Σφήνες του Αφεντούλη
Έλα μου, ντε! Γριφώδης ο σημερινός τίτλος του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, κι άντε να δώσουμε απάντηση, όταν εξ αφορμής των από ελληνικού εδάφους υποσχέσεων του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου να βάλει πλάτη στη ρύθμιση του Δυσθεώρητου, αμήν και πότε(!), ο καχύποπτος μικροσυνταξιούχος «Μήτσος», αναλογιζόμενος το σημερινό «δι’ υπόθεσίν μας» Eurogroup, που προαναγγείλαμε από την Παρασκευή, για να μην ξεχνιόμαστε, θέτει επί πλέον ενώπιον μας την α λα Μποστ απορία: «My friend Μπαράκ, πριν στηρίξεις τα χρώματα τα μπλε, χάθηκε να ρωτήσεις τον δόκτορα “Σοϊμπλέ”, sorry κιόλας για τον τονισμό της λήγουσας, ε!» αλλά τέλος πάντων.
Με όλους εσάς τους εκλεκτούς αναγνώστες να απαντέχετε εναγωνίως τις εκτιμήσεις ημών των ευρηματικών αναλυτών, η επίλυση του «γόρδιου δεσμού» αποτελεί ελάχιστη υποχρέωσή μας, τι γράφω ο άνθρωπος(!), οπότε ξαναπιάνουμε την προ ημερών επίσκεψη του «πλανητάρχη» στην Αθήνα.
Ναι, για(!), κι ο καχύποπτος να μην ανατρέχει στον Μποστ, εμμέτρως διερωτώμενος: «Νέος γύρος “Ηρωδείων!” ένθα παίζουν “τραγωδίων!”; Έλα Χριστέ και μη χειρότερα. Δεν ακούω Καζαντζίδη – κλάψε με μάνα, κλάψε με, / με ρήμαξαν οι φόροι, / για άλλους “ποίημα” το ευρώ, / για μένα δράμα “στόρι”! – να ψυχαγωγηθώ κι ορθότερα;», όταν ακολουθούν:
Χορωδιακά άσματα για ταλαιπωρημένα πλάσματα.
Εντάξει, περί των αμερικανικών προθέσεων προβληματισμένοι μου. Τα της ιστορικής ομιλίας Ομπάμα, από βήματος νέας Λυρικής Σκηνής του ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», είναι μείζονος σημασίας, παραδεχόμαστε, αλλά κάλλιο να τα σχολιάσουμε εν καιρώ καθόσον η λύση του σημερινού «γόρδιου δεσμού», μάλλον υποκρύπτεται στο επίσημο δείπνο εντός προεδρικού μεγάρου της Ηρώδου του Αττικού, ένθα την Τρίτη, 15 του Νοέμβρη, ακούστηκαν τα θεσπέσια άσματα:
- «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», συνεργατική διεκτραγώδηση της πολύπαθης Ελλάδος των Οδυσσέα Ελύτη, Μίκη Θεοδωράκη και Γρηγόρη Μπιθικώτση.
- «Χρυσοπράσινο φύλλο», αφιέρωμα στην «Κύπρο της αγάπης και του ονείρου», πρώτη εκτέλεση «σερ Μπιθί» επίσης.
- «Imagine all the people / living life in peace», φιλειρηνικό μανιφέστο του John Lennon, και τέλος, η δημιουργία των Σάιμον και Γκαρφάνκελ:
Sound of Silence.
Ύμνο στη σιωπή θα απολαμβάναμε, λοιπόν, κατωτέρω, σιγαλιά αναγκαία για να σκεφτούμε τις παραμέτρους του διλήμματος αλλά λογαριάσαμε χωρίς τον «Μήτσο». Που διάλεξε την ώρα να θυμηθεί τον Αλεξανδρινό, επισημαίνοντας:
Σκιά και νυξ είν’ η Σιγή· ο Λόγος, η ημέρα.
Ο Λόγος είν’ αλήθεια, ζωή, αθανασία.
Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν – σιγή δεν μας αρμόζει,
αφού εις το ομοίωμα επλάσθημεν του Λόγου,
ώστε να υφαρπάξει την άδεια επικαιροποιημένης αναμετάδοσης του από τριετίας (18/10/2013) ερωτήματος της στήλης:
Το «νησί» βγήκε απ’ το Μνημόνιο. Εμείς;…
Μεγάλη η παράλειψη, δεν δικαιολογείται,
πόρισμα να μην έχουμε, η Τρόικα πως προσήλθε,
όταν στην Κύπρο οι αδερφοί «έδειξαν» τον Χριστόφια
και στο ΑΚΕΛ επέρριψαν την πτώχευση ατόφια.
Ενώ εμείς οι Έλληνες στο τούνελ ψωμοζούμε,
κι αντί να ομονοήσουμε: «τις πταίει» για να βρούμε,
τον γρίφο αναθέσαμε στον πρόεδρο Ομπάμα,
να απαιτήσει Γερμανών την κάθαρση στο δράμα,
λύση που έστω υπέρ ημών ακόμα κι αν υπάρχει,
είναι δουλειά του Ντόναλντ Τραμπ του νέου «πλανητάρχη»,
απάγγειλε, ευκαιρίας δοθείσης, ο καχύποπτος, αμφιβάλλετε αναγνώστες μου;
Δεν ελπίζω(!), κι όσο για τον αρχικό γρίφο; Υπομονή, ο καιρός θα δείξει!…
