Του Γιάννη Κορομήλη
Έγραφε – όπως είδαμε και προχθές – ο Μπέρτολτ Μπρεχτ το 1938: «… Έτσι το παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο… (Μιλούσε προφανώς για το Χίτλερ και το Ναζιστικό του κόμμα που είχε ξεσπαθώσει για μια νέα Γερμανία, για ένα χιλιόχρονο Γ΄ Ράιχ). «Κι έφερε μαζί του αλυσοδεμένο το Νέο να το παρουσιάσει σαν παλιό:/ Το νέο βαδίζει αλυσοδεμένο και ντυμένο με κουρέλια./
Αποκαλύπτοντας τα θεσπέσια μέλη του»…
(Το νέο με τα «θεσπέσια μέλη του –αν ερμηνεύουμε σωστά τη σκέψη του ποιητή – είναι ο Μαρξισμός, το Κ.Κ. της Γερμανία που ο Χίτλερ αλυσόδεσε και το έντυσε με κουρέλια).
Κάτι ανάλογο – χωρίς, επαναλαμβάνω, να συγκρίνουμε τις δύο διαφορετικές καταστάσεις τότε και τώρα – ζούμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα τα δύο περίπου τελευταία χρόνια (2015-16) όπου το παλιό (ως ΣΥΡΙΖΑ) «έκανε την εμφάνιση του σε νέο μασκαρεμένο». Σίγουρα έτσι αυτοσυστήθηκε προεκλογικά. Και μάλιστα όχι μόνο νέο, αλλά και … θαυματουργό. Αφού θα μας έπαιρνε από την κόλαση – έτσι έλεγε με βεβαιότητα σοφού και έμφαση που έδειχνε πως δεν επέτρεπε καμία επιφύλαξη ή αμφιβολία ότι θα κάνει πράξη όσα, υπερβολικά κι ανέφικτα, υπόσχονταν αφειδώς.
Για τους γνωρίζοντες βέβαια ήταν ολοφάνερο πως επρόκειτο για το παλιό, παμπάλαιο «σε νέο μασκαρεμένο». Και ως εδώ καλά. Στο ποίημα του Μπρεχτ το παλιό που παρίστανε το νέο κουβαλούσε μαζί του αλυσοδεμένο και με κουρέλια το νέο, ο επιστημονικός ή αλλιώς υπαρκτός, σοσιαλισμός υπήρχε και θέριευε. Άσχετο με τα όσα ακολούθησαν μέχρι την κατάρρευση του το 1989-90.
Στα χρόνια μας – τούτα τα «δίσεκτα» και δύσκολα χρόνια – το νέο δεν υπάρχει ακόμα. Γι αυτό και ψήφισαν πέρσι – όσοι ψήφισαν – το ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζοντας πως αποτελούσε το νέο που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδιζε πως δήθεν είναι. Την ελπίδα αυτή εκμεταλλεύτηκε για να κατακτήσει την εξουσία και … μετά βλέπουμε. Κι ήρθε μετά το χειρότερο από το πριν. Και ήδη «τα όνειρα ζητούν εκδίκηση». Την ίδια ελπίδα επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τα πολλά κομματίδια που πρωτοπαρουσιάσθηκαν αυτά τα χρόνια. Όμως η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝΕΛ, αυτά των Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου, Νικολόπουλου, Πολύδωρα, Ζώη, Γλέτσου, Βελόπουλου και άλλων.-
Όλοι αυτοί και πολλού άλλοι που δεν εκδηλώθηκαν ακόμα ( ή δεν θα εκδηλωθούν ποτέ) χωρίς να σκέφτονται αν έχουν τις ικανότητες, τις δυνατότητες, τις γνώσεις, το ήθος που απαιτείται για να ανταποκριθεί κανείς στις απαιτήσεις αρχηγού κόμματος ή, πολύ περισσότερο, να αποκαλείται πολιτικός ηγέτης.
Γεγονός πάντως παραμένει ότι ο λαός μας διψάει για το καινούργιο, το νέο. Που θα αναλάβει τις τύχες της χώρας και θα τη βγάλει από την σημερινή «κόλαση» και θα την οδηγήσει στο δρόμο της ανάπτυξης, της προόδου και της προκοπής. Ένα νέο Ελευθέριο Βενιζέλο του 1910 ή έναν νέο Κωνσταντίνο Καραμανλή του 1955 που έσωσαν την Ελλάδα από την καταστροφή και τις έδωσαν γνήσια ελπίδα και σίγουρη προοπτική. Ένα νέο όχι στα λόγια και στην προπαγάνδα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πραγματικό, αληθινό.
Όμως αυτό το νέο – που δεν αποτελεί ζητούμενο μόνο για τη χώρα μας, αλλά και πολλές άλλες – δεν εμφανίζεται. Κάποιοι σοβαροί αναλυτές υποστηρίζουν ότι το πραγματικό νέο «γεννιέται» λίγο πριν τελειώσει η κρίση, όταν αναφαίνονται στον ορίζοντα τα χρώματα που προαναγγέλλουν την Ανατολή του Ήλιου.
Άλλοι πάλι πως δεν έχει βάση αυτή η εκτίμηση. Πως κανείς δεν μπορεί να ξέρει πότε και αν τελικά θα γεννηθεί το αναμενόμενο Καινούργιο.
Υπάρχουν πάντως μερικοί διανοούμενοι που προβλέπουν πως τελικά το νέο θάρθει. Ο διακεκριμένος βρετανός δημοσιογράφος Πολ Μέισον υποστηρίζει πως η σύγχρονη τεχνολογία και οι πρωτόγνωρες διαφοροποιήσεις στις κοινωνίες εξαιτίας της θα οδηγήσουν, οδηγούν ήδη, αναπόφευκτα σε ένα εναλλακτικό σενάριο. Που το ονομάζει μετακαπιταλισμό και που θάρθει αφού πρώτα απαλλαγούμε από το νεοφιλελευθερισμό και στη συνέχεια από τον καπιταλισμό. Ο κομμουνισμός «μας άφησε χρόνους» προ πολλού.
