Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Οι άνθρωποι παλεύουν για την ελευθερία τους, σκοτώνονται γι’ αυτή και μετά σπεύδουν να την καταθέσουν στα πόδια του κάθε ηγετίσκου που κάνει το παν για να την περιορίσει.
Ο αγώνας για την ελευθερία θυμίζει την πέτρα του Σίσυφου. Όταν φτάνεις στην κορυφή του λόφου τότε και μόνο για μια στιγμή είσαι ελεύθερος γιατί αμέσως σου ξεφεύγει και ξανακυλάς στη σκλαβιά.
Ναι είναι ασήκωτο το φορτίο μιας ελευθερίας δίχως όρια γι’ αυτό η κοινωνία προσπαθεί να την δεσμεύσει και βοηθό έχει την τεχνολογία. Οι καινούργιες αλυσίδες που χάλκευσαν πάνω μας έχουν τη σφραγίδα της τεχνολογίας: αυτοκίνητα, τηλεόραση και κινητά τηλέφωνα.
Τα αυτοκίνητα χάρη στη φορολογία, την ακριβή βενζίνη και τα διόδια κάπου έχουν ξεχαστεί και κινιούνται μετρημένα. Η τηλεόραση παίζει και δεν την προσέχει κανείς γιατί όλοι παίζουν τσάκα τσούκα με το κινητό. Όχι δεν τηλεφωνούν απλά μπαινοβγαίνουν στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης ή μάλλον απομόνωσης.
Κάθε τόσο ακούγεται ένα «κλουκ» σημάδι ότι μπήκε μια καινούργια ανάρτηση στο φέισμπουκ. Αλαφιασμένος γυρνάς για να δεις τι συνταρακτικό υπάρχει. Συνήθως είναι κάποιος που πήγε κάπου και θεώρησε ότι αυτό είναι άκρως ενδιαφέρον για τους γνωστούς του. Βέβαια αυτό ενέχει μια δόση χαιρεκακίας γιατί σήμερα όταν πηγαίνεις κάπου θεωρείσαι επιτυχημένος και αυτό πασχίζουν όλοι: να δείξουν ότι κάπου έχουν πάει.
Εν τω μεταξύ καμιά φορά το θέμα καταντά κωμικοτραγικό. Τις προάλλες σε μια ταβέρνα δύο παρέες 5 αγόρια και πέντε κορίτσια σε διαφορετικά τραπέζια. Ούτε ένα βλέμμα ούτε λίγο φλερτ. Όλοι και όλες στα τσάκα τσούκα και ζητούσαν μετά μανίας τον κωδικό του καταστήματος για ελεύθερο διαδίκτυο (το γουάι-φάι που λένε, ανάθεμα τη γλώσσα τους).
Τώρα το φλερτ διεξάγεται διαδικτυακά.
– Είσαι;
– Είμαι!
– Πάμε!
Και που πάνε; Μα να συνεχίσουν τη συζήτηση μέσω κινητού. Γιατί αυτό επιτάσσει η εποχή μας. Να είσαι μόνος και μέσα σε παρέα.
– Ναι αλλά αυτό δεν είναι ελευθερία;
– Για την ακρίβεια είναι βίρτσιουαλι φρίντομ.
– Που σημαίνει;
– Εικονική ελευθερία. Δοκιμάσατε να βγείτε χωρίς κινητό;
Κώστας Δαλακιουρίδης
