Διεθνής υποκρισία
Διεθνής υποκρισία.
Ουδείς αμφισβητεί, αναγνώστες μου, πως η οικουμενικότητα του τίτλου υπερβαίνει κατά πολύ τις περιορισμένες δυνατότητες της στήλης, αλλά τι να κάνει κι ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, όταν ανήμερα του Ευαγγελισμού, Μεγάλη Παρασκευή των καθολικών, για να μην ξεχνιόμαστε, τα κανάλια εστίασαν στο μερίδιο ευθύνης που έχουν οι έμποροι όπλων για τις πρωτοφανείς μετακινήσεις πληθυσμών του ενεστώτα και υπενθύμισε ο Ποντίφικας, την προτεραία, νίπτοντας τα πόδια δώδεκα μεταναστών ή προσφύγων, θα σας γελάσουμε, των μουσουλμάνων μη εξαιρουμένων, αναντιλέκτως, ως ρητώς δηλωθέν, διά στόματος Άννας Μπουσδούκου, από τηλεοράσεως «ΣΚΑΪ»;
Ναι, για, τι γράφω ο άνθρωπος(!), κι ο μικροσυνταξιούχος, «Μήτσος», πάντα προπετής, να βουτάει τη γλώσσα στο μυαλό, πριν εισηγηθεί: «Δεν αφήνουμε τις μίζες της διαπλοκής να πιάσουμε τις ρίζες της φυλής; Μου ξανάρχονται ένα, ένα, χρόνια δοξασμένα…».
Διότι, αυτό ακριβώς προτιθέμεθα να πράξουμε αλλά με τον τρόπο του μέγιστου, Νίκου Γκάτσου, από το «καυστικό οπλοστάσιο» του οποίου θέτουμε σε τροχιά περί τη Γη, «Σφήνα», αναμεταδίδουσα όλα όσα «ευώδη» ανεμίζουν πομπωδώς και υποκριτικά, βεβαίως-βεβαίως…
Οι ρήτορες.
Έρημες κι άδειες οι πλατείες,
τα καταστήματα κλειστά,
Θέ μου σαν πόσες αμαρτίες,
του ανθρώπου η μοίρα σού χρωστά.
Όλοι τραβάν στην αγορά
κι οι ρήτορες απ’ το μπαλκόνι
ποτίζουν τις ψυχές μ’ «αφιόνι»
και κόβουν χέρια και φτερά.
Άλλοι κοιτάν αριστερά,
άλλοι δεξιά γυρνάν το μάτι
και περιμένουν όλοι κάτι
σα στρατιωτάκια στη σειρά.
Και προχωρούν κι οι ποιητές
με χρώματα και ουράνια τόξα
να μοιραστούνε λίγη δόξα
με του λαού τους μαυλιστές.
Πότε θα βγει να σκούξει κάποιος:
Αυτός ο κόσμος είναι σάπιος!
«Εκατόγχειρα με περάσατε να διαθέτω άνω άκρο προς κοπή την υστεραία κάθε εκλογικής αναμέτρησης; Το τελευταίο το ‘κοψα τον Σεπτέμβρη!» έσκουξε, ο «Μήτσος», πηγαίνοντας αλλού την κουβέντα, το είπαμε, με τη σύζυγο, διερωτώμενη ευλόγως: «Ως πόσες φορές ψηφίσαμε, βρε θηρίο(!), και σώθηκαν τα άκρα;», αλλά εδώ κλείνουμε την παρένθεση πριν ξεστρατίσουμε για τα καλά κι αντιρρήσεις δεν δεχόμεθα.
Τι θέλετε, δηλαδή; Να υποδεχτούμε άξαφνα καμιά ιταμή παράφραση παλαιάς επιτυχίας του Βασίλη Τσιτσάνη, με τον επιπόλαιο άδοντα:
Σα ντελάλης τριγυρίζω,
στης Κουμουνδούρου τη γειτονιά,
χαρατσωμένος και πτωχευμένος,
ψέγω συντρόφων την απονιά.
Δεν ελπίζω(!), στην επιείκεια του δισεγγονού, «Ατσιδάκη», που θα έκανε ανεκτό τέτοιο ανοσιούργημα, κι αντί άλλης αποδείξεως, δείτε τη μεταμέλεια του «Μήτσου» που ξαναπιάνει το θέμα με την ουρά στα σκέλια, απαγγέλλοντας σε παράφραση Μποστ:
Αλληλεγγύη υπάρχει;
Παιδί μου, το «τσουνάμι» προ των πυλών
οφείλεται στον εκπατρισμό αραβικών φυλών,
κι αν ο Πάπας τα έψαλε τσίφτικα
κάτι τρέχει στα γύφτικα.
Η σήψη έφτασε βαθιά,
αξίες δεν βλέπεις πουθενά,
χρήμα που σταύρωσε Χριστό,
θα λογαριάσει τον πιστό;
– Παππού, το μέρος των αδύναμων θα πάρω,
οι κοσμοκράτορες δεν φοβούνται χάρο.
Βοήθα, λοιπόν, να ταΐσουμε τους μετανάστες
κι ας πάνε κατ’ ανέμου οι δυνάστες,
απάντησε, ο δισεγγονός, με σύνεση που λείπει από πολλούς σημερινούς ενήλικες, θα λέγαμε, με το συμπάθιο κιόλας.
Έτσι, αφήνουμε τους ισχυρούς στην υποκρισία τους όπου γης, με την αυτονόητη υποσημείωση: «Έστι Δίκης οφθαλμός…», που άφησε να εννοηθεί η σοφία «Ατσιδάκη», αν δεν απατόταστε, κι όσο για την επίλυση του Μεταναστευτικού;
Προσμένωμεν, εναγωνίως!…
-Ω-
