Του Μακρυγιάννη
Κατά την περίοδο της νεωτερικότητας ήταν συνήθης η φιλοσοφική προσέγγιση της ιστορίας με αιχμή του δόρατος την καταγγελία των θρησκειών ως υπευθύνων για τις πολεμικές συγκρούσεις ανά τους αιώνες. Τις τελευταίες δεκαετίες η καταγγελία επεκτάθηκε προς τα έθνη. Ήδη ο πατριωτισμός βάλλεται σε πολλά επίπεδα και υπάρχουν σε κάθε χώρα αρκετοί πρόθυμοι να υπηρετήσουν τη «νέα τάξη πραγμάτων»! Φαίνεται το σχέδιο της παγκοσμιοποίησης να βαίνει επιτυχώς προς εφαρμογή. Ολοένα και περισσότεροι πολιτικοί σε κάθε χώρα τονίζουν την ανάγκη συγκρότησης πλανητικής κυβέρνησης. Όλοι αυτοί άβουλοι και διαπνεόμενοι από οικτρή δουλοφροσύνη σπεύδουν πρόθυμα να παραδώσουν την προσωπική και εθνική τους ελευθερία σε σκοτεινό απολυταρχικό παρασκήνιο, ώστε να γίνουν τα βάσανα των λαών τρομακτικά!
Ο χριστιανισμός φαίνεται να χάνει έδαφος με τα διαρκή πλήγματα από το αστικό καθεστώς, το οποίο λατρεύουν ακόμη αρκετοί «πιστοί». Οι άλλες θρησκείες δεν αντιμετωπίζουν σημαντικές απώλειες. Οι σκοτεινοί όμως δολοπλόκοι της «νέας εποχής» δεν ικανοποιούνται με τις εξελίξεις. Έχοντας συνειδητοποιήσει, σε αντίθεση με τους κομμουνιστές που ακόμη εμμένουν σε εμπαθή αντιθρησκευτικότητα, ότι το θρησκευτικό αίσθημα δεν είναι εύκολο να ξεριζωθεί από τον άνθρωπο, έχουν αλλάξει τακτική. Δεν πολεμούν τις θρησκείες, αλλά απεναντίας προβάλλουν ως θεμελιώδες δόγμα ότι όλες συνιστούν δρόμους προσέγγισης προς τον Θεό και μάλιστα ισόκυρους. Θεωρούν επικίνδυνους μόνο εκείνους που ισχυρίζονται ότι η πίστη τους έχει ως βάση την αποκαλυμένη από τον Θεό αλήθεια και ως εκ τούτου είναι η μόνη αληθινή. Και αυτοί είναι οι ορθόδοξοι χριστιανοί! Γι’ αυτό οι διωγμοί εναντίον τους θα εντείνονται στον βαθμό που κυριαρχεί η «νέα τάξη».
Στα πλαίσια της υπαγορευόμενης προσέγγισης των θρησκευτικών ηγετών, προκειμένου να αναζητηθούν τρόποι υπέρβασης του θρησκευτικού φανατισμού και εμπέδωσης της διεθνούς ειρήνης, λαμβάνουν κατά καιρούς χώρα διαθρησκειακές συνάξεις. Σε μία πρόσφατη, η οποία είχε ως θέμα «κάνετε φίλους», 22 θρησκευτικοί ηγέτες, μεταξύ των οποίων και ο οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος απηύθυναν έκκληση προς τους πιστούς να κάνουν φίλους μέλη άλλων θρησκειών. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται η προσπάθεια αυτή καλή και, γιατί όχι, ευλογημένη από τον Θεό. Ας εξετάσουμε όμως τα πράγματα βαθύτερα.
Είναι οι λαοί που κηρύττουν τους πολέμους, ώστε με τη σύναψη φιλίας θα καταστεί στο μέλλον δυνατή η αποσόβηση αυτών; Βαθυστόχαστοι ιστορικοί αναλυτές καταρρίπτουν τον μύθο της νεωτερικότητας περί ευθύνης θρησκειών και εθνών. Αποδίδουν τους πολέμους στο σύνολό τους στη φιλοδοξία και απληστία ηγετών, οι οποίοι παρασύρουν τους αγόμενους ως πρόβατα λαούς στο φονικότατο πολεμικό «παίγνιο». Δυστυχώς πρέπει να ομολογήσουμε ότι ελάχιστοι θρησκευτικοί ηγέτες στο διάβα της ιστορίας αντιτάχθηκαν στην αλαζονεία των αιμοδιψών ηγετών. Καλό είναι να μνημονεύσουμε τον άγιο Αμβρόσιο που αντιτάχθηκε στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Να μνημονεύσουμε επισκόπους και μοναχούς που αντιτάχθηκαν με σθένος και με κίνδυνο της ζωής τους στα εγκλήματα του τσάρου Ιβάν του τρομερού, που, βέβαια, δεν απέρρεαν από τη χριστιανική του πίστη. Από την άλλη υπήρξαν αξιωματούχοι, κυρίως της ρωμαιοκαθολικής ομολογίας, οι οποίοι ευλόγησαν σαφώς κατακτητικούς και ληστρικούς πολέμους. Σε νεώτερες εποχές έχουμε τον μεγάλο μάρτυρα Χατζή Χαλήλ, ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη των μουσουλμάνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο οποίος αρνήθηκε να ευλογήσει την κήρυξη ιερού πολέμου κατά των «απίστων» με την έναρξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο και δολοφονήθηκε από τον σουλτάνο! Πολλές είναι οι μαρτυρίες για ειρηνική συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας πριν από το 1908, έτος επικράτησης των «πολιτισμένων» Νεοτούρκων. Αρκετοί από τους διασωθέντες από τη γενοκτονία Ρωμηούς όφειλαν τη σωτηρία σε μουσουλμάνους φίλους τους. Ουδέν το νέο λοιπόν στην έκκληση προς τους λαούς, που επιδιώκουν ανά τους αιώνες τη φιλία, καθώς, όπως λέγεται, δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν.
Στις ημέρες μας βρέθηκε κάποιος θρησκευτικός ηγέτης, οποιασδήποτε θρησκείας να πράξει κάτι πέρα από το να απευθύνει εκκλήσεις και ευχολόγια προς τους ισχυρούς και, το πολύ, να φυτέψει κάποια εληά; Οι φανατικοί τζιχαντιστές κήρυξαν αιματηρότατο πόλεμο. Ποιος τον ευλόγησε; Βρέθηκε μουσουλμάνος ηγέτης να καταδικάσει τα εγκλήματά τους; Πίσω από τον στρατό των δολοφόνων υπάρχουν οι ισχυροί της Δύσης και πίσω από αυτούς ο διεθνής σιωνισμός. Βρέθηκε χριστιανός θρησκευτικός ηγέτης να καταγγείλει την αθλιότητα του συστήματος, το οποίο «παίζει» με τον ιδρώτα και το αίμα των λαών; Η Μονσάντο οδήγησε στην απόγνωση εκατομμύρια αγροτών στην Ινδία. Κατήγγειλε την αθλιότητα της πολυεθνικής και της ινδικής κυβέρνησης κάποιος ινδουϊστής ηγέτης; Η Συρία ήταν υπόδειγμα χώρας, στην οποία επικρατούσε η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των διαφόρων θρησκευτικών ομάδων. Γιατί η «νέα τάξη» τη διέλυσε αντί να την προβάλει ως φωτεινό παράδειγμα; Τόλμησε, τέλος, κάποιος θρησκευτικός ηγέτης να καταγγείλει το διεθνές τραπεζικό σύστημα, το οποίο σαν βδέλλες απομυζά το αίμα των λαών και ετοιμάζει τους προσεχείς «θρησκευτικούς» πολέμους;
Γνωρίζω ότι τα ερωτήματα δεν θα φθάσουν στους 22, που στην υπηρεσία των ισχυρών, εκόντες άκοντες, επιβεβαιώνουν το ιδεολόγημα της άθεης νεωτερικότητας ότι για τους πολέμους καίρια ευθύνη φέρουν οι θρησκείες. Άραγε δεν γνώριζαν ποιοι οι οργανωτές της σύναξης; Ας το μάθουν μέσα από το άρθρο, όσοι έχουν την αντοχή να το διαβάσουν. Το «κάνετε φίλους» είναι πρωτοβουλία του Elijah Interfaith Institute, ενός διαθρησκευτικού οργανισμού με γραφεία στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Διευθυντής αυτού είναι ο ραβίνος Δρ Άλον Γκόσεν-Γκοτστάιν. ?ραγε απηύθυνε ποτέ έκκληση προς τους ομοεθνείς του στο Ισραήλ να συνάψουν φιλίες με Παλαιστινίους;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Άρθρα - Απόψεις» του Ολύμπιου Βήματος δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Ολύμπιου Βήματος.
