Σφήνες του Αφεντούλη
«Από τον ανένδοτο αγώνα στο ανέκδοτο του αιώνα» γράφαμε χτες, αναφερόμενοι στην ατυχή έκβαση αξιολόγησης του 2014 που κατόπιν προσκομμάτων του δόκτορος Σόιμπλε, γνωστό και «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε», διέκοψε την πρωθυπουργία του Αντώνη, το θυμάστε αναγνώστες μου;
Αν όχι, πριν μπούμε στο σημερινό ψητό, αναζητώντας τρόπους αντιμετώπισης των δολιοφθορών, μισό, πιστοί στις υποσχέσεις μας, να υπενθυμίσουμε πως τότε ο σύντροφος χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», προειδοποίησε για τα χειρότερα, αναπέμποντας:
Non paper στην Κουμουνδούρου.
Αλέξη! Όχι κραυγές αριστερές κι «ουαί τοις ηττημένοις»,
θα γίνεις μέγας και τρανός αρκεί να περιμένεις.
Η κάλπη έδωσε πρωτιά, μα με αδυναμία,
κι έμεινε άπιαστο πουλί… η αυτοδυναμία.
Βέβαια, σύντροφοι πολλοί ορέγονται εξουσία
αλλά μιλούν οι αριθμοί και μία η ουσία.
Συνέταιρους θα χρειαστείς για να μας κυβερνήσεις,
που πάει να πει ευέξαπτους κάλλιο να ηρεμήσεις;
Συγγρού αντιλαμβάνεται δηλώσεις Κουμουνδούρου,
πομφόλυγες με κέρδος μία Δούρου,
κι όταν η παροιμία λέει: ο σκύλος που γαβγίζει,
δεν ξέρει από δαγκώματα, μονάχα φοβερίζει,
γιατί ΝουΔου του Σαμαρά που ‘χει δεδηλωμένη
με Βενιζέλου στήριξη υποσημειωμένη,
από τον «πεντοζάλη» μας, αμήχανη να πέσει,
αντί να σύρει τον χορό και όποιου του αρέσει;
Έτσι και δώσε βάση σε αυτό, ομόνοια προτείνω
κι Αβέρωφ «γεφυροποιός» ευελπιστώ να γίνω,
να ενωθούμε όλοι μαζί, ο Σόιμπλε ν’ «αφρίσει»
κι υπό Ελλήνων υλακές το Χρέος να ρυθμίσει,
απάγγειλε, το λοιπόν, ο μετριοπαθής σύντροφος, αναγνώστες μου, αλλά σιγά μην άφηναν να εισακουσθούμε πιο ασυμβίβαστες συνιστώσες, του συντρόφου, μετέπειτα αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Παύλου, «Όνειδος οι διακυβερνήσεις Αδώνιδος, αναφωνούντος: Ψηφίστε αδάμαστο απ’ τα Σφακιά στο ευρώ να πούμε γεια!» προεξάρχοντος, βεβαίως – βεβαίως;
Αποτέλεσμα; Περί ποίων παρεπομένων αναμένετε εναγωνίως τις εκτιμήσεις της στήλης, πενόμενοι χρεοφειλέτες μου, όταν με όλα όσα «go back, madame(!), go back, mister Σόιμπλε!» συν τα αντί απαντήσεως των εγκαλουμένων πισώπλατα Μνημόνια, βοήθειά μας(!), υποδεχτήκαμε, το μυστικό βρίσκεται στις τσέπες σας.
Τις άδειες τσέπες σας, αληθώς υποθέτουμε, κι επειδή η παιδιόθεν ανατροφή μας απαγορεύει να εισέλθουμε στα ενδότερα, ως γνωστόν, προς επίρρωση των εικασιών ακολουθεί:
Άνθρακες ο θησαυρός.
Ναι, για(!), να ‘ναι καλά το χέρι της συζύγου που ένας έκαστος εξ ημών ζητά για να το βρίσκει στην τσέπη του την επόμενη του στεφανώματος, αμφιβάλλει κανείς;
Δεν νομίζω(!), κι ως εκ τούτου το μικρόφωνο πάει στη μανδάμ «Μήτσαινα». Που εσχάτως, η γυναίκα, έχει βαρεθεί να κάνει τον υπότιτλο στιχούργημα, άδουσα σε παράφραση παλαιότερων επιτυχιών του λαϊκού πενταγράμμου:
Τον ήλιο, το φεγγάρι,
τ’ αγέρι ρώτησα,
ευρώ, να δω γυρεύω,
μα δεν συνάντησα.
Κι ο ήλιος τότε βγήκε,
πουρνό-πουρνό,
το φως σε κόγχες μπήκε,
άφαντο το ευρώ.
Αστραφτερή η σελήνη,
τη νύχτα φώτισε,
ευρώ να της γυαλίσει,
δεν ομολόγησε.
Τ’ αγέρι απαντάει,
όσο κι αν φύσησα,
ευρώ να σπαρταράει,
sorry(!), δεν γροίκησα.
καθιστά μονόδρομο την απόφαση περί του πρακτέου.
Για να φανεί ευρώ κατά τα μέρη μας πρέπει να το επιτρέψουν οι Θεσμοί που, δυστυχώς για μας, έχουν και το καρπούζι και το μαχαίρι.
Επομένως, ας το ζητήσουμε μονιασμένοι, όπως ουδέποτε πράξαμε κατά το παρελθόν για να μην ξεχνιόμαστε κι ο Θεός βοηθός, αναγνώστες μου, τι άλλο να πούμε;
Ο Θεός βοηθός!…
-Ω-
