Σφήνες του Αφεντούλη
Εγκαίνια, σε πολλά εγκαίνια επιδίδεται εσχάτως το «δεύτερη φορά αριστερά» κουβέρνο, αναγνώστες μου, προς μεγάλη απογοήτευση των προκατόχων, αληθώς υποθέτουμε, που εκπονήσανε προγράμματα, ωριμάσανε μελέτες και δημοπρατήσανε έργα για να κόβουν κορδέλες τα ψαλίδια των καλών συριζαίων και «ΑΝ.ΕΛ.».
Παρότι, σε καιρούς αντιπολίτευσης, περιβαλλοντικά ευαίσθητες συνιστώσες τους ήγειραν αντιρρήσεις, καθυστερώντας το τρέξιμο κατασκευής των μεγάλων οδικών αξόνων από τους προηγούμενους, για να μην ξεχνιόμαστε.
Εξ ου, λοιπόν, ο υπομονετικός τίτλος, ας όψονται οι ασφαλτοστρώσεις, που όταν τις αποφασίζουν φιλελεύθεροι καταστρέφουν εύφορη γη αλλά παραδιδόμενες από αριστερούς βγάζουν τον λαό σε ξέφωτα, ίνα μη στους «αρσιμπαρίστες (σ.σ. το θυμάστε, από παλαιοτέρων «σφηνών»;)» του «Δεν Πληρώνω», «εστιάσωμεν», αναφέροντας πως κατόπιν της αλλαγής κυβερνητικής σελίδας οι μπάρες ανεβοκατεβαίνουν, κι όσο για τα προαπαιτούμενα διόδια, ποια διόδια, ταξιδιώτες μου;
Σιγά μη ξοδευτεί ο αυτόκλητος ρεπόρτερ μας, χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», όταν εκμεταλλευόμενος τον χτεσινό αποχαιρετισμό «γεια σας, καλά ταξίδια στα όνειρά σας!» του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, κοιμήθηκε στα εγκαίνια των Τεμπών για να ξυπνήσει επί της Αθηνών – Πατρών, όπου Μεγαλοβδόμαδο, ο Πρωθυπουργός, παρέδωσε σε κυκλοφορία αυτοκινητόδρομο να τρίβουμε τα μάτια μας, αναφωνών…
Ναι, για(!), αναφωνών, κι όχι ο Αλέξης, διακαώς επιθυμούντες επανάληψη του χριστουγεννιάτικου «μπουναμά» ενόψει θερινών διακοπών, πενόμενοι συνταξιούχοι μου.
Ο «Μήτσος», ακούγοντας, από τηλεοράσεως, τον υπουργό Υποδομών, Χρήστο Σπίρτζη, να δίνει στα τούνελ ονόματα καταξιωμένων με το έργο τους ευπατριδών, δεν κατάφερε να αποφύγει τον αιφνιδιασμό κι αντέδρασε, διερωτώμενος:
Ω πόποι, τι τραβάν κι οι τόποι;…
Εντάξει, αρχαιολάτρες μου. Ουδεμία αντίρρηση έχουμε να διασχίσουμε σήραγγα, ονόματι «Κωστής Στεφανόπουλος», «Καπετάν Νικήτας», «Νίκος Τεμπονέρας» ή δοξάζουσα άλλη εμβληματική μορφή της παλαιότερης και νεότερης ιστορίας μας.
Όμως, μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το αυτό και για τους Παπανδρέου, όταν το διαλαθόν της προσοχής μας μικρό όνομα του Αχαιού τιμωμένου, προξένησε κομφούζιο.
Ένεκα η βιασύνη, δηλαδή, να προσάψουμε τη γαλαρία της Παναγοπούλας στον από Καστελλορίζου σωτήρα μας, Γιώργο, με το εκ πρώτου Μνημονίου εξαγόμενο συμπέρασμα: «Ω πόποι, μέγα πένθος Αχαιΐδα γαίαν ικάνει!» ήτοι «Γράψε αλίμονο, μέγα πένθος πλάκωσε τη χώρα των Αχαιών!», αμφιβάλλει κανείς;
Δεν ελπίζω(!), ο μπάρμπα – Όμηρος να συγχωρήσει τη διά της πένας μας κακοποίηση της Ιλιάδας του (Α 154), αρκούμενος στα υπερθετικού βαθμού επιτίμια τής πάππου προς πάππου σοσιαλίστριας συζύγου, κυρίας «Μήτσαινας», ωρυομένης: «Ου να μου χαθείς, εμπαθή! Ο τιμώμενος Αντρέας που ανακατανέμοντας τα εισοδήματα υπέρ οικονομικά αδυνάτων, μας χόρτασε ψωμάκι, μεγάλη η χάρη Του(!), φταίει για την έως ορίων ΔουΝουΤου φιλελευθεροποίηση του υιού Γιώργου;», μπας και καμφθεί το ηθικό μας.
Αλλά πού(;), αφού η μανδάμ λογάριασε χωρίς την άκρη του «τούνελου!» που ξέφυγε τού Αντρέα, κάποτε, σαρδάμ το οποίο και αντιτάξαμε, δραττόμενοι συνάμα της ευκαιρίας να ορμηνέψουμε τον Αλέξη πως καλό είναι να αποφεύγει την υπερβολική έκθεση στα ΜΜΕ, άδοντες σε παράφραση Νίκου Γκάτσου:
Στράτα τη στράτα…
Σ’ αυτό το δρόμο
που διάλεξες να πας,
κοίτα να προκάμεις τον καιρό
πριν τον πηγαιμό
για νέο δανεισμό.
Στράτα τη στράτα
το ‘χουμε πει
φεύγει το χρήμα,
σαν αστραπή,
κι άλλο τι δεν υπάρχει να περικοπεί(!),
το Μαξίμου εννόησε τη βαθύτερη σημασία του «τούνελου!»; Όβερ!…
-Ω-
