Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη
Αν σήμερα κάποιος άγνωστος ταξιδιώτης επισκέπτονταν την Ελλάδα, δίχως να γνωρίζει τα γεγονότα των τελευταίων ετών, και άκουγε ή διάβαζε τα ενημερωτικά δελτία των ΜΜΕ, η επικεφαλίδα που θα καρφωνόταν με μιας στα μάτια και το νου του θα είχε τον τίτλο «Τηλεοπτικές άδειες». Θα συλλογίζονταν ότι σ΄ αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και πέραν των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, όλα βαίνουν καλώς.
Δεν θα αργούσε βέβαια να γίνει αυτόπτης μάρτυρας της πραγματικότητας. Όταν θα αντίκριζε από κοντά τα απεγνωσμένα βλέμματα των πολιτών, όταν θα ενημερώνονταν για τα απογοητευτικά νούμερα των δεικτών της οικονομίας και της γενικότερης κατάρρευσης της κοινωνίας μας, τότε θα καταλάβαινε πολλά. Κι αν γνώριζε τη μακραίωνη ιστορία αυτού του τόπου, αν έβλεπε με τα μάτια του τον ανεκμετάλλευτο πλούτο μας, τότε θα απορούσε δικαιολογημένα. «Είναι δυνατόν…;», θα μονολογούσε με αυστηρότητα και απέχθεια.
Κι όμως αποδείχτηκε ότι είναι δυνατό. Αποδείξαμε περίτρανα ότι κάνουμε τα αδύνατα δυνατά όταν καταστρέφουμε. Είμαστε μέντορες σε κάθε πλοκή, διαπλοκή, φθορά και διαφθορά, στην ψευτιά και στην κλεψιά. Δεν αφήνουμε λίγο να αναρριχηθεί η αλήθεια και η ελπίδα που πηγάζει από ανθρώπους που θέλουν και μπορούν.
Γιατί υπάρχουν αυτοί οι άξιοι στην πατρίδα μας, αλλά τους έχει περιθωριοποιήσει το σύστημα και τους εξόρισε σε άλλες, ξένες πατρίδες. Αυτό το σύστημα που έχει ραντίσει την ατμόσφαιρα με καχυποψία, μιζέρια και ανασφάλεια.
Έχει πλέον αποκολληθεί η φυσιογνωμία του τόπου από την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων του. Σα να σκεπάζει τα πάντα ένα πέπλο ομίχλης που κρύβει όλες τις σπάνιες ομορφιές μας.
Είναι άδικο. Αδικούμε τους εαυτούς μας, τους προγόνους μας, την νεολαία μας.
Ο Έλληνας αναζητά εργασία, υγεία, ισότητα. Αγωνίζεται να ανακτήσει τη λαβωμένη αυτοπεποίθηση. Θέλει να χαμογελάσει. Ναι, το χαμόγελο απουσιάζει από τα σκυθρωπά πρόσωπα των πολιτών. Δεν συνάδει το κλίμα της Ελλάδας με την ψυχολογία των κατοίκων της. Δεν μπορεί ο ήλιος να λάμπει κι οι Έλληνες να λυπούνται. Δεν συνδυάζεται το καταγάλανο των θαλασσών και το πράσινο της στεριάς με την μαυρίλα της ψυχής μας.
Ακόμη κι αυτή η Καλημέρα, μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων, έχασε την σημασία της. Αγνοούμε πλέον τη μέρα την καλή γιατί κρύβεται πίσω από τις κακίες και τα μίση, από τη διχόνοια και τους εγωισμούς.
Όταν ευχόμαστε «στην υγειά μας», ρουφώντας τον πρωινό μας καφέ, δεν αναλογιζόμαστε την αληθινή διάσταση της ευχής μας. Οι κινήσεις μας είναι μηχανικές κι ο οργανισμός μας αναζητά την καφεΐνη για να ξυπνήσει από το λήθαργο της αναισθησίας.
Ας μη περιπλέκουμε πολύ τη ζωή μας. Ας κάνουμε την αξιολόγηση των πραγματικών αναγκών και προτεραιοτήτων για να πάμε παραπέρα.
Ίσως αν εκτιμήσουμε πρώτα την αξία απλών και μικρών εννοιών, όπως η Καλημέρα και η Υγειά μας, να αισθανθούμε και την ευλογία που κληρονομήσαμε για να ζούμε στην πιο όμορφη και πλούσια χώρα του πλανήτη.
