Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη
Πολλοί φίλοι, περισσότερο και λιγότερο γνωστοί, με προσεγγίζουν συχνά προτρέποντας και υπενθυμίζοντας μου να καταθέσω τις θέσεις μου για θέματα που τους αφορούν, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.
Τι έγινε βρε Γιάννη μέχρι εδώ ήταν η αγάπη σου για τον Πιερικό και σταμάτησες να σχολιάζεις την επικαιρότητα;
Την τελευταία δεκαετία πάνω από τριακόσια κείμενα μου δημοσιεύτηκαν στα γραπτά και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, με αποκλειστικότητα στα θέματα του Πιερικού. Πέντε από αυτά εξέφραζαν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, την αλήθεια που έβγαινε αυθόρμητα από τα αγνά κίνητρα μου για την ομάδα. Δυσαρεστήθηκαν κάποιοι, με «πίεσαν» ποικιλοτρόπως και επειδή οι αδέσμευτες απόψεις για το καλό του Πιερικού είναι πολυπληθείς και ουσιαστικές στην πόλη, πείστηκα πλέον πως οι δικές μου είναι περίσσιες και ασήμαντες.
Γράψε για την πόλη που πέραν του χάντμπολ του Αρχελάου έχει να δει σωματείο σε επίπεδο Ά Εθνικής από το 1993. Μέχρι και η Αμαλιάδα αγωνίζεται στην μεγάλη κατηγορία.
Γράψε κάτι για τον πολύπαθο κυκλικό κόμβο που οδηγεί στο Σταθμό, στο πιο κομβικό σημείο για την Παραλία, τον τουρισμό μας και δεν έχει φυτευτεί ούτε ένα μικρό λουλούδι για να κοσμεί την είσοδο από τότε που εγκαινιάστηκε το τούνελ.
Από ότι πήραν τα αυτιά μου υπάρχει σχέδιο και μελέτη και δεν θα αργήσει η ολοκλήρωση των έργων σε όλο το κομμάτι πάνω από τον υπόγειο αυτοκινητόδρομο, έστω και με μια μικρή καθυστέρηση δωδεκαετίας.
Γράψε και για τα αδέσποτα που έχουν αμοληθεί σε όλη την πόλη και δεν μας αφήνουν σε ησυχία νύχτα-μέρα.
Τα τετράποδα τα αγαπάμε όλοι όταν δεν κινδυνεύουμε. Το βέβαιο είναι ότι τα προβλήματα προκύπτουν από τις αδέσποτες πράξεις των ανθρώπινων δίποδων κι όχι από αθώα τετράποδα θύματα.
Γράψε και για τον δρόμο στην γειτονιά μας που τον έχουν αφήσει στο έλεος του θεού και με την πρώτη ψιχάλα πλημμυρίζουμε.
Να θυμηθείς και τα αγριόχορτα που δεν έκοψαν σε πολυσύχναστο οδικό άξονα και δεν μπορούμε να διακρίνουμε το στοπ και το όριο ταχύτητας.
Μη ξεχάσεις κι εμάς στην παραλία. Οι μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις μας αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα. Πότε θα αναδειχθούν κι από ποιόν;
Γράψε και για την άναρχη οδήγηση των συμπολιτών μας που αν ήταν δυνατό θα πάρκαραν τα αυτοκίνητα τους ακόμη και μέσα σε τράπεζα, κατάστημα ή σούπερ μάρκετ για να μην περπατήσουν.
Φίλε για εμάς τους αστυνομικούς που ένα χρόνο τώρα καταναλώσαμε καθημερινά ένα δωδεκάωρο στην Ειδομένη, μέσα στο κρύο, στη βροχή, στη ζέστη, με χίλιους δυο κινδύνους, με χίλια δυο «ραπίσματα» και αντιξοότητες, δεν θα γράψεις κάτι, έστω μια λέξη;
Γράψε και για εμάς…
Δεν είμαι ούτε δημοσιογράφος, ούτε παντογνώστης, ούτε ο κριτής των πάντων. Είμαι ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας, ένας απλός, λιτός και ερασιτέχνης συγγραφέας που εξωτερικεύει τα εσώψυχα του, τα ελαττώματα, τα πλεονεκτήματα του, επικοινωνώντας έτσι με τον κόσμο.
Μπορεί ο καθένας δημόσια να εκθέτει ελεύθερα τις απόψεις του αξιολογώντας, κρίνοντας και διακρίνοντας τα παράπονα και τα προβλήματα μέσα σε λογικά όρια και κανόνες.
Η προβολή της αλήθειας, κατά τα πιστεύω του καθενός, καλό θα είναι να μην παραμένει εγκλωβισμένη σε μικρά πηγαδάκια, αλλά να εκτίθεται παραπέρα για να συμμετέχει και να συνδράμει στο καλό του συνόλου.
*Για εμάς τους Αγιοδημητρινούς που την Παρασκευή 15 και το Σάββατο 16 του Ιούλη διοργανώνουμε το 7ο αντάμωμα των απανταχού συγχωριανών, δεν θα αναφέρεις κάτι;
