Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης
Θυμίζει τελευταία, έντονα τον Χίτλερ ο Ερντογάν. Έχει ξεφύγει προ πολλού από τους κανόνες καλής γειτονία και τους ανέστρεψε. Μαλώνει με όλο τον κόσμο. Μετά το πραξικόπημα έγινε άλλος άνθρωπος. Αισθάνεται τρομερά ανασφαλής και καταφεύγει στο ύστατο καταφύγιο του εθνικισμού από το οποίο δυστυχώς δεν υπάρχει διέξοδος. Αυτή τη στιγμή δοκιμάζει αντιστάσεις, Θέλει μια γρήγορη επιτυχία και χτυπά εκεί που δεν υπάρχει αντίσταση.
Εμείς ακολουθούσαμε χρόνια κατευναστική πολιτική την οποία φαίνεται εξέλαβε για αδυναμία. Προβαίνει συνεχώς σε προκλήσεις και η τελευταία ήταν casus belli τουτέστιν αφορμή πολέμου. Κανείς πια δεν αμφιβάλει ότι τα δυο παιδιά μας έπεσαν σε ενέδρα μέσα σε ελληνικό έδαφος από τούρκους κομάντος. Περιέργως πρώτοι εμείς παραδεχθήκαμε ότι μπήκαν σε τουρκικό έδαφος. Με αυτά ο σουλτάνος αποθρασύνεται.
Ο Ερντογάν θα χτυπήσει όταν θα είναι σίγουρος ότι δεν θα βρει αντίσταση. Ή όπως περίμεναν οι Ιταλοί το 1940 μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων. Δεν θέλει απώλειες. Γνωρίζει ότι είναι στο στόχαστρο τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό και πολλοί τον έχουν ξεγραμμένο. Η Ελλάδα σήμερα είναι σε θέσει να του δώσει ένα πλήγμα συντριπτικό και ακαριαίο. Αυτό νομίζουμε εξασφαλίζει την ειρήνη. Σε κανένα δε συμφέρει μια σύρραξη. Αλλά όπως έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου «αν η Τουρκία εισέλθει στο τρελοκομείο θα την ακολουθήσουμε».
Δυστυχώς στην εξωτερική πολιτική τα κράτη (διάβαζε ηγέτες) συμπεριφέρονται σαν άγρια θηρία, όπου βλέπουν τον αδύνατο σαν λεία. Αυτό φαίνεται ότι μερικοί δεν το έχουν εννοήσει κι ονειρεύονται ένα κόσμο όπου η μόνη αντίθεση θα είναι η πάλη των τάξεων προκειμένου να έλθει η επί της γης η βασιλεία των ουρανών. Δυστυχώς όσες φορές αντιπάλεψε ο εθνικισμός με άλλες ιδεολογίες πάντα νίκησε. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι θρησκείες που τον θέλουν σύμμαχο.
Το να είσαι φιλειρηνιστής είναι το πρέπον. Όμως εξυπακούεται ότι θα είναι και ο απέναντι. Κι όταν ακούς για μεγάλη Τουρκία και ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας σε πιάνει ρίγος. Αλλά για ποια Τουρκία μιλάει; Οι Τούρκοι ήταν μειοψηφία στην αυτοκρατορία, αλλά είχαν τα όπλα. Αυτή τη στιγμή είναι ένα απέραντο μωσαϊκό γι αυτό μεταχειρίζεται το Ισλάμ και τον εθνικισμό σαν συγκολλητική δύναμη.
Δεν ξύπνησε όμως κάποιο πρωί ο Ερντογάν, χασμουρήθηκε και είπε «δεν τσακώνομαι με κανένα γείτονα να περάσει η ώρα;» Είδε ότι σήμανε η ώρα της διάλυσης της Τουρκίας και έτσι εξηγούνται τα καμώματά του. Δεν είναι τρελός. Οι αντιδράσεις του είναι.
Καμιά υπερδύναμη δεν ανέχεται περιφερειακές δυνάμεις όταν δεν είναι υπάκουες. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Ταγίπ και τα έκανε πλακάκια με τους Ρώσους αφού οι Αμερικανοί είναι αυτοί που προωθούν την διάλυση.
Όμως η Ρωσία είναι παραδοσιακή εχθρός της Τουρκίας και είναι πολύ πιθανή μια μελλοντική σύρραξη αν η Άγκυρα πλήξει τα συμφέροντά της.
Το θέμα όμως, είναι το τι κάνουμε εμείς, εκτός από το να εξασκούμε το παραδοσιακό σπορ της φαγωμάρας. Τι συναίνεση να έχεις όταν στελέχη της αντιπολίτευσης είναι υπόδικα; Και να είχαν στοιχεία, να πούμε μπράβο, να καθαρίσει ο τόπος. Αλλά αυτές οι κουτοπονηριές να βάζεις φωτιά και να φωνάζεις για καπνό, είναι κόλπα της περασμένης μικροπολιτικής.
Τελικά τίποτε επαναστατικό δεν τους βγαίνει. Όλο κάτι βρίσκεται και τους χαλάει η σούπα. Έτσι εκεί που είχαν την Ευρώπη στο στόχαστρο τώρα πηγαίνουν ικέτες. Εκεί που θα έδιωχναν το ΔΝΤ το παρακαλούν να επιμείνει για τη μείωση του χρέους αλλά όχι για τα νέα μέτρα φωτιά.
Μακάρι να χειρισθούν καλά τα ελληνοτουρκικά και να περάσουμε «αβρόχοις ποσί» την θύελλα. Αλλά να μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους γιατί «όποιος δε έχει νύχια να ξυθεί…»
Κώστας Δαλακιουρίδης
