Σφήνες του Αφεντούλη
Εντάξει, αναγνώστες μου. Ο ερχόμενος από τα παλιά τίτλος τού εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, γέμει λυρισμού, απόντος στους χαλεπούς καιρούς δεύτερης αξιολόγησης που διάγουμε εσχάτως αλλά πριν αναθαρρήσετε, πιάνοντας τους χορούς και τα τραγούδια, ένα το κρατούμενο(!), μισό να διευκρινίσουμε ότι δεν μιλάμε για τον «πόθο» γενικώς.
Αναφερόμαστε στον «πόθο της εξουσίας» ειδικότερα και τώρα που σας κόπηκαν τα γόνατα με το «από σφηνών»… «γκόοολ!» στο ενενήντα του σημερινού μας ενημερωτικού αγώνα, παραδεχτεί το, τι γράφω ο άνθρωπος(!), τρεχάτε να προκάνουμε το λεωφορείο – με την πολιτική σημασία του όρου, ε, το είπαμε!
Ναι, για! Βλέπετε, γρήγορα περνάει ο καιρός κι ο αναλυτής ούτε που κατάλαβε πότε φτάσαμε στην Τρίτη, 8 του Νοέμβρη, να γιορτάζουμε τους προστάτες της Αεροπορίας Ταξιάρχες, μεγάλη η χάρη τους!
Εσείς, πιστοί μου, ρίξατε καμιά ματιά στο καλαντάρι; Αν όχι, μαζί μας γιορτάζει σήμερα και η πέραν του Ατλαντικού δημοκρατία, ένθα ο τελευταίος εκλογικός γύρος των υποψηφίων, Χίλαρι Κλίντον και Ντόναλντ Τραμπ – «Ladies first» που λέμε στα χωριά κι ας το έχει υπόψη ο θεωρών τις εκπροσώπους του γυναικείου φύλου «γκαφατζούδες», λαλίστατος, με την υποσημείωση ότι η «mainstream» πένα μας αδυνατεί να μεταφέρει τα κατά πολύ «βαρύτερα» του δικού μας «κοσμητικά» αυτού, από τηλεοράσεως, αμ πώς!
Επόμενο είναι, λοιπόν, κι εμείς οι φίλοι και σύμμαχοι των Αμερικανών, μια αγωνία για το πρόσωπο τής ή του μελλοντικού οδηγού του «λεωφορείου “ Ο Πλανήτης”, καλό ε!», να την έχουμε, τέλος πάντων, κι ως εκ τούτου καλούμε τον ντιλετάντη απεσταλμένο τής στήλης, μικροσυνταξιούχο «Μήτσο», να κατεβάσει το κρατούμενο, ενημερώνοντας σε παράφραση, Γιώργου Κοινούση:
Αμερική, Αμερική…
Ζαλίστηκα, ιπτάμενος τις ΗΠΑ να γυρίζω,
εμβρόντητος οδύρομαι με όσα αντικρίζω
βλέπω πολλά παράξενα, τα μάτια ανοιγοκλείνω,
τη «μάμα Γκρις» αποζητώ και αναμεταδίνω:
Αμερική, Αμερική, καλά το είπαν μερικοί
πως είσαι χώρα, χώρα τραγική.
Η ζωή μυστήρια, εδώ τα πάντα γίνονται,
πένητες κοιτάζουν τους που τρων δίχως να αισχύνονται
κι άλλοι πάλι περπατούν στις οδούς περιχαρείς
όταν πέφτουν μπαταριές κι Αφρικάνους τρώει η γης.
Πρώτη μου φορά, λοιπόν, είδα τέτοια πράγματα,
απ’ τη μία θαύματα κι απ’ την άλλη δράματα,
κτήρια πανύψηλα να μοιάζουν μεγαθήρια,
και ξανθούς μικροπρεπείς στα συγχαρητήρια,
τι αν Χίλαρι εκλεγεί, Ντόναλντ Τραμπ θα το δεχτεί;
Έλα μου, ντε! Μετά τις αμφίσημες προεκλογικές δηλώσεις του υποψηφίου πλανητάρχη, το ερώτημα μοιάζει γρίφος, αναγνώστες μου, αμφιβάλλει κανείς;
Δεν νομίζω(!), εφόσον κριθεί αξιοπρόσεκτο, βεβαίως – βεβαίως. Φροντίδα περιττή, δυστυχώς, για την «επιμένουσα ελληνικά», κυρία «Μήτσαινα», που εξ αφορμής πρόσληψης μουσικής επιμελήτριας στις αστικές συγκοινωνίες του Κλεινού Άστεος αναφώνησε: «Δικός μου πόθος είναι φτηνά λεωφορεία χωρίς συνωστισμό», με τον σύζυγο να επιστρέφει βάση πάραυτα, ενημερώνοντας ως άλλος Μποστ:
Χρήζουμε μετακινήσεων άνευ πολλών ωθήσεων.
Οσάκις Αθήνα κατεβώ και λεωφορείου επιβιβαστώ,
«εν βήμα κάνετε μπροστά» λένε οι άλλοι ευγενικά.
Αποτέλεσμα; Το πουκάμισα που φορώ σιδερωμένο,
το πάω στη μανδάμ κατατσαλακωμένο,
κι άρα τα ηχοσυστήματα σε τι θα ωφελήσουν;
Σιδερωτήρια χρειαζόμαστε για να μας καλλωπίσουν,
ή μήπως όχι, αναγνώστες μου, αλλά το χαρτί τέλειωσε εδώ και περισσότερα για τις αμερικάνικες κάλπες θα εξιστορήσουμε εν καιρώ. Εν καιρώ, βοήθειά μας!…
-Ω-
