Η στήλη όλη αυτή την εβδομάδα ασχολήθηκε – ορθώς νομίζω – με το μέγα θέμα της αλήθειας. Που έχει αγρίως κακοποιηθεί από όλα τα κόμματα, ιδιαίτερα από την «πρώτη φορά Αριστερά» διακυβέρνηση της χώρας.
Η στήλη όλη αυτή την εβδομάδα ασχολήθηκε – ορθώς νομίζω – με το μέγα θέμα της αλήθειας. Που έχει αγρίως κακοποιηθεί από όλα τα κόμματα, ιδιαίτερα από την «πρώτη φορά Αριστερά» διακυβέρνηση της χώρας.
Και ορθώς ασχοληθήκαμε αφού η βαθύτερη αιτία της απάνθρωπης κρίσης που περνούμε είναι ακριβώς αυτή: το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν – άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο- το ψέμα προκειμένου να εξαπατήσουν το λαό ( ή ένα ικανό τμήμα του) ώστε να τους ψηφίσει και να πάρουν την εξουσία. ‘Η να τη διατηρήσουν ή έστω να μπορούν να την επηρεάσουν (για το συμφέρον τους) σε όσο γίνεται μεγαλύτερο βαθμό.
Δεν είχαν την τόλμη ούτε και την συναίσθηση των ευθυνών τους, να πουν στο λαό την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.
Να του προτείνουν, όλοι μαζί (όπως έγινε στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Κύπρο) ένα κοινής αποδοχής πρόγραμμα αντιμετώπισης της δύσκολης οικονομικής κατάστασης και εξόδου, με τις λιγότερες δυνατές και δίκαια κατανεμημένες θυσίες από μέρους του λαού. Αντίθετα μάλιστα διασπάσθηκαν σε δύο μεγάλα στρατόπεδα ένα αυτό της Κυβέρνησης (Παπανδρέου πρώτα, Σαμαρά αργότερα) που θεωρούσε το μνημόνιο ως αναγκαίο κακό και τους «πολύχρωμους» της αντιπολίτευσης που το θεωρούσε ως την πηγή όλων των δεινών που ταλανίζουν τη χώρα.
Το πολιτικό μας σύστημα – όπως πολλές φορές και κατά το παρελθόν – χωρίστηκε στα δύο. Εντεύθεν κι εκείθεν μιας «κόκκινης» γραμμής. Οι «μνημονιακοί» από τη μία και οι «αντιμνημονιακοί» από την άλλη. Ψεύδος μέγα, ψεύδος εθνικά και κοινωνικά επιζήμιο αφού στηρίχθηκε ο νέος διχασμός σε ψεύτικη βάση. Στο ότι δηλαδή αιτία της πολυκέφαλης κρίσης στην Ελλάδα ήταν… το μνημόνιο! Ψεύδος ανόητο. Όσο ανόητο θα ήταν να ισχυρίζεται κανείς ότι για τον πυρετό του ασθενή φταίει… το θερμόμετρο που δείχνει 39 ή 40Ο C! Κι όχι ο πυρετός και τα αίτια που τον προκάλεσαν.
Στη βάση αυτή οργανώθηκαν και οι «Αγανακτισμένοι» της πάνω και κάτω πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα (και σε μερικές άλλες μεγάλες πόλεις). Που αποτέλεσαν το όχημα κατάρρευσης του πανίσχυρου εκλογικά (το 2009) Πα.σο.κ και της μεγάλης ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, του φορέα δηλαδή της εκμετάλλευσης της λαϊκής οργής κατά των μνημονιακών μέτρων. Στην πλατεία Συντάγματος συναντήθηκαν τα δύο άκρα του λαϊκισμού ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ και έκτοτε συμπορεύονται και ( από το Γενάρη του 2015 ) συγκυβερνούν. Μέχρι και το 2014 ως «αντιμνημονιακοί» , «αντιμερκελιστές», «αντιδοσίλογοι». Και από το 2015 ως τώρα ως …μνημονιακοί, μερκελιστές κ.λ.π. (Γλύφοντας – θάλεγε κανείς – εκεί που πριν έφτυναν).
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, άρα ως φέρων και τις μεγαλύτερες ευθύνες για την πορεία της χώρας μεταλλάχθηκε μεν ( όπως και το «δεκανίκι» του οι ΑΝΕΛ) από άκρως «αντιμνημονιακός» σε άκρως «μνημονιακός» δεν έπαψε όμως να λέει ψέματα. Και να αντιγράφει τις παλαιοκομματικές μεθόδους (διορισμοί ημετέρων, αναξιοκρατία, κομματική κατάληψη του κράτους κ.λ.π) των προηγούμενων του και κυρίως του λαϊκιστικού Πα.σο.κ και του Ανδρέα Παπανδρέου. Και η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο. Και θα συνεχίσει μέχρι να καταλάβουν οι πολιτικοί μας πρώτα κι εμείς , ο λαός, ύστερα (όσοι δεν το καταλάβαμε ακόμα) ότι με τα ψέματα προκοπή δεν πρόκειται να δούμε. Όσο η αλήθεια θα παραμένει ζητούμενο το ίδιο θα παραμένει και η απαλλαγή μας από τα μνημόνια και την κρίση.
Και δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση δεν πιστεύει, από ιδιοτέλεια, στην αλήθεια. Ενώ δείχνει να πιστεύει σ’ ένα λαϊκίστικο καθεστώς λατινοαμερικανικού τύπου ή «λαϊκής» δημοκρατίας. Συνεπώς όσο παραμένει στην εξουσία τόσο τα πράγματα θα πηγαίνουν χειρότερα. Και η κυβερνητική προπαγάνδα θα τα παρουσιάζει και με συνέπεια, ως δήθεν καλύτερα!
Τουλάχιστον ας φέρει σε πέρας τις υποχρεώσεις που ανέλαβε έναντι των δανειστών με το Μνημόνιο Νο 3 που φέρει την υπογραφή Τσίπρα, ας υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που μ’ αυτό ανέλαβε και μετά ας οδηγηθεί η χώρα σε νέες εκλογές. Δεδομένου ότι η δυσαρμονία μεταξύ λαϊκής βούλησης και κυβέρνησης (και σύνθεσης της Βουλής) είναι δεδομένη. Και από όσα όλοι μας διαπιστώνουμε κι από όσα δείχνουν τα ευρήματα των ερευνών της κοινής γνώμης.-
