Σφήνες του Αφεντούλη
Ο σημερινός τίτλος, αποδίδοντας, όπως θα καταλάβατε ήδη, αναγνώστες μου, κατάληξη προ ημερών έρευνας περί του ότι στη χώρα μας τα Μνημόνια πέτυχαν, πλην άλλων εντυπωσιακών, να τη βγάζει τσίφτικα τριάδα συγγενών με τη δουλειά ενός, χαρά στο κουράγιο του(!), έρχεται να υλοποιήσει δέσμευση της στήλης προς τον φίλο χαμηλοσυνταξιούχο, «Μήτσο», που ζήτησε βήμα για να εκφραστεί επί του θέματος, διαφωνεί κανείς;
Δεν νομίζω(!), όταν ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, μερίμνησε να ορμηνέψει: «Πες το κι έγινε, βρε θηρίο, αλλά προσοχή. Τα “γαλλικά”, μην έχουμε παρεμβάσεις του ΕΣΡ, χτύπα ξύλο(!), απαγορευμένα και τα από επαχθούς σε επαχθέστερη “δεύτερη φορά αριστερή” φορολόγηση άλματα, προς αποφυγή συγχύσεως του αξιοσέβαστου αναγνωστικού κοινού μας, κομμένα, συνεννοηθήκαμε;».
Τέλος συστάσεων, κατόπιν των οποίων παρακαλούμε να επικρατήσει ησυχία, προκειμένου να – ποια παρακολούθηση, ρηχό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων θα εκφωνήσει κοτζάμ «Μήτσος», πενόμενοι χρεοφειλέτες μου; – αφουγκραστούμε πώς αντιδρά η επί σχεδόν οκταετία χειμαζόμενη κοινωνία στις υπερατλαντικής ή γερμανικής εμπνεύσεως, όρκο δεν παίρνουμε, νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, άκουσε ο newscaster;
«Μισό να αποτελειώσω το ρούφηγμα αυγού ημέρας για απαγγελίας καλυτέρας» δήλωσε ο σχολιαστής, αναγνώστες μου, που, θέτοντας τα αποτελέσματα της έρευνας υπό τη βάσανο της πένας Καρυωτάκη, οδηγήθηκε στις εύλογες διαπιστώσεις:
Ήξερα, οι του δημοσίου λιώνουν,
σαν στήλες, δυο – δυο, μες στα γραφεία / και σπλαχνική η Πολιτεία / έβαζε υπουργούς να τους ανανεώνουν.
Έτσι, καθήμενοι να μουτζουρώνουν, / αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία, / «συν τη παρούση αλληλογραφία / έχομεν την τιμήν» να διαβεβαιώνουν,
άφηναν τη δουλειά σε νεοτέρους, / διορισμένους απ’ την «πίσω πόρτα», / για να πηγαίνουν καμιά βόλτα / και ο λαός μισθοδοτούσε αμφοτέρους.
Έργο ενός σε δυο και τρεις / διαμοιράζανε οι καημένοι, / πάντοτε κακοπληρωμένοι / φτωχοί των ιδιωτευόντων συγγενείς.
Τώρα, μαθαίνω όλοι την αράζουν,
«μετά τιμής» να ικετεύουν, / μια εργασία σαν γυρεύουν, / καθώς Μνημόνια ζωές αλλάζουν.
Και μονάχα η τιμή τους απομένει, / όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους, / διανέμοντες βιογραφικά, σαν κουρντισμένοι.
Παίρνουν κουράγιο, αναμένοντας τους νόμους, / δουλειές ν’ ανοίξουν, μ’ ενός τους κόπους / συντηρούμενοι τρεις άνεργοι απελπισμένοι.
Ναι, για(!), και η φιλοκυβερνητική σύζυγος, κυρία «Μήτσαινα», να μην επιχειρεί να προσδώσει αντιπολιτευτική χροιά στο ραπόρτο, υποσημειώνοντας: «Αν εννοήσατε παρέλκυση της προσυμφωνημένης με το Κουαρτέτο αξιολόγησης του δημόσιου τομέα, χώρια που βγήκατε εκτός θέματος, κατά παράβαση των υποσχέσεών σας, για να μην ξεχνιόμαστε, η συντρόφισσα υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Όλγα Γεροβασίλη, θα βρει τρόπο να κλείσει το ζήτημα χωρίς να “ανοίξει ρουθούνι”, μακράν αυτής τα “απολύουμε” υμών των (νεο)φιλελεύθερων γαρ!».
Διότι, με τη διανομή ενός μηνιάτικου σε περισσότερα στόματα να έχει διαχρονικό χαρακτήρα ως και το πόνημά μας δεικνύει, η έρευνα μπορεί να αποτελέσει θεμέλιο οικοδόμησης σχεδίου αντιμετώπισης της ανεργίας που γνωστοποιούμε κατωτέρω με τον τρόπο του Μποστ:
Παντού οι εργαζόμενοι αν ανανεωθούνε,
οι αραχτοί που τρέφανε να απασχοληθούνε,
θέσεις δεν μένουνε κενές εις τις επιχειρήσεις,
και οι εταίροι – δανειστές δεν θα ‘χουν αντιρρήσεις.
Αποτέλεσμα; Νεοπροσλαμβανόμενοι θα ‘ν’ ενθουσιασμένοι,
κι οι αδειούχοι επί μακρόν ικανοποιημένοι,
σιγά αντικαθιστάμενος να μείνει μη ζητήσει,
όταν με την πολλή δουλειά καθήμενους θα ταΐσει,
άντε και «καλή ξεκούραση», αναγνώστες μου. Ή μήπως ανανεώσεων ένεκεν, επιβάλλεται να ευχηθούμε «καλά κρασιά», σκεφτείτε το!…
-Ω-
