Σφήνες του Αφεντούλη
Αναγνώστες μου, που με την πρώτη ματιά στον τίτλο σπεύσατε να εικάσετε: «Πάει κι ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης. Τον βάρεσε κατακούτελα η λιτότητα με αποτέλεσμα να ψάχνει την πολυπόθητη ανάπτυξη, διαβάζοντας άστρα, τράπουλες, καφέδες ή άλλα σημάδια, άρα!», καλά διαβάσατε, τις απόψεις μας υπερασπιζόμαστε κι αντιρρήσεις δεν δεχόμαστε, άκου «άρα»!
Σε ποιο «άρα» καταλήξατε, προκειμένου να μας ψέξετε, τιμητές μου; Στο κατόπιν δαιδαλωδών συλλογισμών «άρα», των πολιτικών μας, από τηλεοράσεως, ώστε να βγαίνουν «λάδι» αυτοί και να «θυσιαζόμαστε» αδιαμαρτύρητα εμείς οι πιο αδύναμοι;
Αν ναι(!), με το συμπάθιο κιόλας, αλλά είστε βαθιά νυχτωμένοι κι ο πενόμενος χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», να μη «ρίχνει λάδι στη φωτιά», αναφωνώντας: «“Θα γυρίσει ο τροχός ν’ ανακάμψει κι ο φτωχός”, μας έταζαν αλλά πού; Τροχάδην ξοφλάμε τις λυπητερές, υπό τον φόβο τυχόν κατασχέσεων, χτύπα ξύλο(!), και τροχάδην ζεσταινόμαστε, φαρμάκι το καύσιμο γαρ!».
Διότι, δεν υπάρχει λόγος να καταφύγουμε σε σοφιστείες, όταν έχουμε μάτια να δούμε:
Ρόδα είναι, αλλά… δεν γυρίζει!
Ναι, για! Βλέπετε, ο, ενόψει Χριστουγέννων και προς διεύρυνση τού οπτικού πεδίου του φιλοθεάμονος κοινού, τοποθετημένος τροχός παρατήρησης εγγύς της πλατείας Συντάγματος, άρχισε να αποσυναρμολογείται παραμονές πρωτοχρονιάς, χωρίς να κινηθεί, ήτοι ουδέποτε επιτέλεσε το έργο του, άρα, ιδού πάλι το «άρα».
Που δίνει λαβή να αναρωτηθούμε με τη σειρά μας: «Άρα, τι τον ήθελαν οι ιθύνοντες;» και πριν ψέξουν την είσοδο σε ξένα χωράφια αρμοδιότητάς τους, ένα θα πούμε.
Παρόμοιοι τροχοί τοποθετούνται και σε άλλες πρωτεύουσες, χρονιάρες μέρες. Όμως, εκεί γυρίζουν, ενώ δουλεύουν ρολόι κι οι υπόλοιπες υπηρεσίες, για να μην ξεχνιόμαστε, ένεκα που οι αρμόδιοι κάνουν έγκαιρα τα κουμάντα τους, αντί να προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα, εκδίδοντας δελτία τύπου, όπως οι ενταύθα, και το χειρότερο, αναγνώστες μου;
Επειδή τροχός να μας ανεβάσει στα ύψη, τα κατά Έμιλι Μπροντέ «ανεμοδαρμένα ύψη»(!) των ανοικονόμητων ημερών μας, δεν υπάρχει, τη σκυτάλη παραλαμβάνει, ο «Μήτσος», καθόσον μπορεί να μας αντραλίζουν οι ρόδες (σ.σ. εσάς;…) αλλά γνωρίζουμε παιδιόθεν από αλόγατα, ώστε να μας ταξιδέψει ο Πήγασος, αναφωνούντες:
Τ’ άλογο, τ’ άλογο, κοίτα Αλέξη και δώσε βάση σε κάθε λέξη.
Σύννεφα από πάνω μου, κάτω το Βερολίνο,
τον Σόιμπλε αναζητώ, μάθημα να του δίνω.
Δεν είναι δόκτορας αυτός που μόλις του μιλήσεις
εάν πιαστείς αδιάβαστος, «κόφτη» θα κονομήσεις!
Στο άκουσμά του ο Πήγασος βυθίζεται σε θλίψη,
πετώ σαβούρα, κάτωθεν, να φύγω προς τα ύψη,
εννόησαν οι δανειστές που κόβουνε συντάξεις
πως η επανεκκίνηση δεν θέλει «αφαιμάξεις»;
Αν όχι, πάγωσε η ρευστότητα, στην αγορά μια ψύξη,
λουκέτα προοιωνίζεται τής μέγγενης η σφίξη,
αυτήν που κατασκεύασες, άσπλαχνη Γερμανία,
να εκπονείς λιτότητες με περισσή μανία.
Αμάν! Το άλογο αφήνιασε, έρμαιο των ανέμων,
δεν παίζονται οι κλυδωνισμοί κι ο αναβάτης τρέμων,
ρίχνω τον γάντζο όπου βρω, πριν πάθουμε αβαρία,
κι άξαφνα ευρισκόμαστε μες την Καγκελαρία.
Τι είναι θέλημα Θεού, να σώζει η Γερμανία
πενόμενους εταίρους της, χερ Σόιμπλε τα οποία(!),
ενημέρωσε ο ρεπόρτερ, αναγνώστες μου, άκουσαν οι κυβερνώντες πως αν δεν βρεθεί τρόπος η ρόδα να γυρίσει, την αγορά να αναζωογονήσει και τα κρατικά έσοδα ν’ αυξήσει, σιμά είναι το «ζήτω που καήκαμε»; Δεν ελπίζω!…
