεραπάρισαν.
Στα ρηχά, μαύρη μου ζήση
ναυαγήσαμε,
μακριά ήταν να πάμε
μα δεν ξεκινήσαμε.
Τι να φταίει, τι να φταίει
που δεν πήγαμε μπροστά,
να ‘χουμε εμείς το κρίμα
κι οι εταίροι τα λεφτά;
«Με τον ποιητή να έχει αποφανθεί από ετών ότι “δεν μετρήσαμε το κύμα και τον άνεμο σωστά”, ρώτημα θέλει, ομορφάντρα μου;» απάντησε, η μανδάμ «Μήτσαινα», και όλοι, μα όλοι, εκλογείς και εκλεγμένοι, ας το πάρουμε απόφαση, επί τέλους, ότι χωρίς σοβαρό πλάνο εξόδου από την κρίση, εμείς θα ‘χουμε το κρίμα κι οι Βρυξέλλες τα λεφτά. Νομίζω;…
-Ω-
